Jul 2 2020
Hero Naveenchandra
Jun 14 2020
Hero Akshay kumar
ఫోర్బ్స్‌ జాబితాల్లోకి ఎక్కడం మన సినిమా స్టార్లకి కొత్తేమీ కాదుకానీ… బాలీవుడ్‌ హీరో అక్షయ్‌ కుమార్‌ ఈసారి అందుకున్న స్థానం చాలా ప్రత్యేకమైంది. అత్యధిక ఆర్జన ఉన్న ప్రపంచ సెలబ్రిటీల్లో భారతదేశం నుంచి ఈసారి కూడా అతనొక్కడికే స్థానం దక్కింది! కేవలం సంపాదన గురించే కాదు ఎన్నడూలేనివిధంగా అతని దానగుణాన్నీ ఈ ఏడాది ప్రస్తుతించింది ఫోర్బ్స్‌! అక్షయ్‌ని మిగతా సంపన్నుల మధ్య విభిన్నంగా నిలుపుతున్న అంశం ఇదే. దాని వెనక అతని సినిమాలని మించిన సెంటిమెంటు కూడా ఉంది! అదేమిటో అతని మాటల్లోనే…
కరోనా వచ్చినప్పటి నుంచీ అందరిలాగే నేనూ ఇంటికే పరిమితమైపోయాను.
సినిమాల్లోకి వచ్చాకే కాదు నాకు ఊహవచ్చినప్పటి నుంచీ ఇంత ఖాళీగా ఉన్నది లేదు. అందుకే, టెక్నాలజీని వాడుకుంటూ కొన్ని ప్రకటనల్లో నటించడం మొదలుపెట్టాను. ఇంట్లో ఉంటూనే కరోనా బాధితుల కోసం రూ.30 కోట్లు విరాళంగా ఇచ్చాను. ఈ పనుల్లో ఉండగానే ఫోర్బ్స్‌ వాళ్లు ఫోన్‌ చేశారు… ‘అక్షయ్‌! కరోనాతో సినిమాలు లేకపోవడం, రూ.30 కోట్లు దానమివ్వడం… వీటితో మీ ఆర్జన తగ్గింది కదా… ఈసారి వందమంది సెలబ్స్‌ జాబితాలో మీరు ఉంటారా!’ అని అడిగారు. ‘లేకపోయినా ఫర్వాలేదులెండి!’ అని చెప్పాను. కానీ, ఈసారి కూడా ఆ లిస్టులో నా పేరుంది. 2016 నుంచీ ఆ జాబితాలో నేనుంటున్నా… ఈసారి వాళ్లు నా సంపాదనతోపాటూ నా సేవాగుణాన్నీ ప్రత్యేకంగా ప్రస్తావించారు. కరోనా కోసం భూరి విరాళమిచ్చిన ఏకైక భారతీయ స్టార్‌నంటూ ప్రశంసించారు. నిజానికి, నా ఆర్జన కంటే ఈ రకంగా వచ్చిన గుర్తింపే నాకు ఎక్కువ సంతృప్తినిస్తోంది. ఎందుకంటే… ఆ సేవాగుణానికి ప్రేరణ మా నాన్న కాబట్టి… ఆయన మరణం కాబట్టి… ‘ఓం నమశ్శివాయ…’ – మా ఇంట్లో ప్రతి శనివారం ఈ మంత్రం వినిపిస్తూ ఉండాల్సిందే. ఆ వినిపించడం దేవుడి పటం ముందు నుంచి కాదు స్నానాల గదిలో నుంచి! నాన్న ప్రతి శనివారం నన్ను స్నానాల గదిలో కింద కూర్చోబెట్టి నీళ్ల బకెట్‌ని తన చేతుల్లోకి తీసుకుని ధారగా నా తలపైన పోస్తుండేవారు! అలా పోస్తూ ‘ఓం నమశ్శివాయ…’ అని నిష్ఠగా చెబుతుండేవారు. ‘ఎందుకు నాన్నా ఇలా చేస్తున్నావ్‌…!’ అని అడిగితే ‘నువ్వు నాకు ఆ శివయ్యలాంటివాడివి. అందుకే వారంవారం నీకిలా అభిషేకం చేస్తున్నా!’ అంటూ నవ్వేవారు. పదమూడేళ్లు వచ్చేదాకా ఆయన నన్నిలా అభిషేకించడం కొనసాగుతూనే ఉండేది. ఆ అలవాటు వల్లే అనుకుంటా నటుడిగా కోట్ల రూపాయలు సంపాదిస్తున్నా… ఇంట్లో అత్యాధునిక షవర్‌ వసతులున్నా… బకెట్‌తో నీళ్లు పెట్టుకునే స్నానం చేస్తుంటా. ఓ రకంగా ప్రతిరోజూ ఉదయం నాన్నని స్మరించుకునే సందర్భం అది. చదువు సరిగ్గా బుర్రకెక్కనివాణ్ణి, ఆటలు తప్ప ఇంకేమీ తెలియనివాణ్ణి… ఇప్పుడిలా ఓ పెద్ద స్టార్‌నయ్యానంటే, సేవాగుణం ఉన్న మనిషిగా పేరు తెచ్చుకున్నానంటే… అంతా నాన్న చలవే!
నాన్న మాటలే…
నాన్న హరి ఓం భాటియా ఆర్మీలో పనిచేసి రిటైర్‌ అయ్యారు. మొదట్లో దిల్లీలో ఉన్న మేము ఆయనకి యునిసెఫ్‌లో అకౌంటెంట్‌గా ఉద్యోగం రావడంతో ముంబయి వెళ్లాం. మా ఇంట్లో ఎప్పుడూ మిలిటరీ క్రమశిక్షణ ఉండేది. ఆరునూరైనా అందరం ఉదయం నాలుగు గంటలకి నిద్రలేచి వ్యాయామం చేయడం తప్పనిసరి! వ్యాయామంతోపాటూ తప్పకుండా సూర్యోదయాన్ని చూసితీరాలనేవారు నాన్న. అప్పట్నుంచి ఇప్పటిదాకా ఏ ఒక్కరోజూ నేను ఆ అలవాటు మానలేదు. ముంబయి డాన్‌బాస్కో స్కూల్లో చదివాన్నేను. అన్ని సబ్జెక్టుల్లోనూ సగటు కంటే తక్కువ మార్కులే వచ్చేవి. నాన్న దగ్గరకి దిగాలుగా ప్రోగ్రెస్‌ కార్డు తీసుకెళితే ‘పాస్‌ అవుతున్నావు కదా… అది చాలు బేటా!’ అనేవారు. ఫుట్‌బాల్‌, వాలీబాల్‌-లో నా చిన్నచిన్న విజయాలనే పెద్దగా సెలబ్రేట్‌ చేసేవాడు. నేను వాలీబాల్‌ పోటీలకి వెళ్లిన ప్రతిసారీ పెద్ద టిన్నులో పాలు తీసుకొచ్చేవారు. ఆ పాలని నాకూ మా జట్టుకే కాదు, మా ప్రత్యర్థి జట్టుకీ ఇచ్చేవారు. అదేమిటీ ‘వాళ్లు బలం తెచ్చుకుంటే మనకే కదా నష్టం’ అంటే ‘ప్రత్యర్థి బలహీనంగా ఉన్నప్పుడు కాదు… బలంగా ఉన్నప్పుడు ఓడిస్తేనే అసలైన విజయం’ అనేవారు. నేను వ్యక్తిత్వ వికాస పుస్తకాలేవీ చదవకున్నా ఇలా నాన్నని చూస్తూ పెరగడమే నా వ్యక్తిత్వాన్ని నిర్మించిందని చెప్పాలి.
వెయిటర్‌గా పనిచేశాను…
ఏడో తరగతిలో ఉండగా కరాటే శిక్షణలో చేర్పించారు. అప్పటి నుంచి అదే నా ప్రపంచమైంది. ఇంటర్‌లో చేరాక కూడా నా మనసు అటువైపే లాగుతుండేది. ఆ విషయం నాకన్నా ముందే తెలుసుకున్నారేమో ఇంటర్‌ పూర్తికాగానే నేను బ్యాంకాక్‌ వెళ్లి మువో థాయ్‌(థాయ్‌ల్యాండ్‌ బాక్సింగ్‌) నేర్చుకుంటానని చెబితే అప్పటిదాకా తాను దాచుకున్న సొమ్ము మొత్తం నా చేతిలో పెట్టి ‘జాగ్రత్తగా వెళ్లిరా!’ అన్నారు.
ఆ డబ్బుతోనే బ్యాంకాక్‌ వెళ్లాను. అక్కడి ఇన్‌స్టిట్యూట్‌లో ఫీజుకట్టినా నా రోజువారీ భోజనం, బసకి ఇబ్బంది వచ్చింది. దాంతో అక్కడే ఓ రెస్టరెంట్‌లో వెయిటర్‌గా పనిచేశాను. నాలుగేళ్ల తర్వాత థాయ్‌ బాక్సింగ్‌ నేర్చుకుని ముంబయి వచ్చి మార్షల్‌ ఆర్ట్స్‌ ఇన్‌స్టిట్యూట్‌ పెట్టాలనుకున్నాను. కానీ అప్పటికే అక్కడ అద్దె ధరలు ఆకాశాన్ని తాకుతున్నాయి. అద్దెకు సరిపడా డబ్బు సంపాదించడం కోసమే కోల్‌కతాలో ఓ ట్రావెల్‌ ఏజెన్సీలోనూ, బంగ్లాదేశ్‌లోని ఢాకాలోని ఓ హోటల్‌లోనూ ఉద్యోగం చేశాను. దిల్లీలో కుందన్‌లు అమ్మే వ్యాపారిగానూ అవతారమెత్తాను! రెండేళ్లలో నాకు కావాల్సిన డబ్బు చేతికొచ్చింది. ముంబయిలో మార్షల్‌ ఆర్ట్స్‌ ఇన్‌స్టిట్యూట్‌ పెట్టాను.
స్టంట్‌ ఆర్టిస్టుగా…
మా ఇన్‌స్టిట్యూట్‌కి వస్తున్న ఓ విద్యార్థి తండ్రి మోడల్‌ కో-ఆర్డినేటర్‌గా ఉండేవాడు. అతనే ఓసారి మోడలింగ్‌ చేయమని పట్టుబట్టి మరీ ఓ యాడ్‌ ఏజెన్సీ దగ్గరకు తీసుకెళ్లాడు. తొలిసారి ఓ ఫర్నిచర్‌ యాడ్‌కి పనిచేశా. ఇన్‌స్టిట్యూట్‌లో నేను నెలంతా కష్టపడితే మూడువేల రూపాయలు వస్తే… మోడలింగ్‌లో ఓ మూడుగంటలు పనిచేసినా పదివేల రూపాయలొచ్చేది! దాంతో దానిపైనే ఎక్కువగా దృష్టిపెట్టడం మొదలుపెట్టాను. నా ఫొటోలతో పోర్ట్‌ఫోలియో తయారు చేసుకుని స్టూడియోలకెళితే స్టంట్‌ ఆర్టిస్టుగా, గ్రూపు డ్యాన్సర్‌గా చిన్న చిన్న అవకాశాలిచ్చారు. నెలతిరిగేసరికల్లా రూ.15 వేలు వచ్చేవి… ఆ కాస్త డబ్బు కోసమే వెళ్తుండేవాణ్ణి. అలా వెళ్తుండగానే ఓ సారి ప్రఖ్యాత దర్శకుడు మహేశ్‌భట్‌ సినిమా ‘ఆజ్‌’లో హీరోయిన్‌కి మార్షల్‌ ఆర్ట్స్‌ నేర్పించే వ్యక్తిగా నటించే అవకాశం వచ్చింది. నేను తొలిసారి తెరపైన కాస్త ఎక్కువ సమయం కనిపించింది(ఏడు సెకన్లు!) అప్పుడే. ఆ సినిమాలో హీరో పేరు అక్షయ్‌. మహేశ్‌భట్‌ ఎప్పుడూ ‘అక్షయ్‌..’ అంటూ పిలుస్తూ ఉండటం వల్లేమో ఆ పేరు నాకు బాగా నచ్చింది. ఆ రెండేరోజే కోర్టుకి వెళ్లి ‘రాజీవ్‌’ అనే నా పేరుని అక్షయ్‌కుమార్‌గా రిజిస్టర్‌ చేసుకున్నాను! రెండేళ్ల తర్వాత నాకో పెద్ద కంపెనీకి మోడలింగ్‌ చేసే అవకాశం వచ్చింది. ఆరుగంటలకి బెంగళూరుకి రమ్మని ఫ్లైట్‌ టిక్కెట్‌ కూడా పంపారు. కానీ ఏ ఆరుగంటలో చెప్పలేదు… నేను సాయంత్రం ఆరు అనుకుని ఇంట్లో వర్కవుట్స్‌ చేస్తూ ఉండిపోయాను. చూస్తే అది ఉదయం ఆరుగంటలట! ఓ మంచి అవకాశం పోయిందనే బాధతోనే ఆడిషన్‌కి వెళ్లాను. వాళ్లు ఆడిషన్స్‌ చేసి ‘యూ ఆర్‌ సెలెక్టెడ్‌’ అన్నారు. ఏ పాత్రకండీ అంటే ‘హీరోగానే’ అనేశారు. స్పృహతప్పి పడిపోయేంతగా ఆశ్చర్యపడిపోయాను. నన్ను అలా ఆడిషన్‌ చేసిన వ్యక్తి దర్శకుడు ప్రదీప్‌ చక్రవర్తి. ఒకటికాదు… ఒకేసారి మూడుచిత్రాలకి నన్ను బుక్‌ చేశాడాయన. మొదటి చిత్రానికి ఐదువేలూ, రెండో చిత్రానికి 50 వేలూ, మూడో చిత్రానికి రూ.1.5 లక్ష రూపాయల చెక్‌లు నా చేతికి ఇచ్చాడు. ఆశ్చర్యకరంగా నేను సైన్‌ చేసిన సమయం సరిగ్గా సాయంత్రం ఆరుగంటలు!
‘మస్త్‌… మస్త్‌’ హీరోనైపోయా!
అలా ‘దీదర్‌’లో హీరోగా నటించాను. కానీ మొదటి సినిమా ఆలస్యమై, నేను నటించిన రెండో సినిమా 1991లో ‘సౌగంధ్‌’ మొదట విడుదలైంది. అది హిట్టయింది. ఆ తర్వాతి ఏడాది ‘ఖిలాడి’ రిలీజైంది. కెరీర్‌లో అదే నాకు పెద్ద మలుపు. ఆ తర్వాత ‘మై కిలాడీ తూ అనారీ’ సినిమాలోని ‘తూ చీజ్‌ బడీహై మస్త్‌ మస్త్‌’ పాట నన్ను అప్పట్లోనే భాషలకి అతీతంగా భారతదేశం మొత్తానికీ చేరువ చేసింది. అప్పటి నుంచి ఏడాదికి సగటున మూడు సినిమాలు ఉండేలా చూసుకుంటున్నాను. ఇప్పటిదాకా 156 సినిమాల్లో నటించాను. వీటిల్లో తెలుగు/తమిళంలోచేసిన ‘2.ఓ’ సహా ఐదు సినిమాలు వందకోట్లకుపైగా వసూళ్లు రాబట్టాయి! హీరోగా మారిన కొత్తల్లో జీవితాంతం కష్టపడి ఓ పదికోట్లు సంపాదిస్తే చాలు అనుకునేవాణ్ణి. ఐదేళ్లలోనే ఆ మైలురాయి అందుకున్నాను. ఆశకి అంతెక్కడిది?! ఆ తర్వాత నా లక్ష్యం వందకోట్ల రూపాయలకు మారింది. వందకోట్లకు చేరువయ్యాక ఇక నేను మళ్లీ డబ్బు గురించి ఆలోచించిన సందర్భాలే లేవు. నేను ఇలా పనీ, డబ్బూ అంటూ తిరుగుతుండగానే నాన్న ఆరోగ్యం క్షీణించడం మొదలైంది. ఆయనకి క్యాన్సర్‌ వచ్చింది.
అందుకే సేవ వైపు…
క్యాన్సర్‌ చికిత్సలో భాగంగా నాన్నకి కీమో థెరపీ ఇప్పించడం కోసం నేనే ఆసుపత్రికి తీసుకెళుతూ ఉండేవాణ్ణి. అలా తీసుకెళుతున్నప్పుడే నా చేతుల్లోనే కన్నుమూశారు! ఆయన జ్ఞాపకాలు పదిలం చేయాలనే… సేవా కార్యక్రమాలు మొదలుపెట్టాను. నాన్నకి కీమో థెరపీ కోసం వెళ్లినప్పుడు మారుమూల గ్రామాల నుంచి వచ్చే సైనికులు రెండురోజులపాటు ముంబయిలో తలదాచుకునే స్థలం లేక ఇబ్బందులు పడుతుండేవారు. అలాంటివాళ్ల కోసం నాన్న పేరుతో ‘హరి ఓం’ ఏసీ షెల్టర్‌లు నిర్మించి ఇచ్చాను. పారా మిలటరీ వీరుల కుటుంబాలని ఆదుకోవడం కోసం ‘భారత్‌ కా వీర్‌’ యాప్‌, వెబ్‌సైట్‌ రూపొందించి ప్రభుత్వానికిచ్చాను. ఇప్పటిదాకా వాటి ద్వారా 59 కోట్ల రూపాయలు వస్తే… ప్రతి కుటుంబానికీ 15 లక్షల రూపాయలదాకా ఇస్తున్నాను! కరోనా లాక్‌డౌన్‌ వేళ ప్రధాని మోదీ సహాయనిధి కోసం రూ.25 కోట్లూ, డాక్టర్లూ, ఇతర వైద్య సిబ్బంది సంరక్షణ కోసం తొమ్మిది కోట్ల రూపాయలు అందించాను. రాఘవ లారెన్స్‌ కాంచన హిందీ వెర్షన్‌ ‘లక్ష్మీ బాంబు’ సినిమా చేస్తున్నాను! ఆ సినిమా చేస్తూ హిజ్రాల సంక్షేమం పట్టించుకోకపోతే ఎలా… అందుకే లారెన్స్‌ కోరిక మేరకు చెన్నైలో వాళ్ల కోసం ఓ షెల్టర్‌ కట్టించాను. ‘నాన్న బతికే ఉంటే… ఆయన చేతిలో ఇన్ని కోట్ల రూపాయలే ఉంటే… వీళ్ల కష్టాలు చూస్తే… ఏంచేస్తాడు?’ అని ఎప్పటికప్పుడూ ప్రశ్నించుకుంటూనే ప్రతిదీ చేస్తున్నాను!
అచ్చమైన ఫ్యామిలీ మ్యాన్‌ని!
ఉదయం నాలుగు గంటలకి మొదలవుతుంది నా దినచర్య… నా బాలీవుడ్‌ మిత్రులు కొందరు పార్టీలు ముగించి ఇంటికొచ్చే సమయం అది!
లేచి రెండున్నర గంటలపాటు కసరత్తులు చేస్తాను. ఏడుగంటలకంతా పిల్లలతోపాటూ బ్రేక్‌ఫాస్ట్‌ పూర్తవుతుంది. మావాడు ఆరవ్‌, కూతురు నితార ఇంట్లో ఉంటే ఆ ఇద్దరి మధ్య వచ్చే తగవు తీరుస్తూ ఉంటాను కచ్చితంగా తొమ్మిది గంటలకి షూటింగ్‌ స్పాట్‌లో ఉంటాను. ఏడున్నరకి బయటకొచ్చి తొమ్మిదిన్నర దాకా భార్యాపిల్లలతో గడుపుతాను. ముఖ్యంగా నా భార్య ట్వింకిల్‌ ఖన్నాతో పేకాడి ఓడిపోవడమంటే చాలా సరదా నాకు!
ఎట్టిపరిస్థితుల్లోనూ పది గంటల్లోపల పడుకుంటాను. ఇప్పుడే కాదు సినిమాలకి వచ్చినప్పటి నుంచీ ముప్ఫై ఏళ్లుగా ఇదే నా దినచర్య!
Jun 7 2020
Heroine Aditorao Hydari
ఎన్ని సార్లు అడిగినా… అమ్మకి ఆ సినిమా చూపలేదు!
అందం, అభినయంతో అటు ఉత్తరాదిలోనూ… ఇటు దక్షిణాదిలోనూ తన కంటూ ఒక ప్రత్యేకమైన ఇమేజ్‌ని సొంతం చేసుకుంది అదితీ రావ్‌ హైదరీ. ‘సమ్మోహనం’తో తెలుగు ప్రేక్షకులకు మరింత దగ్గరైన అదితి పదహారణాల తెలుగమ్మాయని చాలామందికి తెలియదు. త్వరలో రాబోతున్న ‘వి’లో ఓ విభిన్న పాత్రలో అలరించడానికి సిద్ధమైన ఈ వనపర్తి యువరాణి గురించి మరిన్ని విశేషాలు తన మాటల్లోనే తెలుసుకుందామా!
నేను తెలుగు అమ్మాయినే అని చాలామందికి తెలియదు. నా పేరు పక్కన హైదరీ చూసి నేను నార్త్‌ అమ్మాయిని అనుకుంటారు. మాది తెలంగాణలోని వనపర్తి. మా తాతగారు వనపర్తి జమీందారు రామేశ్వర్‌రావ్‌. అమ్మమ్మ శాంతా రామేశ్వర్‌రావ్‌. తనది మహారాష్ట్ర. హైదరాబాద్‌లోని విద్యారణ్య స్కూలు అందరికీ తెలిసే ఉంటుంది. అది స్థాపించింది మా అమ్మమ్మే. నేను పుట్టకముందే అమ్మమ్మా వాళ్లు వనపర్తి సంస్థానం నుంచి హైదరాబాద్‌ వచ్చి స్థిరపడ్డారు. అమ్మ విద్యారావ్‌. నాన్న ఇషాన్‌ హైదరీ. నాన్నా వాళ్ల నాన్న నిజాం కాలంలో హైదరాబాద్‌ ప్రధానమంత్రి. ఉస్మానియా యూనివర్శిటీ అభివృద్ధిలో కీలకపాత్ర పోషించింది ఆయనే. నానమ్మ ఆడవాళ్ల కోసం హైదరీ క్లబ్‌ ప్రారంభించింది. అంటే – అమ్మమ్మా, నానమ్మలిద్దరివీ రాజకుటుంబాలే. అందరూ బాగా చదువుకున్నవాళ్లే. అలానే నటుడు ఆమిర్‌ ఖాన్‌ భార్య కిరణ్‌రావ్‌.. మా మేనమామ కూతురు. ప్రతి దసరాకి మేమంతా వనపర్తి వెళ్లి అక్కడ ప్రత్యేకంగా పూజలు చేస్తాం. అక్కడికెళితే మా బాల్యంలోకి వెళ్లినట్టు ఉంటుంది.
ఇక నా వ్యక్తిగత విషయాలకొస్తే… ముందు అమ్మానాన్నల గురించి చెప్పాలి. వాళ్లిద్దరిదీ ప్రేమ పెళ్లి. అప్పటికి అమ్మ దిల్లీలో వ్యాపారాలు చూసుకునేది. పెళ్లి తరవాత నాన్న కోసం హైదరాబాద్‌లోనే ఉండి పోయింది. నేను పుట్టింది కూడా ఇక్కడే. అమ్మానాన్నలకి నేను ఒక్కదాన్నే సంతానం. కానీ నాకు ఊహ తెలిసే సరికి వాళ్లిద్దరూ అభిప్రాయ భేదాలు వచ్చి విడిపోయారు. దాంతో అమ్మ నన్ను దిల్లీ తీసుకుని వెళ్లింది. ఒంటరిగా నన్ను పెంచుతూ అక్కడే మళ్లీ వ్యాపారాలు చూసుకోవడం మొదలుపెట్టింది. నాన్న మాత్రం ఇంకో పెళ్లి చేసుకున్నా తరచూ నన్ను కలిసేవారు. అందుకే అమ్మానాన్నల మీదున్న ప్రేమతో నా పేరు పక్కన అమ్మ పేరులోని రావ్‌నూ, నాన్న పేరులోని హైదరీని చేర్చుకుని అదితీ రావ్‌్ హైదరీని అయ్యా. కానీ ఏడేళ్ల క్రితం నాన్న లంగ్‌ క్యాన్సర్‌తో చనిపోయారు.
ఏం చదివానంటే…
నా స్కూలింగ్‌ అంతా చిత్తూరు జిల్లా మదనపల్లిలోని రిషీ వ్యాలీ స్కూల్లో సాగింది. అక్కడ ఇంటర్‌ అయ్యాక దిల్లీలోని లేడీ శ్రీరామ్‌ కాలేజీలో చేరా. అక్కడే సోషియాలజీలో పీజీ చేశా. అయితే చదువు పూర్తవకుండానే సినిమాల్లో అవకాశం వచ్చింది. ఎలాగంటే నా నాలుగేళ్ల వయసులోనే అమ్మ భరతనాట్యం నేర్పించేందుకు ప్రముఖ నృత్య కళాకారిణి లీలాసామ్‌సన్‌ స్కూల్లో చేర్పించింది. ఆ డాన్స్‌ ప్రభావం వల్ల నాకు సినిమాలపై ఆసక్తి కలిగింది. పైగా కాలేజీకొచ్చాక మణిరత్నం సినిమాలు ఎక్కువగా చూసి హీరోయిన్‌ని అవ్వాలని కలలు కనేదాన్ని. ఆ కల నేను డిగ్రీ పూర్తి చేయకముందే తీరిందనుకోండీ. ఎలాగంటే… నేను మా డాన్స్‌ టీచర్‌ బృందంతో కలిసి దేశవిదేశాల్లో భరతనాట్య ప్రదర్శనలు ఇచ్చేదాన్ని. ఓ ప్రదర్శనలో వేదిక మీద తమిళ దర్శకురాలు శారదా రామనాథన్‌ చూశారు. ఆమెకి నా అభినయం నచ్చడంతో స్క్రీన్‌ టెస్ట్‌ కూడా చేయకుండానే ఛాన్స్‌ ఇచ్చారు. అలా నేను కెమెరా ముందుకొచ్చిన మొదటి సినిమా ‘శృంగారం’. అందులో గుడిలో నృత్యం చేసే దేవదాసిగా నటించా. కానీ ఆ సినిమా విడుదల ఆలస్యమైంది.
దిల్లీ టూ ముంబయి…
మొదటి సినిమా షూటింగ్‌తోపాటు చదువు కూడా పూర్తి చేశా. ఆ తరవాత సినిమా అవకాశాల కోసం ముంబయికి మకాం మార్చేశా. ఎవరి రికమండేషన్లూ లేకుండానే ఒక్కదాన్నే సినిమా ఆఫీసుల చుట్టూ తిరిగేదాన్ని. దాదాపు ఏడాదిపాటు ప్రయత్నాలు చేశా. అప్పటికి నేను నటించిన మొదటి సినిమా కొన్ని టెక్నికల్‌ కారణాల వల్ల విడుదల కాలేదు. అవకాశాలు రావట్లేదనే ఒత్తిడితో చాలా కుంగిపోయేదాన్ని. పైగా ఒంటరి ఆడపిల్లని కావడంతో ఎన్నో ఇబ్బందులు పడేదాన్ని. నేను సినిమా ప్రయత్నాలు చేసే క్రమంలో చాలానే చేదు అనుభవాలు ఎదురయ్యాయి. సాయంత్రం రూమ్‌కెళ్లి ఏడ్చేదాన్ని తప్ప అమ్మకి చెప్పేదాన్ని కాదు. అవన్నీ చెబితే సినిమాలు వదిలేసి వచ్చి వ్యాపారాలు చూసుకోమంటుందని బాధలన్నీ నాలో నేనే దాచుకునేదాన్ని. అలా ప్రయత్నాలు చేయగా చేయగా ఓ మలయాళం సినిమాలో అవకాశం వచ్చింది. అలా నేను నటించిన రెండో సినిమానే మొదట విడుదలైంది. ఆ తరవాత మొదటి సినిమా రిలీజ్‌ అయింది. రెండు సినిమాలకీ మంచి పేరు రావడంతో బాలీవుడ్‌లో మరిన్ని ఛాన్స్‌లు వచ్చాయి. వాటితోపాటు మణిరత్నం ద్విభాషా చిత్రమైన ‘చెలియా’తో తెలుగు ప్రేక్షకులకు కొంత దగ్గరయ్యాననే చెప్పాలి. ఆ సినిమా కోసం మణి సర్‌ స్వయంగా ఫోన్‌ చేయడం ఎప్పటికీ మర్చిపోలేని విషయం. ఆ తరవాత ‘చెలియా’లో నన్ను చూసిన ఇంద్రగంటి మోహనకృష్ణ గారు ‘సమ్మోహనం’ కోసం అడిగారు. కథ వినకముందే చేయాలని నిర్ణయించుకున్నా.
ఆ సినిమాకి నేనే డబ్బింగ్‌ చెప్పుకున్నా. ఎందుకంటే ఎక్కడెక్కడి నుంచో వచ్చి తెలుగులో నటిస్తున్న హీరోయిన్లు చక్కగా మన భాష నేర్చుకుని డబ్బింగ్‌ చెప్పుకుంటున్నారు. నేను పక్కా లోకల్‌ అయి ఉండి వేరే వాళ్లతో చెప్పించుకోవడం ఏంటని పట్టుదలతో తెలుగు నేర్చుకున్నా. ఆ తరవాత వచ్చిన ‘అంతరిక్షం’లోదీ గుర్తుండిపోయే పాత్రే.
జయ చెప్పారనీ…
‘పద్మావతి సినిమాలో అల్లావుద్దీన్‌ ఖిల్జీ భార్య మెహరున్నీసా పాత్రకు నువ్వు అయితే బాగుంటుంది. చేస్తావా’ అంటూ ఒకరోజు సంజయ్‌ లీలా భన్సాలీ ఫోన్‌ చేశారు. అది కలో నిజమో అర్థం కాలేదు. అసలు ఆయన్నుంచి ఫోన్‌ రావడమే నాకు గొప్పగా అనిపించింది. మరో విషయం ఏంటంటే… సంజయ్‌ లీలా భన్సాలీ మెహరున్నీసా పాత్ర కోసం వెతుకుంటే ‘అదితీ తప్ప ఆ పాత్రకి మరెవరూ సూట్‌ కారు’ అని జయా బచ్చన్‌ చెప్పారట. అందుకే ఆయన నన్ను తీసుకున్నారు. ఆమె గుర్తింపును నేను ఓ పెద్ద ప్రశంసలానే భావిస్తా. అలా నా అదృష్టం కొద్దీ ఇప్పటి వరకూ పేరున్న దర్శకుల వద్దే పనిచేశా. దానివల్ల వారిని గమనించే అవకాశం వచ్చింది. క్రియేటివ్‌గా ఆలోచించడం, కష్టపడటంతోపాటు… తమ చిత్రం కోసం పనిచేసే వాళ్లందరినీ సొంత వాళ్లలా చూసుకుంటారు. అందుకే వాళ్లు అంత సక్సెస్‌ అవుతున్నారనిపిస్తుంది.
సెట్లో ఉన్నప్పుడు నేను కూడా అందరితోనూ చక్కగా కలిసిపోతా. సెల్‌ఫోన్‌ పట్టుకుంటే మనచుట్టూ ఏం జరుగుతుందో తెలియదు. ఎప్పుడైనా మన చుట్టూ ఉన్న ప్రతి ఒక్కరి దగ్గర్నుంచీ ఎంతో కొంత తెలుసుకోవాలని మా అమ్మమ్మ చెబుతుండేది. అందుకే సెట్లో బాయ్‌ దగ్గర్నుంచీ ప్రతి ఒక్కరితో మాట కలుపుతా. వాళ్ల గురించి తెలుసుకుంటా. కొందరైతేౖ నా ప్రశ్నలకి భయపడిపోతుంటారు. మణిరత్నంగారు మాత్రం ఎంత బిజీగా ఉన్నా ఓపిగ్గా సమాధానం చెప్పేవారు. మోహన్‌కృష్ణ గారు కూడా అంతే.
పాఠం…
నేను కెరీర్‌ మొదలుపెట్టిన తొలినాళ్లలో సోషల్‌ మీడియాలో ఒక ఫోటోని మార్ఫింగ్‌ చేసి.. చెత్త రాతలు రాసి పెట్టారు. అది చూసి మూడురోజులు అన్నం తినలేదు. నిద్రపోలేదు. ఏడుస్తూనే ఉన్నా.. నా బాధను చూసిన అమ్మ ఒక మాట చెప్పింది. ‘ఆ రాతలు వాళ్ల బుర్రలో నుంచి వచ్చినవి నీవి కాదు. అంటే సమస్య వాళ్లలో ఉంది. నీలో లేదు’ అంటూ ఓదార్చింది. దాదాపు మూడేళ్లు పట్టింది ఇలాంటి రూమర్స్‌ చదివినా బాధపడకుండా ఉండటానికి. ఇప్పుడవేవీ మనసుకు తీసుకోవటంలేదు.
పిండేసింది…
‘భూమి’లో అత్యాచార బాధితురాలిగా చేశా. సంజయ్‌ దత్‌ కూతురి పాత్ర నాది. రేప్‌ జరిగాక ఆ ట్రామా నుంచి కొలుకుని జీవితాన్ని తీర్చిదిద్దుకునే క్యారెక్టర్‌ అది. ఆ పాత్ర చేయడం చాలా కష్టంగా అనిపించింది. ఎంతో మంది ఆడపిల్లలు మన దేశంలో రేప్‌కి గురవుతున్నారు… ఈ సమాజం ఎలా మారుతుంది… ఇలా రకరకాల ఆలోచనలు మనసును పిండేసేవి ఆ సమయంలో. ఈ చిత్రానికి కొన్ని అవార్డులు కూడా వచ్చాయి. కానీ మా అమ్మని మాత్రం ఆ సినిమా చూడనివ్వలేదు. ఎన్ని సార్లు అడిగినా నేను ఒప్పుకోలేదు.
ప్రశంస…
ఒకసారి అమితాబ్బచ్చన్‌ సర్‌ కలిసినప్పుడు.. ‘నిన్ను తెర మీద చూస్తున్నప్పుడు చూపు తిప్పుకోవడం కష్టం’ అని చెబితే గాల్లో తేలిపోయా నంటే నమ్మండి. అలానే ‘పద్మావతి’ విడుదలయ్యాక రేఖ నాకో ఉత్తరం రాసి దాన్ని గులాబీ రేకల్లో ఉంచి ఓ పార్సిల్‌ పంపారు. ‘పూలరెక్కలు వాడిపోవచ్చు.. వాసన ఎప్పటికీ ఉంటుంది. అలానే సినిమా పాతదైపోవచ్చు.. నీ నటన వేసిన ముద్ర ఎప్పటికీ అలానే ఉంటుంది’ అంటూ ప్రశంసలతో ముంచెత్తారు.
హలీంను మిస్‌ అవుతున్నా…
చిన్నప్పుడు ప్రతి వేసవికీ హైదరాబాద్‌ వచ్చేదాన్ని. అమ్మమ్మ నాకోసం బుట్టలు బుట్టలు మామిడి పండ్లు తెప్పించి ముందు పెట్టేది. లంచ్‌కీ, డిన్నర్‌కీ అవే. ఇంకా అమ్మమ్మ చేసే పప్పుచారు, రసం చాలా ఇష్టం. ఐదేళ్ల క్రితం తను చనిపోయింది. దాంతో హైదరాబాద్‌ రావడం తగ్గిపోయింది.
* అందం, ఆరోగ్యం కోసం యోగా, ధ్యానం చేస్తా. మంచి నీళ్లు ఎక్కువగా తాగుతా. ఆకుపచ్చని కాయగూరలూ, పండ్లూ తీసుకుంటా. ప్రతిరోజూ ఆకుకూరలూ, చేపలూ తింటా. కొద్దికొద్దిగా ఎక్కువ సార్లు తింటా.
* నాకు వంట బాగా వచ్చు. అందుకే తినడం కంటే వండటానికీ, ఇతరుల ఆకలి తీర్చడానికే ఇష్టపడతా. ఎగ్‌ దోశ, బిర్యానీ, కట్టీదాల్‌.. ఇలా చాలా వెరైటీలు చేస్తా. మా కజిన్స్‌ అందరం ఒక చోట చేరినప్పుడు అందరికీ నా చేతి వంట రుచి చూపిస్తా. కానీ అమ్మమ్మలా పప్పు చారు మాత్రం చేయలేకపోతున్నా.
* నాకు హలీం అంటే చాలా ఇష్టం. అందుకే ఏటా రంజాన్‌ సమయంలో హైదరాబాద్‌లో ఉండేలా చూసుకుంటా. దాంతోపాటు ఎక్కడెక్కడో ఉన్న నా స్నేహితులకీ, బంధువులకీ ఆ హలీంను పంపుతుండేదాన్ని. కానీ ఈసారి లాక్‌డౌన్‌ వల్ల హలీంను మిస్‌ అవుతున్నా.
* తెలుగులో పాత గీతాంజలి, పెళ్లిచూపులు, అర్జున్‌రెడ్డి, కంచె సినిమాలు చాలా ఇష్టం.
Jun 7 2020
Director Venu Sreeram
కంగారులోనూ ‘గారు’ అనడం మరిచిపోరు
‘‘ప్రతి దర్శకుడు తన ప్రత్యేకతని ప్రదర్శించే ప్రయత్నంలో ఉంటాడు. చూసిన సినిమాలు, చదివిన పుస్తకాలు, జీవితంలో జరిగిన సంఘటనలే వాళ్ల శైలిపై ప్రభావం చూపిస్తుంటాయి’’ అంటారు దర్శకుడు శ్రీరామ్‌ వేణు. ఆయన మూడో ప్రయత్నంలోనే పవన్‌కల్యాణ్‌తో సినిమా చేసే అవకాశం సొంతం చేసుకున్నారు. ప్రస్తుతం పవన్‌ కల్యాణ్‌తో ‘వకీల్‌సాబ్‌’ తెరకెక్కిస్తున్నారు. ఈ సినిమా ప్రయాణం గురించి శ్రీరామ్‌ వేణు ‘ఈనాడు సినిమా’ ప్రత్యేకంగా మాట్లాడారు.
పవన్‌ కల్యాణ్‌ నుంచి ప్రతి రోజూ ఏదో ఒకటి నేర్చుకోవచ్చు. ఆయన అంకితభావంతో పనిచేస్తుంటారు. చుట్టూ ఉన్న మనుషులందరినీ ఒకేలా చూడటం, గౌరవించడం ఆయనలో గమనించిన మరో గొప్ప లక్షణం. కంగారులోనైనా ‘గారు’ అని సంబోధించడం మరిచిపోరు. సెట్లో సమయం దొరికిందంటే అందరితో సరదాగా మాట్లాడతారు. మన గురించి అన్ని వివరాలు తెలుసుకుంటారు. మొదట ‘పుస్తకాలు చదువుతారా? ఏం చదివారు?’ అని అడుగుతారు. ఆయన అభిమానిగా నేను ఫీల్‌ అయినవి చెప్పుకోవడానికే సమయం సరిపోయింది (నవ్వుతూ).
పవన్‌ కల్యాణ్‌తో సినిమా చేయాలనే కోరిక మొదట్నుంచీ ఉండేదా?
ఇష్టమైన కథానాయకుడితో సినిమా చేయాలని ప్రతి దర్శకుడికీ ఉంటుంది. పవన్‌ అభిమానిని నేను. ‘ఖుషి’ 22 సార్లు, ‘గబ్బర్‌సింగ్‌’ 23 సార్లు చూశా. ఇష్టమైన స్టార్‌తో సినిమా చేసే అవకాశం వస్తే ఆ అనుభూతిని మాటల్లో వర్ణించలేం.
రీమేక్‌ కాకుండా… సొంత కథతో చేసే అవకాశం వచ్చుంటే బాగుండేదని ఎప్పుడైనా అనిపించిందా?
మన హీరోని ఇలాంటి కథలో చూసుకోవాలనే ఆలోచనలు ఎప్పుడూ ఉంటాయి. అలాగని రీమేక్‌ తక్కువ కాదు. ‘పింక్‌’ ఆధారంగా తెరకెక్కుతున్న ‘వకీల్‌సాబ్‌’… పవన్‌ స్థాయికి తగ్గ చిత్రం. సమాజానికి చెప్పాల్సిన కథ ఇందులో ఉంది.
‘వకీల్‌సాబ్‌’ అవకాశం ఎలా వచ్చింది?
‘వకీల్‌సాబ్‌’కి ముందు వేరే సినిమా ప్రయత్నాల్లో ఉన్నా. అప్పుడు అనుకోకుండా దిల్‌రాజుతో కలిసి త్రివిక్రమ్‌ దగ్గరికి వెళ్లా. ‘పింక్‌’ రీమేక్‌ గురించి వాళ్లిద్దరి మధ్య చర్చ జరిగింది. ఆ అవకాశం నాకే వస్తుందని అప్పుడు ఊహించలేదు.
విరామం తర్వాత పవన్‌ చేస్తున్న సినిమా. అభిమానుల అంచనాలకు తగ్గట్లు ఎలాంటి కసరత్తులు చేశారు?
ఒక మంచి మాట చెప్పడానికి… చెప్పేవాళ్లకి ఓ స్థాయి ఉండాలి. అప్పుడే దాని ప్రభావం మరింత ఎక్కువగా ఉంటుంది. అలా ఇందులో ఒక గొప్ప విషయం ఉంది. దాన్ని పవన్‌ నోటి నుంచి చెప్పించడం కంటే గొప్ప కమర్షియాలిటీ మరొకటి లేదు. ఈ కథకి కొన్ని పరిమితులున్నాయి. కానీ వాటిలోనే అభిమానులకి కావాల్సిన వాణిజ్యాంశాల్ని సృష్టించాం.
పవన్‌తో తొలి రోజు సెట్లో అనుభవమేంటి?
పవన్‌ భావాలకి దగ్గరగా ఉన్న సినిమా ఇది. ఆయన ఫీల్‌ అయిన విషయాలన్నీ చెప్పారు. కొంచెం సమయం తీసుకుని ‘నేనిలా అనుకుంటున్నాను సర్‌’ అని చెప్పి ఒప్పించా. తొలి రోజే ఆయన మీద సన్నివేశాల్ని తెరకెక్కించా. ఫస్ట్‌లుక్‌ పోస్టర్‌లో సన్నివేశం అదే.
మీ ప్రయాణం మీకు ఏం నేర్పింది?
తొలి చిత్రం ‘ఓ మై ఫ్రెండ్‌’ తర్వాత ఒక సినిమా ప్రారంభమై ఆగిపోయింది. మరో సినిమా కోసం ఏడాది కష్టపడ్డాక మానేయాల్సి వచ్చింది. ఆ తర్వాత ‘ఎమ్‌.సి.ఎ’ చేశాను. ఈ అనుభవాలతో వర్తమానంలో బతకడమే అలవాటైంది.
ఈ సినిమా స్క్రిప్టులో త్రివిక్రమ్‌ భాగస్వామ్యం ఉందా?
మొదట త్రివిక్రమ్‌ రాస్తారని చెప్పారు. కానీ కుదరలేదు. ఆ సమయంలో ఆయన ‘అల వైకుంఠపురములో’ హడావిడిలో ఉన్నారు. అది విడుదలైన నాలుగైదు రోజులకే ‘వకీల్‌సాబ్‌’ చిత్రీకరణ మొదలుపెట్టాం.
ఆ సినిమా తర్వాతి రోజు… నాన్న పోయారు!
‘నాగ్గాని ఒక్క ఛాన్స్‌ దొరికితేనా…’ అంటుంటారు సినిమాల్లో అవకాశం కోసం కసిగా తిరిగేవాళ్లు. ఆ ‘ఒక్క ఛాన్స్‌’ శ్రీరామ్‌ వేణుకి పెద్దగా కష్టం లేకుండానే దొరికింది! కానీ ఆ సినిమా విడుదల తర్వాతే సమస్యలు మొదలయ్యాయి. పరిస్థితులు అతణ్ణి కొలిమిలో కాల్చినట్టే కాల్చాయి. అలా ఏడేళ్లు… తనని తాను పుటం పెట్టుకున్న వేణు బంగారంలాగే బయటకొచ్చాడు. నానితో ‘ఎంసీఏ’ తీసి మంచి హిట్టిచ్చాడు. తన మూడో సినిమాతోనే పవన్‌ కల్యాణ్‌కి ‘యాక్షన్‌’ చెబుతున్నాడు! ఆ అనుభవాలని ఇలా పంచుకుంటున్నాడు…
మా ఊర్లోవాళ్లు తమకున్న దుస్తుల్లో కొన్నింటిని భద్రంగా దాచుకుంటూ ఉంటారు. ఎప్పుడైనా శుభకార్యాలప్పుడు వాటిని వేసుకుని దర్జాగా వెళ్తుంటారు. ‘డ్రెస్సు భలే ఉంది…’ అని ఎవరైనా అనడం ఆలస్యం ‘ఎవరు కుట్టారో తెలుసా… శ్రీరామ్‌ కిషన్‌ సాబ్‌!’ అని గొప్పగా చెప్పుకునేవారు. ఆ కిషన్‌ మా నాన్న. అప్పట్లోనే బొంబాయిలోని ఓ పేరున్న టైలరింగ్‌ సంస్థలో పనిచేసినవాడాయన. జితేంద్ర, ధర్మేంద్రలాంటి బాలీవుడ్‌ హీరోలకి కాస్ట్యూమ్‌లు కుట్టాడు. అంతటివాడు తమకి దుస్తులు కుట్టిచ్చాడంటే అదెంత గర్వకారణం..! మొదట్లో ముంబయిలో పనిచేసిన నాన్న ఆ తర్వాత దుబాయ్‌కి వెళ్లాడు. దుబాయి నుంచి సెలవులకి వచ్చినప్పుడు ఊరిలో ఎవరు కష్టంలో ఉన్నా లెక్కలేవీ వేసుకోకుండా సాయం చేసేవాడు. దర్జీ పనుల కోసం ఎవరు అడ్వాన్స్‌ ఇచ్చినా… ఆ బట్టలు కుట్టేదాకా ఆ డబ్బుని వాడేవాడు కాదు. మనం పని పూర్తిచేసేదాకా అది మనడబ్బుకాదు… మనదికాని ఒక్క రూపాయైనా వాడకూడదు అనేవాడు. ఆ విలువలన్నీ ప్రత్యేకించి నేర్చుకోకుండానే నాకూ వచ్చాయి. ఓ రకంగా అవే నన్ను సినిమా రంగంలో నిలదొక్కుకునేలా చేశాయి.
జిల్లా టాపర్‌ని..!
జగిత్యాల జిల్లాలో మూడుబొమ్మల మేడిపల్లి అనే గ్రామం మాది. ఇంట్లో నాతోపాటూ తమ్ముడూ, చెల్లీ ఉన్నారు. నాన్న ముంబయి, దుబాయంటూ పనులకి వెళ్లిపోవడంతో అమ్మే అన్నీ తానై మమ్మల్ని పెంచారు. ఐదో తరగతి వరకూ గ్రామంలోని ప్రభుత్వ బడిలోనే చదువుకున్నా. సుద్దాల అశోక్‌తేజగారు అప్పట్లో మాకు తెలుగు టీచర్‌! నేను బాగా చదువుతున్నానని ఆయనే నన్ను కిసాన్‌ నగర్‌లో ఉండే సెయింట్‌ ఇ.ఎ.ఎస్‌ స్కూల్లో చేర్పించారు. టెన్త్‌లో నాటి ఆంధ్రప్రదేశ్‌ స్థాయిలో పదకొండో ర్యాంకు, ఉమ్మడి నిజామాబాద్‌ జిల్లాలో మొదటి ర్యాంకు సాధించాను. దాంతో నన్ను ఇంజినీరింగ్‌ చేయించాలనే లక్ష్యంతో హైదరాబాద్‌లోనైతే ఇంటర్‌తోపాటూ ఎంసెట్‌ కోచింగ్‌ కూడా ఉంటుందని పంపించారు. నేను వస్తున్నప్పుడు నాన్న ‘నువ్వు గొప్పోడివి కాకపోయినా చెడ్డోడివి మాత్రం కావొద్దు!’ అని మాత్రమే చెప్పారు. నేను చెడ్డవాడిగా అయితే పేరు తెచ్చుకోలేదుకానీ… నాన్న కోరుకున్నట్టు డాక్టర్‌ని కూడా కాలేకపోయాను. పదో తరగతిలో నాకు పరిచయమైన డ్రామాలూ, డ్యాన్సులూ నా దారి మళ్ళించాయి.
కాలేజీల నుంచి పంపేశారు!
హైదరాబాద్‌లో అప్పుడప్పుడే సిటీ కేబుల్‌ ఛానెల్‌ మొదలైంది. దాని కోసం తీస్తున్న ఓ సీరియల్‌కి 17 ఏళ్ల కుర్రాడి అవసరముందని చెబితే వెళ్లాను. ఇదివరకే డ్రామాల అనుభవం ఉంది కాబట్టి నటన నాకు ఈజీగానే వచ్చేసింది. కానీ… నా దృష్టి అప్పుడే డైరెక్టర్‌ ఛెయిర్‌ మీద పడింది. మెగాఫోన్‌ పట్టినవాళ్లకి మిగతా అందరిమీద ఉన్న కమాండ్‌ చూసి ఏదో ఒకరోజు నేనూ అందులో కూర్చోవాలనుకున్నాను. మెల్లగా సినిమా నా మనసునీ, జీవితాన్నీ ఆక్రమించడం మొదలుపెట్టింది. ఓ గొప్ప సినిమా చూస్తూ ఆత్మని ఎన్‌రిచ్‌ చేసుకుని చచ్చిపోయినా చాలనుకునేవాణ్ణి… ఇప్పుడూ అంతే! అప్పట్లో ఈ వ్యాపకాలతో ర్యాంకు కాదుకదా ఇంటర్‌ పాస్‌కావడానికే ఆపసోపాలు పడ్డాను. ఎలాగోలా గట్టెక్కాక నాన్న నన్ను ఎంసెట్‌ కోచింగ్‌లో చేరమన్నారు. తొలిసారి ఆయన మాటని కాదన్నాను.
సినిమాలతో ఎక్కువ సమయం గడపొచ్చని మామూలు డిగ్రీలో చేరాను. సినిమా వ్యాపకంతో కాలేజీకి హాజరు కాక, రెండు కాలేజీల నుంచి నన్ను పంపేశారు. మూడో కాలేజీలో చేరి డిగ్రీ పూర్తి చేశాను.
కల నెరవేరింది కానీ…
ఓ సారి ప్రముఖ దర్శకుడు రాజీవ్‌ మేనన్‌ ఓ ప్రకటనని చిత్రీకరించేందుకు హైదరాబాద్‌ వచ్చారు. ఆయనకి తెలుగు, ఇంగ్లిష్‌ మాట్లాడ గలిగిన సహాయ దర్శకుడు అవసరమని తెలిసినవాళ్లు చెప్పడంతో వెళ్లాను. ముంబై నుంచి మరో బృందం పవన్‌ కల్యాణ్‌తో ప్రకటన తీసేందుకు వస్తే… దానికీ సహాయ దర్శకుడిగా పనిచేశాను. అప్పుడే సుకుమార్‌ పరిచయమయ్యారు. ఆయనతో ‘ఆర్య’కి సహాయ దర్శకుడిగా పనిచేశాను. అప్పటి నుంచి నిర్మాత దిల్‌రాజు సంస్థలో ఉండిపోయాను. ‘భద్ర’, ‘బొమ్మరిల్లు’, ‘కొత్త బంగారులోకం’, ‘మున్నా’… ఇలా ఒక్కో సినిమాకీ ఒక్కో రకం బాధ్యతని తీసుకుని పనిచేశాను. ఆ తర్వాతే దిల్‌ రాజు దర్శకత్వం చేయమన్నారు. అప్పటికే నేను సిద్ధం చేసుకున్న ఓ కథని తెరకెక్కించాను. అదే ‘ఓ మై ఫ్రెండ్‌’. అప్పటికి పదిహేనేళ్లపాటు నన్ను వెంటాడిన సినిమా కల అలా సాకారమైందనుకుని గాలిలో తేలిపోయాను. అంతేకాదు… మరో నెలలో మా తమ్ముడి పెళ్లి పెట్టుకున్నాము. నాన్న మా ఇంటిపైన మరో అంతస్తు కట్టిస్తున్నాడు. ఇన్ని మంచి విషయాలు జరుగుతున్న ఆనందంలోనే నా సినిమాని ఇంటిల్లిపాదీ కలిసి చూశాం. ఆ తర్వాత అందరం తిరుపతి వెళదామనుకున్నాం. కానీ నాన్న ఇంటి నిర్మాణ పనులు మిగిలిపోయాయని ఊరెళ్లారు. ఆ తర్వాతి రోజు మధ్యాహ్నం మేం తిరుపతిలో ఉండగా ఫోన్‌ వచ్చింది… నాన్న కొత్తగా కడుతున్న అంతస్తు పై నుంచి కింద పడిపోయారని. మరి కాసేపటి తర్వాత అసలు నిజం తెలిసింది… నాన్న ఇక లేరని! అప్పటిదాకా పెద్దగా ఒడుదొడుకుల్లేకుండా సాగిన జీవితంలో నాకు ఎదురైన మొదటి దెబ్బ అది… చాలా పెద్ద దెబ్బ కూడా!
ఏడేళ్ల అజ్ఞాతవాసం!
నాన్న చనిపోయారనే వార్త విన్నాక… నా సినిమా ఏమైందో కూడా పట్టించుకోలేదు. అంత్యక్రియలప్పుడు కూడా నేను ఆ షాక్‌ నుంచి తేరుకోలేకపోయాను. మెల్లగా… చాలా మెల్లగా నాన్న చనిపోయిన నెలరోజులకి మనిషినయ్యాను. అలా ఆ షాక్‌ నుంచి తేరు కున్నాక నాకొచ్చిన మొదటి ఆలోచన ‘ఫర్వాలేదు. నాన్న నేను దర్శకుణ్ణయ్యానని తెలిసిన తర్వాతే చనిపోయారు!’ అన్నది. ఆ తర్వాతే హైదరాబాద్‌ వచ్చాను. నా సినిమా ఏమైందని కనుక్కుంటే నిర్మాతకి డబ్బు మిగిలింది కానీ సినిమా ఆడలేదనే విషయం తెలిసింది. ఓ దర్శకుడి మొదటి సినిమా ఫ్లాపయితే దాని ప్రభావం ఎలా ఉంటుందో అప్పటికి నేను అంచనా వేయలేకపోయాను. ‘ఓ మై ఫ్రెండ్‌’ తర్వాత నేను పవన్‌ కల్యాణ్‌కే కథ రాశాను. ఆయన్ని కలవడానికి షూటింగ్‌ స్పాట్‌కి వెళ్లినా కుదర్లేదు. ఆ తర్వాత మరో ఇద్దరు పెద్ద హీరోలకి కథ చెప్పాను…
తిరస్కరించారు. ముగ్గురు చిన్న హీరోలూ కుదర్దన్నారు. అలా మొదటి సినిమా రిలీజైన ఐదేళ్లకి నాలుగు కథలు పట్టుకుని దాదాపు అందరు హీరోల చుట్టూ తిరిగాను. మధ్యలో ‘బెంగళూరు డేస్‌’ మలయాళ సినిమా రీమేక్‌ కోసం దిల్‌రాజు దగ్గర పనిచేస్తే అదీ
పట్టాలెక్కలేదు. ఓ కథ సిద్ధం చేసుకుని పెద్ద హీరోతో మొదలుపెట్టాం. అదీ చివరి నిమిషంలో ఆగిపోయింది. ‘ఎప్పుడూ గెలుపే జీవితం అనుకోవద్దు. మనం వెళ్లే దారుల్లో ముళ్లూ, రాళ్లూ అన్నీ ఉంటాయ’ని చెబుతుండేది మా అమ్మ అమృత. మెల్లగా ‘నా కథ నచ్చలేదంటే వాళ్లకి నచ్చేలా చెప్పలేకపోయాననే కదా!’ అన్న నిజాన్ని స్వీకరించాను. నరేషన్‌లో కొత్త విషయాలు నేర్చుకున్నాను. ‘రెండో ఛాన్స్‌’ కోసం ఎదురుచూడటం మొదలుపెట్టాను.
‘ఎమ్‌సీఏ’ ఐడియా అలా వచ్చింది…
ఇంజినీరింగ్‌ కోసం మా తమ్ముడు హైదరాబాద్‌కి వచ్చిన కొత్తల్లో మేమిద్దరం కలిసి ఓ గదిలో ఉండేవాళ్లం. మాట్లాడుకున్నా, తిన్నా, పడుకున్నా మేమిద్దరమే. కానీ పెళ్ళయ్యాక మా మధ్యకి మూడో వ్యక్తిగా నా భార్య వచ్చింది. తన రాకతో నా తమ్ముడిలో అభద్రతాభావం కనిపించేది. ఇంతకాలం నాతో మాత్రమే ఫ్రెండ్లీగా ఉన్న అన్నయ్య జీవితంలోకి ఇంకెవరో వచ్చారనే ఉడుకుమోత్తనం ఉండేది. ప్రేమ ఉంటేనే కదా అలా అభద్రతాభావానికి గురవుతారు అనిపించింది. ఆ అనుభవానికే కమర్షియల్‌ హంగులు జోడించి ‘ఎమ్‌.సి.ఎ.’ స్క్రిప్టు సిద్ధం చేశాను. ఆ సినిమా ఘన విజయం సాధించింది. ‘నా కెరీర్‌లో అతిపెద్ద హిట్టు నువ్వే ఇచ్చావ్‌!’ అన్నాడు హీరో నాని. ఆ తర్వాత రెండేళ్లపాటు నాకు నేనే లాక్‌డౌన్‌ విధించుకుని అల్లు అర్జున్‌ కోసం ‘ఐకాన్‌’ కథ రాశాను. కాకపోతే అది పట్టాలెక్కడానికి కాస్త ఆలస్యమైంది. ఈలోపే అనుకోకుండా ఓ మంచి అవకాశం తలుపుతట్టింది.
ఎవరు తీస్తారో…
‘ఎమ్‌.సి.ఎ’ తర్వాత ‘పవన్‌కల్యాణ్‌తో సినిమా చేస్తున్నట్టు కల కనవయ్యా!’ అన్నా కూడా సందేహించేవాణ్నేమో! కానీ అదే జరిగింది. ఓసారి దిల్‌రాజు నన్ను త్రివిక్రమ్‌ శ్రీనివాస్‌ దగ్గరకి తీసుకెళ్లారు. వాళ్లిద్దరూ హిందీ ‘పింక్‌’ సినిమాని పవన్‌కల్యాణ్‌తో చేయించాలనే విషయంపైన మాట్లాడుకున్నారు. వరసగా ఇద్దరు ముగ్గురు యువ దర్శకుల పేర్లొచ్చాయి… అప్పుడు త్రివిక్రమ్‌ ‘వేణు అయితే తీయగలడేమో!’ అన్నారు. అలా అనుకోకుండా నా పేరు ఖరారైంది. మా నాన్న అడ్వాన్స్‌ తీసుకుంటే ఖర్చుపెట్టరని చెప్పాను కదా! ‘ఎమ్‌.సి.ఎ’ తర్వాత ముగ్గురు
నిర్మాతలు అడ్వాన్సులు ఇచ్చారు. ‘నేను చెక్‌ తీసుకుంటాను కానీ, సినిమా చేసేదాకా దాన్ని బ్యాంకులో వేయన’ని చెప్పాను. నేను అలా చేయబట్టే ఏ కమిట్‌మెంట్సూ లేకుండా పవన్‌ కల్యాణ్‌ సినిమాని తీసుకోగలిగాను. ఓ రకంగా నాన్నలోని ఆ గుణమే నాకు
పవన్‌తో ‘వకీల్‌సాబ్‌’ చేసే అవకాశాన్నీ… అదృష్టాన్నీ ఇచ్చింది!
- నర్సిమ్‌ ఎర్రకోట
Recent Comments