Aug 29 2021
Fahadh Faasil
Jul 25 2021
Art Director ‘Brahma Kaali’
కుంచె ఇస్తారనుకుంటే… చీపురిచ్చారు!
సినిమా… కథకుడి ఊహ అయితే, కళా దర్శకుడి సృష్టి. కొన్ని సినిమాలు చూసినపుడు శ్రీకారం నుంచి శుభం వరకూ వేరే ప్రపంచంలోకి వెళ్లొచ్చిన అనుభూతి కలుగుతుంది. తెలుగు సినిమాల్లో అలాంటి ఎన్నో ఊహా ప్రపంచాలకు వాస్తవ రూపం ఇచ్చారు ఆర్ట్‌ డైరెక్టర్‌ బ్రహ్మ కడలి. పేరులోనే సృష్టికర్తని పెట్టుకున్న ఈయన తన ప్రయాణం గురించి ఏం చెబుతారంటే…
రతన్‌పుర్‌… జీవితంలో ఎప్పటికీ మర్చిపోలేని ఊరు. ఇది నేను పుట్టిపెరిగిన ఊరు కాదు, సృష్టించిన ఊరు. ‘సర్దార్‌ గబ్బర్‌ సింగ్‌’ కోసం హైదరాబాద్‌లో రతన్‌పుర్‌ సెట్‌ వేశాం. సినిమాలో కథ ఎక్కువ భాగం ఈ ఊళ్లోనే జరుగుతుంది. అందుకే ఊరిని సృష్టించాలనుకున్నాం. మధ్య భారతదేశంలోని ఓ టౌన్‌షిప్‌ని పోలి ఉంటుందా ఊరు. ఇళ్లు, దుకాణాలు, సెలూన్‌, పోలీస్‌స్టేషన్‌, బ్యాంకు, పెట్రోల్‌ బంకు, వాటర్‌ ట్యాంకు, రైల్వే లెవెల్‌ క్రాసింగ్‌తోపాటు ముఖద్వారాన్నీ సృష్టించాం. సాధారణంగా సెట్‌ వేయడానికి ముందు స్కెచ్‌ వేస్తాం. దీన్ని మాత్రం ముందు మినియేచర్‌గా తయారుచేశాం. చిన్న చిన్న మార్పులతో ఫైనల్‌ చేసుకున్నాక సెట్‌ వేశాం. రూ.5కోట్లు ఖర్చయింది. హీరో పవన్‌ కల్యాణ్‌ గారికి బాగా నచ్చింది. ఆ సినిమా కథ ఆయన రాసిందే. ఆ సెట్‌ శాశ్వతంగా ఉండిపోయేలా వేయించాలనుకున్నారు కానీ కుదరలేదు. ఒకరోజు నా భుజంమీద చేయివేసి సెట్‌ మొత్తం కలియదిరిగి… ‘ఇది నా ఇరవై ఏళ్ల కల. నీవల్ల నిజమైంది. థ్యాంక్యూ’ అన్నారు. నా కెరీర్‌లో అతిపెద్ద, అత్యంత సంతృప్తినిచ్చిన సెట్‌ అది. కల్యాణ్‌ గారితో గబ్బర్‌సింగ్‌, గోపాల గోపాల, కాటమరాయుడు సినిమాలకీ పనిచేశా. ‘గబ్బర్‌సింగ్‌’ నా కెరీర్‌కు టర్నింగ్‌ పాయింట్‌. ఆ అవకాశం ఎలా వచ్చిందో చెప్పేముందు అక్కడివరకూ చేరడానికి చేసిన ప్రయాణం గురించీ మీకు చెప్పాలి.
బొమ్మలు గీయడం అనుకున్నా…
ఆర్ట్‌లో ప్రవేశం ఉంది కాబట్టి…
ఆర్ట్‌ డిపార్ట్‌మెంట్‌లో చేరితే భవిష్యత్తు ఉంటుందని చెప్పి ఆర్ట్‌ డైరెక్టర్‌ పేకేటి రంగా గారి దగ్గర ‘మావిచిగురు’ సినిమాకి అబ్జర్వర్‌గా చేర్పించారు. ఆర్ట్‌ డిపార్ట్‌మెంట్‌ అంటే పబ్లిసిటీ డిపార్ట్‌మెంట్‌ అనుకున్నా. స్కూల్‌ రోజుల్లో సినిమా టైటిల్స్‌ని వాటి డిజైన్లలోనే గీసేవాణ్ని. ఆ ధైర్యంతో సెట్‌కు వెళ్లా. తీరా వెళ్లాక ‘బాబూ, ఇక్కడే సెట్‌ వేసేది. ఇది మొత్తం ఊడ్చేసెయ్‌’ అంటూ చేతిలో చీపురు పెట్టాడో సీనియర్‌. కాసేపు ఏం చేయాలో అర్థం కాలేదు. కానీ మధ్యలో వెళ్లడం పద్ధతి కాదని ఆ పనిచేశా. ఆ విభాగంలోని సృజనాత్మకత నచ్చి తర్వాతా కొనసాగా. ఆపైన మరో ఆర్ట్‌ డైరెక్టర్‌ మనీషా రాజుగారి దగ్గర అప్రెంటిస్‌గా చేరి ‘వినోదం’కి పనిచేశా. రాజుగారు చాలా బిజీ ఆర్ట్‌ డైరెక్టర్‌. ఆయన అసిస్టెంట్‌లకూ బాగా పని ఉండేది. దాంతో చాన్నాళ్లు ఆయన దగ్గరే కొనసాగాను. మూడేళ్లు రూపాయి కూడా రెమ్యునరేషన్‌ రాలేదు. ‘పని నేర్చుకుంటున్నాం అదే పదివేలు’ అనుకునేవాళ్లం. రాజు గారు మాత్రం ఎప్పుడైనా ‘ఖర్చులకు డబ్బులున్నాయా’ అని అడిగి ఎంతోకొంత చేతిలో పెట్టేవారు. తర్వాత ఆర్ట్‌ డైరెక్టర్‌ చిన్నా దగ్గర శివమణి, సూపర్‌ లాంటి 15 సినిమాలకు పనిచేశా. ఎ.ఎస్‌.ప్రకాశ్‌, తోట తరణిలాంటి వారి దగ్గరా ఒకట్రెండు సినిమాలకు పనిచేశా. ఆ తర్వాత ఆనంద్‌సాయి గారి శిష్యరికం చేసే అవకాశం వచ్చింది. బొమ్మరిల్లు, మున్నా, పరుగు, జల్సా… ఇలా దాదాపు ఓ డజను సినిమాలకు ఆయన దగ్గర పనిచేశా.
అనుకోకుండా ఆర్ట్‌ డైరెక్టర్‌నయ్యా…
ఆస్ట్రేలియా వెళ్లమన్నారు.
హరీష్‌ మాటిచ్చారు…
ఆస్ట్రేలియా వెళ్లబోయే ముందు ‘మిరపకాయ్‌’కి ఆర్ట్‌ డైరెక్టర్‌గా అవకాశం వచ్చింది. ప్రొడక్షన్‌ కంట్రోలర్‌ బ్రహ్మానందం గారు హరీష్‌శంకర్‌కి నాపేరు సూచించారట. ‘ఆస్ట్రేలియా వెళ్తున్నా, చేయలేన’ని చెప్పా. షూటింగ్‌ ప్రారంభం కావడానికి టైమ్‌ పడుతుంది కాబట్టి ఫర్లేదన్నారు. నేను తిరిగి వచ్చేంతవరకూ ఓ అసిస్టెంట్‌ని పంపించమంటే, సరేనన్నా. ఆర్ట్‌ డైరెక్టర్‌ లొకేషన్స్‌ చూపించే పనుల్నీ చూస్తుంటారు. ‘మిరపకాయ్‌’ కాలేజీ నేపథ్యంలో ఉంటుంది. కాలేజీ లొకేషన్‌ కోసం ఎంత వెతికినా దొరకలేదట. డైరెక్టర్‌కి సహనం రోజురోజుకీ తగ్గుతోందని తెలిసింది. చివరకు ఆస్ట్రేలియా నుంచి వచ్చీరావడంతోనే ‘మూడు లొకేషన్లు చూపిస్తా, ఏదో ఒకటి కచ్చితంగా నచ్చుతుంద’ని చెప్పా. చూపించిన మొదటి లొకేషనే తనకి బాగా నచ్చేసింది. ‘ఇకమీదట నా ప్రతి సినిమాకీ ఆర్ట్‌ డైరెక్టర్‌ నువ్వే’ అని ఆరోజు చెప్పాడు హరీష్‌. ఆ సినిమా హిట్‌ అయింది. హరీష్‌కి తర్వాత ‘గబ్బర్‌సింగ్‌’ డైరెక్షన్‌ అవకాశం వచ్చింది. కానీ కల్యాణ్‌గారు తన ఫ్రెండ్‌ ఆనంద్‌సాయిని దాటి నాకా అవకాశం ఇస్తారనుకోలేదు. హరీష్‌ నా పేరుని కల్యాణ్‌గారి దృష్టికి తీసుకువెళ్లినపుడు… ‘మీకు ఎవరు కంఫర్ట్‌గా ఉంటే వాళ్లని పెట్టుకోండి’ అన్నారట. హరీష్‌ ఆ మాట చెప్పేసరికి ఎంతో సంతోషించా. నేనేంటో నిరూపించుకోవడానికి మంచి అవకాశం అనుకున్నా. కల్యాణ్‌ గారిని కలిసినపుడు ‘ఏం చేయబోతున్నారు’ అని అడిగితే అప్పటికే సిద్ధం చేేసుకున్న లొకేషన్లూ, సెట్‌లూ, హీరో హీరోయిన్ల కలర్‌ ప్యాలెట్ల స్కెచ్‌లను చూపించా. అవన్నీ చూసి ‘గో ఎహెడ్‌’ అన్నారు. ఆ సినిమా ఎంత పెద్ద హిట్టో తెలిసిందే. ఆ తర్వాత నేను వెనుదిరిగి చూసుకోలేదు. తర్వాత హరీష్‌ తోనే ‘రామయ్యా వస్తావయ్యా’ చేశా. డైరెక్టర్‌ బాబీ మంచి స్నేహితుడు. తన మొదటి చిత్రం ‘పవర్‌’, తాజా చిత్రం ‘వెంకీ మామ’ సినిమాలకూ పనిచేశా. ‘వెంకీ మామ’ సినిమాని నెల రోజులపాటు కశ్మీర్‌లో షూటింగ్‌ చేశాం. అందులో కనిపించే ఆర్మీ సెటప్‌లన్నీ సెట్‌లు వేసినవే. నన్ను బాగా ప్రోత్సహించిన దర్శకుల్లో పూరీ జగన్నాథ్‌ ఒకరు. ఆయనతో ఇద్దరు అమ్మాయిలతో, హార్ట్‌ ఎటాక్‌, టెంపర్‌ సినిమాలకు పనిచేశా. టెంపర్‌ కోసం వెదురు కర్రలతో ఒక హౌస్‌ సెట్‌ వేశా. దానికి మంచి గుర్తింపు వచ్చింది.
నిద్రాహారాలు ఉండవు…
అదే రిటైర్మెంట్‌ ప్లాన్‌…
నా పూర్తిపేరు బ్రహ్మేశ్వరరావు. నా శ్రీమతి రాధిక. మాది ప్రేమ వివాహం. వాళ్లది గుంటూరు జిల్లా కొలకనూరు. హైదరాబాద్‌లో చదివేది. మా కజిన్‌ క్లాస్‌మేట్‌. తనను చూడగానే నచ్చేసింది. తనకు అంగీకారమైతే పెళ్లి చేసుకుంటా నని మా చెల్లితో చెప్పించా. రెండ్రోజుల తర్వాత నా ప్రేమను అంగీకరించింది. కానీ వాళ్లింట్లో ఒప్పుకోలేదు. సినిమా రంగంలోని వాళ్లు వద్దని అభ్యంతరం చెప్పారు. మేం పెళ్లి చేసుకున్న ఆరు నెలలకు వాళ్ల మనసు మారింది.
* మాకు ఇద్దరు అబ్బాయిలు. తన్విన్‌ సాయి, రిత్విక్‌ సాయి. గురువుగారు ఆనంద్‌సాయి మీద గౌరవంతో పిల్లల పేర్ల చివర్లో సాయి అని పెట్టాను.
Jul 11 2021
Hero Vijay (Tamil)
బండమొహం, వీడు హీరో ఏంటి… అన్నారు!
ఆ పాప పేరు విద్య. రెండున్నరేళ్లకి ముద్దులు మూటగట్టడమే కాదు… తన మాటల ప్రవాహంలో ముంచెత్తుతుండేది. ఆ పాప తెలిసీతెలియకుండా పాడుతుంటే వాళ్లన్నయ్య పదేళ్ల విజయ్‌ వచ్చీరాకుండా గిటార్‌ వాయిస్తుండేవాడు. ఆ అన్నాచెల్లెలిది ప్రత్యేక ప్రపంచం. బడి నుంచి ఇంటికొస్తే తన చుట్టూనే తిరిగేవాడు. అమ్మతోపాటూ ఆ పాపకి తనూ స్నానం చేయించేవాడు, అన్నం తినిపించేవాడు. అప్పుడప్పుడూ బడి నుంచి ఇంటి గేటు ద్వారా కాకుండా వెనకవైపు పైపు గుండా కిచెన్‌ కిటికీలో నుంచి ‘ఢా’మ్మంటూ దూకి అమ్మనీ చెల్లెల్నీ భయపెట్టడం విజయ్‌ సరదాల్లో ఒకటి. ఆ రోజు కూడా అలాగే దూకిన విజయ్‌కి కిచెన్‌లో ఎవ్వరూ కనిపించలేదు. ఇంట్లో ఎన్నడూలేని నిశ్శబ్దం. అమ్మ చెల్లెలితోపాటూ బెడ్రూమ్‌లో ఉంది. విద్య ఆ రోజు పడకపైన నీరసంగా పడుకుని ఉంది. చెల్లెల్ని అలా చూసిన విజయ్‌ తట్టుకోలేకపోయాడు. ఆ రోజు రాత్రి ఏమీ తినలేదు. ఉదయానికంతా విద్య పరిస్థితి విషమించింది. ఒకరిద్దరు వైద్యులొచ్చి వెళ్లారు. చివరిగా అమ్మ ఏడుస్తూ బెడ్రూమ్‌ నుంచి కిందకొచ్చింది. ‘విజయ్‌ ఒకసారి చెల్లెల్ని చూసిరా…!’ అంది. వెళితే… ఆ పాప నిర్జీవంగా ఉంది! ఆ తర్వాత ‘విజయ్‌ నోటి నుంచి ‘విద్యా…’ అన్న పెద్ద అరుపు వినిపించింది. అంతే, ఆ తర్వాత మాట్లాడటం మానేశాడు. ఎవరైనా కదిపితే ఏడుస్తుండేవాడు. ఆ బాధ నుంచి వాడే బయటకొస్తాడులే అనుకున్నాం కానీ… ఆ విషాదం వాడి చిన్నిగుండెలో అలాగే గడ్డకట్టిపోయింది. మాట్లాడటం తగ్గించేశాడు. ఒకప్పటి అల్లరిపిల్లాడు కాస్తా వయసుకి మించిన నెమ్మదితనం అలవర్చుకున్నాడు. ఇప్పటికీ వాడు అంతే. కాకపోతే, చెల్లెలు చనిపోయిన ఏడాది తర్వాత వాడి ముఖాన తొలిసారి నవ్వులు పూయించింది మాత్రం సినిమాలే!’ అంటారు విజయ్‌ వాళ్లమ్మ శోభ. ఆమె సినిమా గాయనీ, రచయిత్రి. నాన్న ఎస్‌ఏ చంద్రశేఖర్‌ పేరున్న దర్శకుడు. సినిమాలతో కొడుకులో మళ్లీ హుషారొస్తోందని గమనించిన ఆ ఇద్దరూ ఎన్నో చిత్రాల్లో చిన్నారి విజయ్‌కాంత్‌గానూ, రజినీకాంత్‌గానూ చేసే అవకాశాలు ఇప్పించారు. కానీ తల్లిదండ్రులుగా విజయ్‌పైన వాళ్ల ఆశలు వేరే ఉండేవి…
ఇల్లు విడిచి వెళ్లిపోయాడు…
‘చెల్లెలు ఎలా చనిపోయిందీ… ఏదో తెలియని జ్వరంతో కదా! అలాంటి పరిస్థితి మరే పాపకీ రాకూడదు. అందుకే నువ్వు డాక్టరువి కావాలి… అవుతావా?’ అని పదేళ్ల నుంచే చెప్పడం మొదలుపెట్టాడట వాళ్ల నాన్న చంద్రశేఖర్‌. అందుకోసమే అన్నట్టు విజయ్‌ చక్కగా చదివేవాడు. పదో తరగతికి వచ్చాక సినిమాల్లో నటించడం కాదుకదా చూడటమూ మానేశాడు. ఇంటర్‌కొచ్చాక చదువే ప్రపంచమైపోయింది. అది చూసి కొడుకు ఎలాగూ డాక్టర్‌ అవుతాడనే నమ్మకంతో వాళ్లనాన్న ఆసుపత్రి కట్టేందుకు రంగం సిద్ధం చేశాడు! కానీ ఇంటర్‌ రెండో సంవత్సరంలో విజయ్‌ ట్రాక్‌ మారింది. అయితే సినిమా నటుడిగానో కాకుంటే దర్శకుడిగానో మారాలన్నదే లక్ష్యంగా మార్చుకున్నాడు. అది విని నాన్న అగ్గిమీద గుగ్గిలమయ్యాడు. ‘నువ్వు దారి తప్పుతున్నావ్‌… ఇక బాగుపడవ్‌. నా కళ్లముందు ఉండొద్దు!’ అన్నాడు. అంతే… ఇల్లు విడిచి వచ్చేశాడు ‘అమ్మానాన్నా నేను వెళ్లిపోతున్నా… దయచేసి వెతక్కండి!’ అని లెటర్‌ రాసిపెట్టి మరీ!
ఎంత కోపం ఉన్నా… ఒక్కగానొక్క కొడుకు అలా వెళ్లిపోయాడనగానే ఆ తల్లిదండ్రులిద్దరూ తల్లడిల్లిపోయారు. రోజంతా వెతికారు. రాత్రయినా దొరకలేదు. అపరాత్రివేళ చంద్రశేఖర్‌కి ఓ అనుమానం వచ్చింది. వాళ్లకి దగ్గర్లోని ఓ థియేటర్‌కి వెళ్లాడు. అక్కడో ఫ్లాప్‌ సినిమా నడుస్తోంది. చంద్రశేఖర్‌ ఇంటర్వెల్‌ దాకా బయటే ఉండి… లోపలికెళితే అక్కడున్నాడట విజయ్‌. అంటే, రోజంతా ఆ థియేటర్‌లో అన్ని షోలూ ఒకే ఫ్లాప్‌ సినిమా చూస్తూ కూర్చున్నాడన్నమాట. వీడిది మామూలు సినిమాపిచ్చి కాదు అని అప్పుడు అర్థమైందట వాళ్లనాన్నకి. ఇంటికి తీసుకొచ్చి ‘నీకు సినిమా అవకాశం ఇప్పిస్తాను కానీ… కనీసం ఏదైనా డిగ్రీ చెయ్‌!’ అని నచ్చచెప్పాడట. ఏదో డిగ్రీ ఎందుకని సినిమాల గురించి నేర్పించే ‘విజువల్‌ కమ్యూనికేషన్‌’లోనే చేరాడు విజయ్‌. మూడేళ్లపాటు ఎలా ఉగ్గబట్టుకున్నాడో తెలియదుకానీ… డిగ్రీ చేతికి రాగానే ‘నాన్నా… ఇక నా దారి నేను చూసుకుంటా!’ అన్నాడు. తన పోర్ట్‌ఫోలియో పట్టుకుని స్టూడియోల చుట్టూ తిరగడం మొదలుపెట్టాడు. మరోవైపు, అతనికి తెలియకుండా, తండ్రి చంద్రశేఖర్‌ కూడా తన ప్రయత్నాలేవో చేయడం మొదలుపెట్టాడు. ‘నేను పక్కా కమర్షియల్‌ డైరెక్టర్‌ని. కానీ మావాణ్ణి నా తరహా సినిమాల్లో కాకుండా ఓ మంచి క్లాసిక్‌ సినిమా ద్వారా పరిచయం చేయాలనుకున్నాను. నాటి పేరున్న దర్శకులందరికీ వాడి ఫొటో చూపించి ‘నేను కొంత డబ్బు పెడతానండీ… మీరు సినిమా తీయండి!’ అన్నాను. ‘సారీ! మీవాడు హీరో ఏంటండీ, అసలు నటుడిగానే పనికిరాడు… బండమొహం వాడిది!’ అని మొహంమీదే చెప్పేశారు…’ అని గుర్తుచేసుకుంటారు చంద్రశేఖర్‌. తండ్రీకొడుకులిద్దరూ చెరో మార్గంలో ప్రయత్నించాక ఇక ఏదైతే అదవుతుందని ఓ పెద్ద సాహసానికి ఒడిగట్టారు…
‘ఇతను హీరోనా!’
‘విజయ్‌కేం! వాళ్లనాన్న డైరెక్టర్‌ కాబట్టి హీరో కాగలిగాడు…’ అన్నది విజయ్‌ ఎదుగుదల మీదున్న ఆక్షేపణ. ఆ మాటల్లో కొంతవరకే నిజం ఉందికానీ పూర్తిగా కాదు. చంద్రశేఖర్‌-శోభ దంపతులు సినిమా రంగంలో నిలదొక్కుకోవడానికి ముందు ఎన్నో కష్టాలుపడ్డారు. బాత్రూమ్‌లు కూడా లేని సింగిల్‌ రూమ్‌ అద్దె ఇంట్లోనే జీవితాన్ని ప్రారంభించారు. విజయ్‌ ఆ ఇంటే పుట్టాడు. అప్పట్లో శోభ గాయనిగా కచేరీలు చేస్తేకానీ ఇల్లు గడవని పరిస్థితి. అలా కచేరీలకి వెళ్లి ఆరుబయట ఏదైనా చెట్టుకి ఊయలకట్టి పడుకోబెట్టి ఆమె వెళ్లి పాటలు పాడి వచ్చేదట. విజయ్‌కి ఏడేళ్లు వచ్చేదాకా ఆర్థికంగా ఇలా సతమతమవుతూనే వచ్చింది ఆ కుటుంబం. ఆ తర్వాతే దంపతులిద్దరూ విజయ్‌కాంత్‌తో ‘చట్టం ఒరు ఇరుట్టరై’ సినిమా తీశారు. తెలుగులో చిరంజీవి హీరోగా ‘చట్టానికి కళ్లులేవు’, హిందీలో అమితాబ్‌తో ‘అంథా కానూన్‌’… ఇలా కన్నడ, మలయాళంలోనూ రీమేక్‌ చేశారు ఆ సినిమాని. అన్నిచోట్లా బంపర్‌హిట్టు సాధించడంతో ఆ కుటుంబం నిలదొక్కుకుంది. ఆ తర్వాత ఎన్నో సూపర్‌హిట్టు సినిమాలు అందించినా… 1992 నాటికి వరస ఫ్లాపులొచ్చాయి. సరిగ్గా అప్పుడే విజయ్‌ హీరోగా సినిమాల్లోకి వెళతానని పట్టుబట్టాడు. చేసేది లేక అప్పు తెచ్చి రూ.60 లక్షలతో విజయ్‌ని హీరోగా పెట్టి ‘నాళయ తీర్పు’ అనే సినిమా తీశారు. పన్నెండేళ్ల ఎం.ఎం.శ్రీలేఖని సంగీతదర్శకురాలిగా పరిచయం చేసి గిన్నిస్‌ రికార్డు సృష్టించిన ఆ చిత్రంలోని పాటలు సూపర్‌హిట్టయ్యాయి కానీ… సినిమా పెద్ద ఫ్లాపయింది. ఎద్దుపుండు కాకికి ముద్దన్నట్టు నాటి పత్రికలన్నీ విజయ్‌ నటనని చీల్చిచెండాడాయి. ‘తండ్రి దర్శకుడైనంత మాత్రాన తగుదునమ్మా అని హీరోగా వస్తే ఎలా!’ అంటూ ఏకిపారేశాయి. ‘సరిగ్గా క్రిస్మస్‌ రోజు ఆ రివ్యూలు వచ్చాయి. ఆ రాతల్ని చూసి కొత్త బట్టలన్నీ విసిరేసి భోరుమని ఏడుస్తూ కూర్చున్నాను. దాదాపు రెండు నెలలపాటు ఫ్రెండ్స్‌నీ రానివ్వలేదు. అదెంత తప్పో ఆ తర్వాతే అర్థమైంది. నిజానికి, ఆ స్నేహితులే నన్ను మళ్లీ మనిషిని చేశారు. ‘పొగొట్టుకున్న చోటే రాబట్టుకోవాలిరా విజయ్‌! ఇవే పత్రికలు రేపు నీ గురించి ఆహాఓహో అని రాసేలా చేయాలి..!’ అని కసిని పెంచారు. ఆ కసితోనే ఈసారి ఇల్లు తనఖాపెట్టి మరి ఓ సినిమా తీయడం మొదలుపెట్టారు…
‘కెప్టెన్‌’ ఆదుకున్నారు…
‘మానాన్నగారి తొలి సినిమాతో స్టార్‌ అయిన కెప్టెన్‌’ విజయ్‌కాంత్‌ నాకు సాయపడటం కోసం వచ్చారు. నా రెండో సినిమాకి పైసా పారితోషికం తీసుకోకుండానే అతిథిపాత్ర చేసేందుకు ఒప్పుకున్నారు. అలా సెందూరపాండి(తెలుగులో బొబ్బిలి రాయుడు) అనే సినిమా తీశాం. విజయ్‌కాంత్‌గారి ఆ అతిథిపాత్రే నన్నూ, నా సినిమానీ ‘బీ’ అండ్‌ ‘సీ’ ప్రేక్షకుల్లోకి తొలిసారి తీసు కెళ్లింది. సినిమా సూపర్‌హిట్టయింది. మొదటి సినిమాతో కోల్పోయిన నాన్న ఆస్తులు తిరిగొచ్చేశాయి. కానీ తర్వాతేమిటీ… ప్రతిసారీ విజయ్‌కాంతో రజినీకాంతో వచ్చి ఆదుకోరుకదా! నన్ను మాత్రమే చూసి ప్రేక్షకులెలా థియేటర్‌లకి రావాలి?’ అన్న ప్రశ్న మొదలైంది నాలో!’ అంటాడు విజయ్‌. ఆ ప్రశ్నకి సమాధానంగానే డాన్స్‌పైన కసరత్తు మొదలుపెట్టాడు. కరాటే నేర్చుకున్నాడు. పగలూరాత్రీ ఇంకే ధ్యాసాలేకుండా సాధన చేశాడు. అలా దాదాపు ఏడాది! ఆ తర్వాత సరికొత్త విజయ్‌గా ‘రసిగన్‌’ అనే సినిమా చేశాడు. ఒకప్పుడు బండమొహంగాడు అన్న ప్రేక్షకులే ‘అరె… వీడు డ్యాన్సు భలే చేస్తున్నాడ్రా, ఫైట్సు అదరగొడుతున్నాడ్రా!’ అనడం మొదలుపెట్టారు. ఆ సినిమా ‘సిల్వర్‌ జూబ్లీ’ చేసుకుని, సూపర్‌హిట్ల పరంపరకి ప్రారంభంగా మారింది. రెండేళ్లపాటు వరస మాస్‌ సినిమాల తర్వాత ‘పూవే ఉనక్కాగ’(తెలుగు శుభాకాంక్షలు) చిత్రంతో క్లాస్‌ ప్రేక్షకుల్నీ కట్టిపడేశాడు. మరో మూడేళ్ల తర్వాత మలయాళ దర్శకుడు ఫాజిల్‌ తీసిన ‘కాదలుక్కు మరియాదై’తో స్టార్‌ స్టేటస్‌ అందుకున్నాడు. ఆ ఏడాది ఓ పత్రిక తమిళనాడు వ్యాప్తంగా ఉన్న మహిళా కళాశాలల్లో ఓ సర్వే నిర్వహిస్తే 70 శాతం మంది ‘ఒకప్పుడు రజినీకాంత్‌. ఇప్పుడు మాత్రం మా ఫేవరేట్‌ విజయ్‌’ అంటూ ఓటేశారు! ఇప్పటిదాకా ఆ స్థానంలో ఏ మార్పూ లేదు. ఇక వరసగా ‘ఖుషీ’, గిల్లీ(తెలుగు ఒక్కడు), పోకిరి(తెలుగు రీమేక్‌) వంటివి తమిళనాడు లోనే కాదు కేరళలోనూ అతణ్ణి స్టార్‌ని చేశాయి. కానీ… ఎందుకో 2007 నుంచి ఆ ప్రాభవం తగ్గడం మొదలైంది…
ఏ స్థాయి హీరోకైనాసరే వరసగా ఒకట్రెండు ఫ్లాపులొస్తేనే తట్టుకోవడం కష్టం. అలాంటిది విజయ్‌కి వరసగా ఐదేళ్లపాటు ఏడు సినిమాలు ఫెయిలయ్యాయి. కానీ విజయ్‌ కుంగిపోలేదు. కసిగా ఓ మంచి అవకాశం కోసం చూస్తూ వచ్చాడు. ఆ అవకాశం శంకర్‌ చిత్రం ‘స్నేహితుడు’ రూపంలో వచ్చింది. ఆ తర్వాత వచ్చిన ‘తుపాకి’ తెలుగులోనూ హిట్టు కొట్టింది. ‘అదిరింది’, ‘సర్కార్‌’, ‘విజిల్‌’, తాజాగా ‘మాస్టర్‌’ వంటి సినిమాలు విజయ్‌ని మనకి మరింతగా చేరువచేశాయి! ఆ మూడూ కలిసి వెయ్యికోట్లపైచిలుకు కలెక్షన్స్‌ రాబట్టాయి. ఈ నేపథ్యంలోనే తొలిసారి ‘బీస్ట్‌’తో తెలుగు-తమిళ ద్విభాషా చిత్రంలో నటించబోతున్నాడు. ఆ తర్వాత వంశీపైడిపల్లి దర్శకత్వంలో దిల్‌రాజు నిర్మిస్తున్న మరో సినిమాకి సైన్‌ చేశాడు.
దానికీ మౌనమే…
విజయ్‌ తన అభిమాని సంగీతనే పెళ్ళిచేసుకున్నాడు. వాళ్లకి ఇద్దరు పిల్లలు. అబ్బాయి జేసన్‌ యూట్యూబ్‌లో వీడియో జాకీగా కనిపిస్తుంటాడు. తన కూతురికి చెల్లెలు విద్య పేరుని గుర్తుకు తెచ్చేలా దివ్య అని పేరుపెట్టాడు విజయ్‌. ఆ పాప బ్యాడ్మింటన్‌లో రాణిస్తోంది. ఇదిలా ఉంటే ‘విజయ్‌ మక్కల్‌ ఇయక్కం’(విజయ్‌ ప్రజా సంఘం) పేరుతో గత 15 ఏళ్లుగా విద్య, వైద్యరంగాల్లో సేవలందిస్తున్నాడు. ఈ సంఘం రాజకీయపార్టీగా మారుతుందనే అంచనాలు గట్టిగా ఉన్నా విజయ్‌ దానిపైన పెదవి విప్పడం లేదు… ఎప్పట్లాగే మౌనంగానే ఉండిపోతున్నాడు!
Jun 6 2021
చాయ్‌ బిస్కెట్‌…ఇద్దరు స్నేహితుల కథ!
చాయ్‌ బిస్కెట్‌…ఇద్దరు స్నేహితుల కథ!
హైదరాబాదీలు దోస్తులొస్తే చాయ్‌ బిస్కెట్‌ ఇప్పిస్తారు. మరీ దగ్గరి స్నేహితులైతే సింగిల్‌ చాయ్‌లో చెరో బిస్కెట్‌ ముంచుకుని తింటారు. అందుకేనేమో తమ దోస్తీతో పుట్టిన వినోదాల వెబ్‌సైట్‌కి ‘చాయ్‌ బిస్కెట్‌’ అని పేరుపెట్టారు అనురాగ్‌, శరత్‌. ఈ సైట్‌కంటే ముందు, తెలుగు సినిమా పరిశ్రమకి తొలిసారి డిజిటల్‌ మార్కెటింగ్‌ని పరిచయం చేసిన ఘనత ఈ కుర్రాళ్లది. మామూలు మధ్యతరగతి కుటుంబాల నుంచి వచ్చిన వీళ్లు ఇప్పుడు నిర్మాతలుగా మారి రెండు సినిమాలు తీస్తున్నారు. అడివి శేష్‌ ‘మేజర్‌’ చిత్రం అందులో మొదటిది. వాళ్ల జర్నీ ఇది.
‘ఏమయ్యా కొరటాలా! ఆచార్య టీజర్‌ న్యూ ఇయర్‌కీ లేదూ సంక్రాంతికీ లేదూ ఇంకెప్పుడూ? ఎప్పుడో చెప్పకపోతే లీక్‌ చేయడానికి రెడీగా ఉన్నా!’ – ఈ ఏడాది జనవరి 26న మెగాస్టార్‌ చిరంజీవి ట్విటర్‌ అకౌంట్‌లో కనిపించిన ట్వీట్‌ ఇది. ‘ఆచార్య’ దర్శకుడు కొరటాల శివని నేరుగా నిలదీస్తున్నట్టుండే ఆ ‘ఫొటో స్ట్రిప్‌’ లక్షలాది రీట్వీటులతో అప్పట్లో బాగా వైరల్‌ అయింది. ఆ ఫొటోలు చూస్తే- ఇద్దరూ ఏదో సరదాగా కలిసినప్పుడు సహజంగా తీసిన ఫొటోల్లా అనిపిస్తాయికానీ- కాదు. దాని వెనక ఓ చక్కటి డిజిటల్‌ మార్కెటింగ్‌ వ్యూహం ఉంది. ఆ వ్యూహం అనురాగ్‌-శరత్‌లది. ‘ఫలానా తేదిన టీజర్‌ వస్తుందహో!’ అని చెప్పడంకన్నా ఇలా చిరంజీవి ఎక్స్‌ప్రెషన్స్‌తో చెబితే కొత్తగా ఉంటుంది కదా! అదే చేశారు వాళ్లిద్దరూ. తాజాగా, ‘ఆచార్య’ సినిమా కోసం మరో కొత్త ప్రయోగాన్నీ చేశారు. ఆ సినిమా టీజర్‌లో కనిపించే ‘పాఠాలు చెప్పకున్నా నన్ను ఆచార్యా అనే పిలుస్తున్నారు. బహుశా… గుణపాఠాలు చెబుతానని కావొచ్చు!’ అన్న సీన్‌ని ‘రీఫేస్‌’ మొబైల్‌ ఆప్‌లో విడుదలచేశారు. అంటే, ఆ సీన్‌లోని చిరంజీవి ముఖానికి ప్రేక్షకులు తమ ముఖం తగిలించుకుని డైలాగులు చెప్పే సౌకర్యాన్ని కల్పించారన్నమాట! ఇంకేం… అభిమానులందరూ ఇప్పుడు ఆ డైలాగులు చెబుతున్నారు. ఎవరో సరదాకి ఆస్ట్రేలియన్‌ క్రికెటర్‌ డేవిడ్‌ వార్నర్‌ ముఖాన్ని తగిలిస్తే అది కూడా బాగా వైరల్‌ అవుతోంది! అనురాగ్‌, శరత్‌ల డిజిటల్‌ మార్కెటింగ్‌ సంస్థ ‘ఫస్ట్‌ షో’ రూపొందించే ప్రచార వ్యూహం ఏ స్థాయిలో ఉంటుందో చెప్పడానికి ఇదో చిన్న ఉదాహరణ. ఇటీవల ప్రేక్షకుల్ని అలరిస్తున్న ‘పుష్ప’ సినిమా మార్కెటింగ్‌ బాధ్యత కూడా వాళ్ల సంస్థదే. గత తొమ్మిదేళ్లలో వినూత్న ప్రచారాలతో నెటిజన్లని అలరించిన ‘అర్జున్‌రెడ్డి’, ‘భరత్‌ అనే నేను’, వంటి సూపర్‌హిట్‌ చిత్రాలు సహా సుమారు 150 సినిమాలకి డిజిటల్‌ మార్కెటింగ్‌ వ్యూహాలు వీళ్లవే. ఇంతకీ ఇదంతా ఎలా మొదలైందీ అంటే… అనురాగ్‌, శరత్‌ పదో తరగతి నుంచీ స్నేహితులు. అనురాగ్‌ వాళ్ల నాన్న ఎల్‌ఐసీలో ఉద్యోగైతే… శరత్‌ వాళ్ల నాన్న ఓ ప్రైవేటు కంపెనీలో చేస్తుండేవారు.
అనురాగ్‌ ముందు నుంచీ చదువులతోపాటూ ఇతరత్రా ఈవెంట్‌ మేనేజ్‌మెంట్‌ కార్యక్రమాల పైన ఉత్సాహం చూపిస్తుండేవాడు. ‘ఓసారి మా కాన్వెంట్‌కి దేశం నలుమూలల నుంచి మూడువేల మంది విద్యార్థులొచ్చారు. దానికి స్టూడెంట్‌ ఈవెంట్‌ మేనేజర్‌గా నన్నే ఎన్నుకున్నారు. టీచర్ల సాయమున్నా… అంతమంది వివరాలు నమోదుచేసుకోవడం, వాళ్ల అవసరాలు గుర్తించడం, వాళ్ల ప్రశ్నలకి స్పందించడం… ఇవన్నీ నేను చేయగలనా అనిపించింది కానీ మా హెడ్‌మాస్టరే ‘యు కెన్‌… అనురాగ్‌’ అని భుజం తట్టారు. అది నాలో చాలా నమ్మకాన్ని నింపింది. అప్పటి నుంచి ప్రతి ఈవెంట్‌ బాధ్యతా నాకే వచ్చింది!’ అనంటాడు అనురాగ్‌. పదో తరగతిలో శరత్‌తో పరిచయమయ్యాక ఇద్దరూ కలిసి ఇలాంటివి చేయడం మొదలుపెట్టారు. ఆ భాగస్వామ్యం ఇంజినీరింగ్‌లోనూ కొనసాగింది. ‘ఇంజినీరింగ్‌లో మాది ఐదుగురు జిగిరి దోస్తుల బ్యాచ్‌. కాకపోతే, డిగ్రీ కావడానికి ముందే మిగతా ముగ్గురూ అమెరికాలో ఉద్యోగాలు కొట్టేశారు. మాకేమో ఉద్యోగాలకి వెళ్లాలనిపించలేదు… సొంత సంస్థే స్థాపించాలనుకున్నాం. కానీ ఇద్దరికీ ఎలాగూ మేనేజ్‌మెంట్‌లో ఆసక్తి ఉంది కాబట్టి ముందు ఎంబీఏ చేయాలనుకున్నాం. ఆరునెలలపాటు శ్రమించి క్యాట్‌లో మంచి స్కోర్‌ సాధించాం!’ అని గుర్తుచేసుకుంటారీ స్నేహితులు. అయితే- ఇద్దరికీ ఒకే చోట సీటు రాకపోవడంతో అనురాగ్‌ ముంబయిలోని ‘నార్సి మాంజీ ఇన్‌స్టిట్యూట్‌’లో చేరితే, శరత్‌ బెంగళూరు ‘సింబయాసిస్‌’కి వెళ్లాడు. ఆ ఎంబీఏ చదువే డిజిటల్‌ మార్కెటింగ్‌ని వీళ్లకి పరిచయం చేసింది. పట్టా చేతికి వచ్చాక ఇక ఆ రంగంలోనే అడుగేయాలనుకున్నారు. కానీ ‘చిన్నప్పటి నుంచీ మాకో పంథా ఉండేది. ఎప్పుడూ నలుగురూ నడిచే దారిలో కాకుండా కొత్తదారిలో నడవాలనుకునేవాళ్లం. ‘మరి… డిజిటల్‌ మార్కెటింగ్‌ పాతదే కదా! దాంట్లో కొత్తగా మనమేం చేయగలం’ అన్న ప్రశ్న వాళ్ల చూపుని తెలుగు సినిమా రంగంపైన పడేలా చేసింది. ఒక్క టాలీవుడ్‌లోనే కాదు దక్షిణాది మొత్తంలోనూ అప్పటికి డిజిటల్‌ మార్కెటింగ్‌ ఊసేలేదు మరి!
ఫ్లాప్‌ టాక్‌ని మార్చేశారు…
సినిమా అభిరుచిపరంగా అనురాగ్‌-శరత్‌లు సగటు ప్రేక్షకులకంటే కాస్త ఎక్కువేనని చెప్పాలి. ‘ఇంటర్‌ నుంచీ సినిమాలపిచ్చి బాగా ఉంది మా ఇద్దరికీ! వారం వారం ఏదో ఒక కొత్త సినిమా చూసి తీరాల్సిందే. ముఖ్యంగా ఇంగ్లిష్‌ సినిమాలైతే వదిలేవాళ్లం కాదు. మేం ఈ రంగాన్నే ఎంచుకోవడానికి ఇది కూడా ఓ కారణం’ అంటాడు శరత్‌. అద్సరే… మరి కాలేజీ నుంచి అప్పుడే బయటకొచ్చిన ఈ కుర్రాళ్లని నమ్మి డిజిటల్‌ మార్కెటింగ్‌ బాధ్యతలు ఎవరు అప్పగిస్తారు! అయినా వీళ్లేమీ భయపడలేదు. తాము ఈ రంగానికి ఏమేం చేయగలమో చూపిస్తూ చక్కటి పవర్‌ పాయింట్‌ ప్రెజెంటేషన్‌లు తయారుచేసుకుని దర్శకనిర్మాతల దగ్గరకి వెళ్లడం మొదలుపెట్టారు. హాలీవుడ్‌లో ఇలాంటి డిజిటల్‌ మార్కెటింగ్‌ గురించి అవగాహన ఉన్నవాళ్లు వీళ్లతో పనిచేయడానికి ముందుకొచ్చారు. అలా, దర్శకుడు మహీరాఘవ తొలిసినిమా ‘పాఠశాల’కి అవకాశం ఇచ్చారు. ఆ తర్వాత శర్వానంద్‌ నిర్మించి నటించిన ‘కో అంటే కోటి’కి పనిచేశారు. వాటిని చూశాక నిర్మాత అనిల్‌కుమార్‌ సుంకర – మహేశ్‌బాబు చిత్రం ‘1-నేనొక్కడినే’ చిత్రానికి అవకాశమిచ్చారు. తొలి భారీ బడ్జెట్‌ చిత్రం కాబట్టి ఫేస్‌బుక్‌, ట్విటర్‌, సినిమా వెబ్‌సైట్‌ ఆప్‌లాంటివాటిల్లో ప్రేక్షకుల్ని కట్టిపడేసే ఎన్నో వినూత్న ప్రచారాలని రూపొందించారు ఇద్దరూ. అన్నింటికన్నా ఆడియో రిలీజ్‌ లైవ్‌ని థియేటర్‌లలో ప్రత్యేకంగా ప్రదర్శించడం ప్రేక్షకుల్ని అబ్బురపరిచింది. కానీ ‘మేం ఇంత చేసినా సినిమా రిలీజైన మొదటి రోజు జోరుగా ‘నెగెటివ్‌ టాక్‌’ మొదలైంది. ‘సినిమా అర్థంకాలేదనీ… సగటు ప్రేక్షకుడి స్థాయిలో లేదనీ…’ ఇలా. కాకపోతే రెండుమూడురోజుల తర్వాత కొందరు ప్రేక్షకులు ‘సినిమా చాలా ఫ్రెష్‌గా తెలుగు పరిశ్రమ ఇదివరకు చూడని కథాకథనాలతో ఉంద’ని పాజిటివ్‌గా రాయడం ప్రారంభించారు.
ఫేస్‌బుక్‌లోనూ, ట్విటర్‌లలోనూ కామెంట్‌ చేస్తున్న అలాంటివాళ్లని మేం ప్రముఖ సినిమా రేటింగ్‌ సైట్‌ ‘ఐఎండీబీ’ వైపు మళ్ళించాం. వాళ్ల స్పందనలతో చూస్తుండగానే అక్కడ సినిమా రేటింగ్‌ 10కి 8.9కి పెరిగింది! రెండువారాల్లో ‘హిట్‌ టాక్‌’ వచ్చింది. కలెక్షన్‌లూ ఊపందుకున్నాయి. అది చూశాకే ‘ఈ సినిమా 50 శాతం విజయం డిజిటల్‌ మీడియాకే దక్కుతుంది’ అని ప్రకటించారు దర్శకుడు సుకుమార్‌. అంతేకాదు… ఈ సినిమా కోసం మాకు దేశంలోనే ఉత్తమ మార్కెటింగ్‌ సంస్థగా అవార్డూ దక్కింది…’ అంటాడు అనురాగ్‌. బిజినెస్‌ పరంగా ‘ఫస్ట్‌ షో’ సంస్థ తొలి పెద్ద అడుగు అది. మరి అప్పటిదాకా పెట్టుబడి కోసం ఏం చేశారు?
ఐదుగురితోనే…
‘అందరు తల్లిదండ్రుల్లాగే మావాళ్లూ ‘హాయిగా ఉద్యోగం చేసుకోకుండా… వ్యాపారాలు ఎందుకు?’ అన్నవాళ్లే. మేం విన్లేదు. మా ఆలోచన నుంచి వెనక్కి తగ్గడం కానీ… అసలు ఫెయిల్‌ అవుతామనే ఆలోచన కానీ రాలేదు. మా నాన్న నా కోసం దాచిన బీమా సొమ్ము మొత్తం తీసుకున్నాను. శరత్‌ కూడా అప్పుతెచ్చాడు. అలా మొదటి మూడునెలల్లో ఐదు లక్షలు పెట్టుబడి పెట్టాం. కేవలం నలుగురు ఉద్యోగులతో 2013లో మా ‘ఫస్ట్‌ షో’ మొదలైంది!’ అంటాడు అనురాగ్‌. నాలుగో నెల నుంచే సంస్థ ఆటుపోట్లేవీ లేకుండా సాగడం ప్రారంభించింది. రెండేళ్లలోనే లాభాలబాట పట్టింది. ‘మేం డిజిటల్‌ మార్కెటింగ్‌లో భాగంగా ‘18-30 మధ్య వయసువాళ్లు ఏం చూస్తారు… చదువుతారు’ అని సర్వే చేస్తున్నప్పుడు- వాళ్లకి కావాల్సినవేవో మార్కెట్‌లో లేవు అనిపించింది. వాళ్లని ఆకట్టుకునే అంశాలతో ఓ వెబ్‌సైట్‌ పెట్టాలనుకున్నాం. ‘చాయ్‌ బిస్కెట్‌’ తాగుతూ వచ్చిన ఐడియా కాబట్టి సంస్థకి ఆ పేరే పెట్టాం!’ అంటాడు శరత్‌. యువత కోసం ఇచ్చినా ఎక్కడా అసభ్యత లేకుండా చూసుకోవడంతో అది ఎంతోమందిని కట్టిపడేసింది. ఆ ఉత్సాహంతో వీడియోలు చేయడం మొదలుపెట్టారు. వాటిని చూసి సినిమా కలలుకంటున్న ఎంతోమంది యువతీయువకులు ఇటువైపు రావడం మొదలుపెట్టారు.
ప్రధాన యూట్యూబ్‌ ఛానెల్‌కి అనుబంధంగా ఆహార విషయాలకోసం ‘ఫుడ్‌’, ‘ఫుడ్‌ మాంక్స్‌’, అమ్మాయిల కోసం ‘గర్ల్‌ ఫార్ములా’, స్ఫూర్తిదాయక కథనాల కోసం ‘చాయ్‌బిస్కెట్‌ స్టోరీస్‌’ …ఇలా 15 ప్రత్యేక ఛానెళ్లు ప్రారంభించారు.
‘30 వెడ్స్‌ 21’ వెబ్‌సిరీస్‌తో చక్కటి గుర్తింపు సాధించారు. చూస్తుండగానే ‘చాయ్‌ బిస్కెట్‌’ తిరుగులేని బ్రాండ్‌గా మారింది. అంతేకాదు, ఇక్కడ నటిస్తున్నవాళ్లూ, సాంకేతిక నిపుణులూ సినిమా పరిశ్రమలోనూ చక్కగా పేరు తెచ్చుకోవడం మొదలు పెట్టారు. క్యారెక్టర్‌ ఆర్టిస్టుగా ఉండి హీరో అయిన ‘సుహాస్‌’, ‘మిడిల్‌క్లాస్‌ మెలొడీస్‌’ ఫేమ్‌ దివ్య, తాజాగా వచ్చిన ‘మెయిల్‌’ సినిమా నాయికానాయకులు హర్షిత్‌, శ్రీప్రియలు ఇక్కడి నుంచి వచ్చినవాళ్లే! ‘కలర్‌ ఫొటో’ చిత్రం ఎడిటర్‌ పవన్‌కల్యాణ్‌ కూడా ఇక్కడివాడే.
వీళ్లందరూ తమని తాము మలచుకుని ఇంత చక్కటి గుర్తింపు సాధిస్తే… తాము మాత్రం ఉన్నచోటే ఉండిపోతే ఎలా! అందుకే అనురాగ్‌-శరత్‌లు నిర్మాతలుగా అవతారమెత్తారు!
‘మేజర్‌’ కోసం…
‘చాయ్‌ బిస్కెట్‌’ కోసం అడివి శేష్‌ని ఇంటర్వ్యూ చేస్తున్నప్పుడు ముంబయి దాడుల్లో వీరోచితంగా పోరాడి చనిపోయిన మేజర్‌ సందీప్‌ ఉన్నికృష్ణన్‌ బయోగ్రఫీలో నటించాలని ఉందని చెప్పాడు. ఆ సినిమాను మేమే తీయాలనిపించింది. అప్పటికే శేష్‌ని హీరోగా చేయడానికి పెద్దపెద్ద సంస్థలు ముందుకొస్తున్నాయి. అయినా సరే, మాకు ఏమాత్రం అనుభవం లేకున్నా మా ఉత్సాహాన్ని చూసి ముందుకొచ్చాడు. మేజర్‌ ఉన్నికృష్ణన్‌ తల్లిదండ్రుల నుంచి అనుమతులు తీసుకోవడం దగ్గర్నుంచి ముంబయి షూటింగు అనుమతులదాకా తానూ ప్రొడక్షన్‌లో భాగమయ్యాడు. ఇదంతా ఒకెత్తయితే ఈ కథ నచ్చి మహేశ్‌బాబూ సహనిర్మాతగా మారడం మరొకెత్తు’ అంటారు అనురాగ్‌, శరత్‌. ఆ ఇద్దరి పేర్ల మొదటి అక్షరాలతో ఏర్పాటైన ‘ఎ ప్లస్‌ ఎస్‌’ బ్యానర్‌ ఈ సినిమాని తెలుగుతోపాటూ హిందీ, మలయాళంలోనూ నిర్మించింది. ఇది విడుదలకు సిద్ధంగా ఉంది. ‘ఎ ప్లస్‌ ఎస్‌’ సంస్థతోపాటూ ‘చాయ్‌బిస్కెట్‌ ఫిల్మ్స్‌’ పేరుతో మరో నిర్మాణ సంస్థనీ ఏర్పాటు చేశారు. దీనికింద కొత్త దర్శకులకి మాత్రమే అవకాశం ఇస్తామంటున్నారు. ఇప్పటికే సుహాస్‌ హీరోగా ‘రైటర్‌ పద్మభూషణ్‌’ సినిమాని పూర్తిచేశారు. ఈ సినిమాతో షణ్ముఖ అనే కొత్త దర్శకుణ్ణి పరిచయం చేస్తున్నారు! ఐదుగురితో మొదలుపెట్టిన ‘ఫస్ట్‌ షో’… ఆ తర్వాతి యూట్యూబ్‌ ఛానెళ్లూ, నిర్మాణ సంస్థల్లో కలిపి వందమంది ఉద్యోగులు పనిచేస్తున్నారు వీళ్ల దగ్గర. వారిలో వీళ్లిద్దరితో సన్నిహితంగా మెలిగే వాళ్లని అడిగినా ‘ఆ ఇద్దరి మధ్య చిన్న మాట తేడా రావడం కూడా చూసిందే లేదండీ!’ అంటారు. అదెలా సాధ్యమని అడిగితే ‘ఏ సందర్భంలో ఎవరం ఎలా స్పందిస్తామో ఇద్దరికీ బాగా తెలుసు. పైగా స్కూలూ కాలేజీ రోజుల్లో ఇద్దరికీ బాగానే గొడవ లయ్యాయి. ఆ సరదాలు అక్కడితో తీరిపోవడంతో మళ్లీ గొడవపడే అవకాశం రాలేదు’ అని ఇద్దరూ నవ్వుతుంటే… స్నేహమనే చాయ్‌కి చెరో బిస్కెట్‌లా అనిపిస్తారు!
Apr 18 2021
Artist Vijay Setupathi
ఆరోజు దర్శకుడు బాలుమహేంద్రని చూడాలనుకున్నాను. కొన్ని నెలల ప్రయత్నం తర్వాత ఆవాళే అపాయింట్‌మెంట్‌ దొరికింది. వెళుతున్నప్పుడే ‘వసంతకోకిల’, ‘నిరీక్షణ’ వంటి ఎన్నో సినిమాలు కళ్లముందు కదలాడి ఉద్విగ్నానికి లోనయ్యాను. ఆయన ముందుకెళ్లగానే ‘బాబూ! నేను ఇప్పటికిప్పుడు చేసే సినిమాలంటూ ఏమీ లేవు. నువ్వు ఛాన్స్‌ కోసం వస్తే మళ్లీరా!’ అన్నారు. ‘మీ దగ్గరకి నేను అందుకోసం రాలేదండీ!’ అన్నాను. ‘మరి..?’ అన్నట్టు చూశారు తన నళ్లకళ్లద్దాలని కాస్త పైకెత్తి. ‘నటుడిగా ఛాన్స్‌ అడగడానికి నాకంటూ మంచి పోర్ట్‌ఫోలియో ఫొటోలు లేవు. నా దృష్టిలో మీరు గొప్ప ఫొటోగ్రాఫర్‌ కూడా. నా ఫొటోలు తీసిపెడతారా!’ అని అడిగాను. మన సినీరంగానికి ఆణిముత్యాల్లాంటి చిత్రాలనిచ్చిన అంతపెద్ద దర్శకుణ్ణి అలా ఫొటోలు తీయమనడం తప్పే అయినా… అప్పట్లో అదో పెద్ద కల నాకు. నా కోరిక వినగానే ‘నన్నెవరూ ఇలా అడగలేదయ్యా!’ అంటూ పెద్దగా నవ్వేశారు. అప్పటికప్పుడు తన కెమెరా సిద్ధం చేసి రకరకాల యాంగిల్స్‌లో ఫొటోలు తీశారు. వాటి ప్రింట్లని నాకు ఇస్తూ ‘నేను చూసిన చక్కటి ఫొటోజెనిక్‌ ఫేస్‌లలో నీదీ ఒకటి. మంచి నటుడివి అవుతావ్‌!’ అని ఆశీర్వదించారు. నటుడిగా నాపైన నాకు నమ్మకం వచ్చిన తొలి సందర్భం అది. నాకు నమ్మకం వస్తే చాలా… ప్రపంచం నమ్మొద్దూ… కనీసం నా భార్యయినా నమ్మొద్దూ! నా సమస్య అదే అప్పట్లో. నా భార్య జెస్సీకి నా సినిమా ప్రయత్నాలు అస్సలు నచ్చేవి కావు. అందుకే బాలుమహేంద్రగారు తీసిన ఫొటోలని తనకి కనిపించకుండా మా ఇంట్లో అద్దం వెనక భద్రంగా దాచాను. అవసరమైనప్పుడు వాటిని తీసుకుని వెళుతుండేవాణ్ణి. ఓ రోజు అవి జెస్సీ కంటపడ్డాయి. ఆరోజు మా అమ్మానాన్నా ఇంట్లోనే ఉన్నారు. వాళ్ల ఎదుట గొడవపడటం బావుండదనేమో… ‘నీతో మాట్లాడాలి. బయటకొస్తావా!’ అంది. అప్పటికి మావాడు సూర్య కడుపులో ఉన్నాడు… నాలుగో నెల. నేను తన వెనకే వెళ్లాను. ఇద్దరం ఇంటి నుంచి కాస్త దూరంగా వెళ్లగానే చటుక్కున నా కుడిచేతిని తీసుకుని తన పొట్టపైన పెట్టి ‘పుట్టబోయే మన బిడ్డపైన ఒట్టేసి చెప్పు విజీ… మరోసారి సినిమాలకి ప్రయత్నించనూ అని!’ అంది. తన కళ్లలోకి చూశాను. కోపం, భయం, ఆవేదనా… అన్నీ కలగలిసి కన్నీళ్లుగా ఉబుకుతున్నాయి. నాకళ్లలోనూ నీళ్లు తిరిగాయి. నా చేతిని తన పొట్టపైన అలాగే ఉంచి ‘ఒట్టు… ప్రయత్నించను!’ అన్నాను. అనడమే కాదు తన చేతిలో ఉన్న ఫొటోలని తీసుకుని ముక్కలుగా చించేసి ‘పద ఇంటికి పోదాం!’ అన్నాను. తనని మెల్లగా ఇంటివైపు నడిపిస్తూ… నా చేతిలో ఉన్న ఫొటో ముక్కల్ని చెత్త బుట్టలో పడేశాను…
ఎందుకు పనికొస్తానబ్బా…
మా ఆవిడ జెస్సీకి సినిమాలపైనున్న ఆ భయం… ఓ రకంగా మనందరిదీ కూడా. కాలికింద ఉన్న ఆధారాన్ని కాదనుకుని ఆకాశానికి ఎగరాలన్న ప్రయత్నంగానే దాన్ని ఓ మధ్యతరగతి మనస్తత్వం భావిస్తుంది. జెస్సీ భయం అర్థంలేనిదేమీ కాదు. అప్పట్లో మా ఆర్థిక పరిస్థితి కూడా ఏమంత బావుండేది కాదు. మా నాన్న కాళిముత్తు… సివిల్‌ ఇంజినీరు. చిన్న చిన్న బిల్డింగ్‌ కాంట్రాక్టులకి పనిచేస్తుండేవాడు. సంఘసంస్కర్త పెరియార్‌ ఈవి రామస్వామిగారి ‘ద్రవిడ’ సిద్ధాంతాలని వంటపట్టించుకున్నవాడు. సంఘసంస్కరణల్లో పోరాడినవాడు… పరమ నాస్తికుడు. ఇంట్లో నలుగురం పిల్లలం… మా అన్నయ్యా, తర్వాత నేనూ, నా తర్వాత ఓ తమ్ముడూ, ఓ చెల్లెలూ. మాకంటూ ఆయన ఏ ఆస్తీ సంపాదించినవాడు కాదు. ‘సివిల్‌ ఇంజినీర్‌వై ఉండి ఒక్క ఇల్లైనా సంపాదించలేకపోయావ్‌!’ అని మేం ఎగతాళిగా మాట్లాడితే చిరునవ్వుతో చూస్తుండిపోయేవాడు. ఆయన ఏదీ సీరియస్‌గా తీసుకోడు. అదేమిటో సంపాదనంటే ఆయనకి చాలా చిన్నచూపు. జీవితంలో మేమెంత ధైర్యంగా, గౌరవంగా బతకాలో పదేపదే చెప్పినా… పొదుపు మాట మాత్రం ఎత్తేవాడు కాదు. సహజంగానే అమ్మకి నాన్న తీరు నచ్చేది కాదు. పాపం… డబ్బులేక ఎన్ని కష్టాలు పడిందో ఏమో, ‘డబ్బే అన్నింటికీ మూలం’ అని చెబుతుండేది. మా స్వస్థలం తమిళనాడులోని రాజపాళయం అయినా… నా పదకొండో ఏట చెన్నై వచ్చేశాం. చదువులో బిలో యావరేజీ విద్యార్థిని… స్పోర్ట్స్‌, కల్చరల్స్‌ వంటివాటిలోనూ పెద్దగా ఆసక్తిలేదు. ‘అటు చదువూలేదు… ఇటు ఇతర వ్యాపకాలూ లేవు. నేను ఎందుకు పనికొస్తానబ్బా!’ అన్న ప్రశ్నతోనే టీనేజీ గడిచిపోయింది. నేను డిగ్రీ ముగించేనాటికి అన్నయ్య పీజీ చేస్తున్నాడు. తమ్ముడూ, చెల్లెళ్లిద్దరూ చదువుతున్నారు. నాన్న ఒక్కడి జీతంతోనే ఇంతమంది కడుపునిండటం కష్టమయ్యేది. అందువల్ల డిగ్రీ పూర్తయిన వారం రోజులకి ఓ సిమెంటు కంపెనీలో అకౌంట్స్‌ అసిస్టెంట్‌గా చేరాను. అప్పట్లో సీఏ, ఐసీడబ్ల్యూఏల్లో చేరానుకానీ… వాటిల్లో ఫౌండేషన్‌ కోర్సు కూడా దాటలేకపోయాను! ఓ ఏడాదిపాటు సిమెంటు కంపెనీలో పనిచేశాక… అక్కడివాళ్లు ఎవరో చెప్పారు దుబాయ్‌కి వెళితే ఇప్పుడు వస్తున్న దానికంటే నాలుగురెట్లు ఎక్కువ జీతం వస్తుందని. దాంతో నా ఫ్రెండ్స్‌ దగ్గర తలాకొంత అప్పుతీసుకుని దుబాయ్‌ వెళ్లాను. రాత్రీపగలూ అని లేకుండా పనీ… అంతంతమాత్రం భోజనం… విపరీతమైన వేడి… ఇన్ని సమస్యలు ఉంటేనేం, అక్కడ నేను ఊహించినదానికన్నా ఎక్కువ జీతమే వచ్చింది. మూడేళ్లలో మా కుటుంబాన్ని ఆర్థిక కష్టాల నుంచి బయటపడేశాను. అన్నయ్యా, తమ్ముడూ సెటిలైపోయారు. ఆ ఆనందంలో ఉండగానే నాకు ఆన్‌లైన్‌లో జెస్సీ పరిచయమైంది.
ఆన్‌లైన్‌ ప్రేమ పండింది…
కాలేజీలో చదువుకునేటప్పుడు ఓసారీ, ఉద్యోగానికి వెళ్లేటప్పుడు మరోసారీ నేను ప్రేమలో పడ్డా… అవన్నీ వన్‌సైడ్‌ లవ్వులే. ఆ అమ్మాయిలకి నా ప్రేమని చెప్పేంత ధైర్యం చాలలేదు. కానీ జెస్సీ ‘యాహూ మెసెంజర్‌’లº పరిచయమైన వారానికే ప్రపోజ్‌ చేసేశాను. ఆ రోజే తను ఓకే చెప్పింది కూడా! మరో ఐదు నెలలకి కేరళకి చెందిన జెస్సీ మా ఇంటి కోడలైంది. పెళ్ళిలోనే తనని మొదటిసారి నేను నేరుగా చూడటం! పెళ్ళయ్యాక నాన్న నన్ను దుబాయ్‌ వెళ్లొద్దనడంతో ఇక్కడే ఉండిపోయాను. మా ఫ్రెండ్స్‌తో కలిసి ఇంటీరియర్‌ డెకరేషన్‌ బిజినెస్‌ చేశాను కానీ… అది సరిగ్గా సాగక ఆపేశాను. ఆ తర్వాత రెడీమేడ్‌ కిచెన్‌లు తయారుచేసే ఓ కంపెనీలో మార్కెటింగ్‌ విభాగంలో చేరాను. ఆ సంస్థ కోసం ఓసారి వ్యాన్‌లో వెళ్తుండగానే… ఆ వెనక ఓ పోస్టర్‌ కనిపించింది. అదో రంగస్థల నాటకం ప్రదర్శనకి సంబంధించిన ప్రకటన. చెన్నైకి చెందిన ‘కూత్తుపట్టరై’ అనే సంస్థది. ఆరోజు నా డ్యూటీ కాగానే ప్రదర్శనకెళ్లాను. రంగస్థలంపైన సహజంగా మనకుండే చిన్నచూపునంతా ముక్కలుముక్కలు చేసిందా నాటకం. నటనంటే ఇంత సహజంగా గొప్పగా ఉంటుందా అనిపించింది. అప్పుడే నేనూ వాళ్లలా నటుణ్ని కావాలనుకున్నాను. ఆ సంస్థ నిర్వాహకుడి దగ్గరకెళ్లి నా కోరిక చెబితే ‘మాకు నటులు అక్కర్లేదు కానీ… అకౌంటెంట్‌ కావాలి. వస్తారా!’ అన్నారు. ‘సరే’ అన్నాను. అలా వాళ్లు నాటకాలేస్తుంటే నేను అకౌంట్స్‌ రాస్తుండేవాణ్ణి. ఏడాది తర్వాత నా ఉత్సాహం చూసి నన్నూ నటించమన్నారు. ‘నాకు ఎవ్వర్నీ అనుకరించడం రాదు… మిమిక్రీ అయినా చేయలేను. నాకు నటన వస్తుందా!’ అని అడిగితే ‘అదీ మంచిదే. నీపైన ఎవరి ప్రభావమూ ఉండదు… నీలోని నువ్వే బయటకొస్తావు’ అని చెప్పారు. అదీ ప్రారంభం. మరో ఆరునెలల తర్వాతే బాలుమహేంద్రగారి దగ్గరకెళ్లి ఫొటోలు తీయించుకున్నాను. జెస్సీ మొదట్లో నటనపట్ల నా ఆసక్తిని పెద్దగా పట్టించుకోకున్నా… రాన్రానూ తనలో ఆందోళన పెరిగింది. గర్భిణి అయ్యాక అది ఇంకా ఎక్కువైంది. ఫలితమే ఆ రోజు నా చేత అలా ఒట్టేయించుకోవడం!
ఓ సంఘర్షణ…
మా ఆవిడా, అమ్మా నా నటనని వ్యతిరేకించినా… నాన్న ప్రోత్సహించాడు. ‘డబ్బులు రావేమోనని భయపడితే… నీకు జీవితంలో నటించే అవకాశం మళ్లీ రాకపోవచ్చు. కాబట్టి ధైర్యంగా వెళ్లు!’ అనేవాడు. నాకూ జెస్సీకీ మధ్య ఘర్షణని అర్థం చేసుకుని తనే కోడలికి అతికష్టంపైన నచ్చజెప్పాడు. అలా నాన్న ఇచ్చిన ధైర్యంతో మళ్లీ సినిమా అవకాశాల కోసం ప్రయత్నించడం మొదలుపెట్టాను. ధనుష్‌ హీరోగా పుదుప్పేట్టై(తెలుగులో ధూల్‌పేట) అనే సినిమాకి ఆడిషన్‌కి వెళ్లి సెలెక్టయ్యాను. ఆ తర్వాత, ఎం.కుమరేశన్‌ సన్నాఫ్‌ మహలక్ష్మి(తెలుగు ఇడియట్‌) సినిమాలో, వర్ణం అని మరో సినిమాలోనూ నటించాను. రోజుకి రూ.250 ఇచ్చేవారు కానీ ఆ మూడు సినిమాల్లోనూ టైటిల్స్‌లో నా పేరు కనిపించదు. విలన్‌ గ్రూపులో ఒకడిగా, హీరో ఫ్రెండ్స్‌ మధ్య వెనక నిల్చున్న వ్యక్తిగా… ఇలా నేను చేసినవి చాలా చిన్న పాత్రలు మరి! అప్పట్లో ప్రతిరోజూ అవమానాలతోనే ఇంటికి వచ్చేవాణ్ణి. జూనియర్‌ ఆర్టిస్టుగా కూడా పనికిరావు పొమ్మని తిట్టేవారు. అప్పుడే ఓ టీవీ సీరియల్‌లో హీరో పాత్ర వచ్చింది. ఓ ప్రైవేటు టీవీ ఛానెల్‌లో కొత్త దర్శకులకి పోటీపెడుతుంటే ఆ కొత్తవాళ్ల కోసం కొన్ని షార్ట్‌ఫిల్మ్స్‌లో నటించాను. కార్తిక్‌ సుబ్బరాజ్‌, శీనూ రామస్వామి, నలన్‌ కుమారస్వామి వంటి యువదర్శకులు అలా పరిచయమయ్యారు. వాళ్లలో శీను రామస్వామి 2010లో నాకో స్క్రిప్టు ఇచ్చి చదవమన్నాడు. మూడు రోజుల తర్వాత ఫోన్‌ చేసి ఆ కథలో హీరోని నేనేనని చెప్పాడు. ఏదో ఒకటి ఓ మంచి అవకాశం వస్తే చాలనుకుని చేశాను. ‘తెన్‌ మేర్కు పరువకాట్రు’ అన్న ఆ సినిమా కమర్షియల్‌గా హిట్టు సాధించడమే కాదు… మూడు జాతీయ అవార్డులు అందుకుంది. ఆ తర్వాత నా దశ తిరిగిపోయింది… అనే అనుకున్నాను కానీ, అలా జరగలేదు…
‘కథ చెప్పాలా తమరికి!’
నా సినిమా హిట్టయ్యాక కొంతమంది నిర్మాతలొచ్చారు. నేను ఎంత తక్కువ రెమ్యూనరేషన్‌ అడిగినా ‘నీకు అంత మార్కెట్‌లేదు!’ అనేవారు. ‘సరే సార్‌! కథ నచ్చితే ఫ్రీగా చేస్తాను’ అనేవాణ్ణి. ‘నీ మొహానికి కథ కూడా చెప్పాలా. కావాలనుకుంటే చెయ్‌…!’ అనేవారు కానీ నేను మాత్రం కథ చెప్పాలనే పట్టుబట్టేవాణ్ణి. ఆ నేపథ్యంలోనే ‘పిజ్జా’ కథతో వచ్చాడు నాకు టీవీల్లో పరిచయమైన కార్తిక్‌ సుబ్బరాజ్‌. తెలుగులో కూడా డబ్‌ అయి మంచి హిట్‌ అందుకున్న ఆ సినిమానే… నన్ను స్టార్‌ని చేసింది. దానితో మొదలుపెట్టి ఈ ఏడేళ్లలో 45 సినిమాలు చేసేశాను. ప్రతి పాత్రా జీవితంలో నుంచి వచ్చిందై ఉండేలా చూసుకున్నాను. ప్రతిదాన్నీ ఓ పరీక్షలాగే అనుకుని నటిస్తున్నాను. మరో వందేళ్ల తర్వాత నా పేరుకన్నా నా పాత్రలే నిలవాలనీ… అవి వీలున్నంత ఎక్కువగా ఉండాలనే నేను ఆశపడుతున్నాను. చిన్నదైనా సరే ‘సైరా’లోనూ, విలన్‌గానైనా ‘ఉప్పెన’లోనూ ఆ కోరికతోనే చేశాను. ఇక, ‘సూపర్‌ డీలక్స్‌’ సినిమాలోని శిల్ప అన్న హిజ్రా పాత్ర కూడా నేను కోరుకుని… ప్రాథేయపడి మరీ చేసిందే. దానికోసం నాలుగు నెలలపాటు మనసావాచా ఓ మహిళగానే మారిపోయాను. స్త్రీ ఔన్నత్యాన్ని అర్థం చేసుకున్నాను. ఆ పాత్రే నాకు దక్కిన పెద్ద అవార్డు… దానికి జాతీయ అవార్డూ వస్తే అంతకన్నా ఏం కావాలి.
Apr 11 2021
Director Jeetu Josef (Drusyam)
ఏడేళ్ల క్రితం దృశ్యం, ఇప్పుడు దృశ్యం-2…! ఉత్కంఠతో ప్రేక్షకుల గుండె లయని పరుగులెత్తించడమే కాదు… వాళ్ల కళ్లనీ తడిచేయడం వల్లే ఈ సినిమాలు కోట్లు కురిపిస్తున్నాయి. దేశంమెచ్చిన ఈ చిత్రాల సృష్తికర్త జీతూ జోసఫ్‌. ఓ పెద్ద సంక్షోభాన్ని ఒక మామూలు మధ్యతరగతి కుటుంబం ‘ఒకరి కోసం ఒకరం’ అన్నట్టు ఎదుర్కొనే తీరే ఈ సినిమాలని మిగతా క్రైమ్‌ థ్రిల్లర్‌లకన్నా భిన్నంగా నిలుపుతోంది! ‘ఆ ఫ్యామిలీ సెంటిమెంట్‌’ నా జీవితంలో నేను స్వయంగా చూసింది… నిజానికి అదే నా జీవితాన్ని నిలిపింది!’ అంటాడు జీతూ. ఎందుకో చూడండి…
‘అదో చర్చ్‌. అప్పుడే ప్రార్థన ముగిసి అందరూ బయటకొస్తున్నారు. మెట్లు దిగి వస్తున్న వాళ్ల మధ్య అప్పుడే విరిసిన గులాబీలా ఆ అమ్మాయి! మెట్లు ఎక్కుతూ ఉన్న ఆ అబ్బాయి తనని కన్నార్పకుండా చూస్తున్నాడు. ‘రేయ్‌… ఇది చర్చ్‌ రా!’ అని ఫ్రెండ్స్‌ కసురుతున్నా పట్టించుకోవడం లేదు. ప్రార్థన కోసం కళ్లుమూసినా తనే కనిపిస్తుందని… చర్చ్‌లోపలకీ వెళ్లలేదు ఆ అబ్బాయి. బదులుగా ఆ అమ్మాయి ఏ కాలేజీయో ఆరాలు తీయడం మొదలు పెట్టాడు. తర్వాతి రోజే ఆ కాలేజీకెళ్లాడు. ఆ అమ్మాయి దగ్గరకెళ్లి ‘నిన్న మిమ్మల్ని చర్చ్‌లో చూశాను!’ అంటూ నసిగాడు. ‘అవును… నేనూ చూశా నీ వాలకాన్ని!’ విసురుగా అంది ఆ అమ్మాయి. ‘మిమ్మల్ని చూడగానే ప్రేమలో పడిపోయాను!’ అన్నాడు. ‘అదొట్టి ఆకర్షణ… ప్రేమ కాదు!’ అంది. ‘కాదండీ… నాది ప్రేమే. నా లవ్‌ ప్రపోజల్‌కి సాక్షిగా మా అమ్మానాన్నల్నీ అక్కయ్యల్నీ పిలుచు కొచ్చాను చూడండి!’ అంటూ వాళ్లవైపు చూపించాడు. వాళ్లని చూశాక ఆ అమ్మాయికి మతిపోయింది ‘ఓ ఫ్యామిలీలో ఇలా కూడా ఉంటారా!’ అని నవ్వేసింది. అతని తల్లి దండ్రులూ నవ్వుతూ దగ్గరకొచ్చారు. ఆమెతో మాట్లాడారు. ‘నా డిగ్రీ పూర్తికానివ్వండి… తర్వాత ఆలోచిద్దాం!’ అంటూ వెళ్లిపోయింది. పోతూపోతూ అతనికి మాత్రమే వినిపించేలా ‘ఐ లైక్‌ ఇట్‌’ అని చెప్పింది. అతని పెదాలపైన చిర్నవ్వు విరిసింది. తిన్నా, పడుకున్నా ఆ చిర్నవ్వు చెక్కుచెదరడం లేదు. అలా ఏడాది గడిచింది. ఆ అమ్మాయిని చూడటానికి వెళ్లాడతను. ‘పెళ్ళి నాకిష్టమే కానీ… జీవితంలో నువ్వేం చేయాలనుకుంటున్నావ్‌!’ అని అడిగింది. ‘సినిమా డైరెక్టర్‌ని అవుదామనుకుంటున్నా!’ అని చెప్పాడు. ఆ అమ్మాయి అతనివైపు సాలోచనగా చూస్తూ ‘ఆ మాట చెబితే మావాళ్లు పెళ్లికి ఒప్పుకోకపోవచ్చు. వాళ్లే కాదు సదాచార సిరియన్‌ క్రైస్తవ కుటుంబా లేవీ అంగీకరించవు. ఆలోచించుకో!’ అంది. ‘నాకు నీ ఇష్టం ఏమిటన్నదే ముఖ్యం..!’ అన్నాడతను. ‘మావాళ్ల ఇష్టమే నాది కూడా. సినిమానా… నాతో పెళ్లా… ఏదో ఒకటి తేల్చుకో!’ అంది. గుండెని ఎవరో రంపంతో కోస్తున్నంత బాధ అతనికి. కన్నీళ్లతో ఆ అమ్మాయిని చూస్తూ చెప్పాడు ‘నాకు నువ్వే కావాలి… లిండా!’ అని..’ – ఇదేదో నేను సినిమా కోసం రాసుకున్న స్క్రిప్టు కాదు. పాతికేళ్లకిందట నా జీవితంలో ఎదురైన సంఘటనలివి. అలా సినిమా ఊసెత్త కూడదనే షరతుతోనే లిండా నా జీవితం లోకి అడుగుపెట్టింది. తనకిచ్చిన మాటని అక్షరాలా పాటించాను. కానీ ఇద్దరం కలిసి సినిమాకెళ్లినప్పుడు అందులోని అద్భుతమైన షాట్లు చూసి అందరూ చప్పట్లు కొడుతున్నప్పుడు ‘ప్చ్‌… నేనూ ఇలాంటి ప్రశంసలు అందుకోవాల్సినవాణ్ణే కదా!’ అనుకుని కన్నీళ్లు పెట్టుకునేవాణ్ణి. ఈ బాధ పెరుగుతున్న కొద్దీ… అసలీ సినిమా వ్యామోహం నాలో పుట్టించినవాళ్లని చంపేయాలన్నంత కసి వచ్చేది. వాళ్లెవరంటారా… చెబుతాను.
‘వావ్‌… వాట్‌ ఏ టేక్‌!’
కేరళలో ఎర్నాకుళం జిల్లాలోని ఎలంజి అనే చిన్న గ్రామం మాది. నాన్న వి.వి.జోసఫ్‌ ఎమ్మెల్యేగా కూడా చేశారు. ఇంట్లో నాకు ముగ్గురన్నయ్యలూ, ఓ అక్క. అందరూ బాగా చదువుకుని ఉన్నతస్థానాల్లో ఉన్నవాళ్లే. నేనే వాళ్ల దృష్టిలో దారి తప్పిన తమ్ముణ్ణయ్యాను! ఇంటర్‌ దాకా బాగా చదివాను కానీ హాస్టల్‌లో ఉంటున్నప్పుడు మా పెదనాన్న పిల్లలు నన్ను సినిమాకి తీసుకెళ్లారు. వాళ్లు ఊరికే సినిమా చూడటం కాదు, ‘ఆ టేక్‌ చూశావా… ఎలా తీశాడో! అబ్బబ్బా ఏం యాంగిల్‌రా అది!’ అంటూ విశ్లేషిస్తుండేవారు. నాకు అవేవీ అర్థం కాక తెల్లమొహం వేస్తే… వివరించి చెప్పేవారు. వాళ్లు ఈ సంగతులన్నీ చెబుతున్నకొద్దీ ‘ఇందులో ఇంతుందా!’ అని ఆశ్చర్యపోతుండే వాణ్ణి. అప్పటి నుంచి సినిమాలు చూడటమే కాదు… పుస్తకాలుగా వస్తే వాటి స్క్రీన్‌ ప్లేలూ చదివేవాణ్ణి. ఇంటర్‌ ముగిసేనాటికి ఈ సినిమా పిచ్చి బాగా ముదిరిపోయింది. నాన్నతో నేను సినిమాల్లోకి వెళతానని చెబితే విస్తుపోయాడు. ‘నిన్ను ఇంజినీర్‌ని చేయాలన్నది నా కల. అది నెరవేర్చకున్నా ఫర్వాలేదు కానీ కనీసం ఏదో ఒక డిగ్రీ అయినా చెయ్యి. ఆ తర్వాత నీ ఇష్టం!’ అన్నాడు. సినిమాలు బాగా చూడొచ్చని డిగ్రీలో ఆర్ట్స్‌ గ్రూపు తీసుకున్నాను. డిగ్రీ చదువుతూ పుణె ఫిల్మ్‌ ఇన్‌స్టిట్యూట్‌లో చేరేందుకని ఎంట్రన్స్‌కి సిద్ధమయ్యాను. మరో వారంలో పరీక్షలనగా కామెర్లు రావడంతో ఆగిపోయాను. ఆ తర్వాత ఎవరో చెప్పారు ‘కమర్షియల్‌ సినిమాలు తీయడానికి ఫిల్మ్‌ ఇనిస్టిట్యూట్‌లో చేరక్కర్లేదు. ఎవరిదగ్గరైనా అసిస్టెంట్‌గా చేరడం మంచిది!’ అని. నేను ఎవరిదగ్గర చేరాలో అర్థం కాలేదు. ఏదో ఒక మార్గం దొరుకుతుందిలే అని చూస్తున్నప్పుడే… లిండా పరిచయమైంది. తన షరతులతో సినిమా ఆశలన్నింటినీ అటకెక్కించాను. మా పొలంలో రబ్బరు చెట్లు పెంచడం మొదలుపెట్టాను. ఈలోపు నాన్న చనిపోవడంతో మాకు టౌన్‌లో ఉన్న స్థలంలో ఓ కమర్షియల్‌ కాంప్లెక్స్‌ కట్టించి ఆ బాధ్యతా చూస్తుండేవాణ్ణి. మొదట్లో ఇదంతా కష్టమనిపించినా ఆ తర్వాత ఇవన్నీ అలవాటైపోయాయి. జీవితానికి ఓ ఛాలెంజ్‌ అన్నది లేకుండా పోయింది. ఉదయం ఆలస్యంగా లేవడం, కాసేపు రబ్బరు తోటని చూసుకోవడం, టౌనుకి వెళ్లడం రావడం… అంతా రొటీన్‌గా మారింది! వీటికి తోడు ఉండనే ఉంది… సినిమాలు తీయలేకపోతున్నాననే బాధ. ఆ బాధని మరచిపోవడానికి మరింతగా రబ్బరు తోటల్లో పనిచేసేవాణ్ణి. ఎంతగా కప్పెట్టాలనుకున్నా ఏదైనా ఓ మంచి సినిమా చూస్తున్నప్పుడు ఆ ఆవేదన నా కళ్లలో దాగేదికాదు. నేను పడుతున్న ఈ బాధని ఎవరూ పట్టించుకోవడం లేదని అనుకుంటూ ఉండేవాణ్ణి కానీ… నా భార్య నా మనస్సునంతా ఓ పుస్తకంలా చదివేస్తోందని గ్రహించలేదు!
2000లో అనుకుంటా నా మోకాలికి కీ-హోల్‌ సర్జరీ చేయాల్సి వచ్చింది. అందుకోసం కేరళ రాజధాని తిరువనంతపురం ఆసుపత్రిలో చేరాను. సర్జరీ అయ్యాక అక్కడ ఉంటున్న మా కజిన్‌ గీత ఇంటికి నేనూ, నా భార్యా వెళ్లాము. వాళ్ల డైనింగ్‌ టేబుల్‌ మీద జైరాజ్‌ అనే మలయాళ దర్శకుడు తీసిన ‘కరుణం’ సినిమా బ్రోచర్‌ ఉంది. ‘ఇదెక్కడిది గీతా…!’ అని అడిగితే ‘మాకు తిరుచ్చూరులో ఓ ఇల్లుందిరా… ఆ ఇంటిని ఈ సినిమా డైరెక్టర్‌ అద్దెకు తీసుకున్నాడు!’ అంది. కాసేపక్కడ కబుర్లాడి నేనూ, లిండా వచ్చేశాం. వచ్చిన నాలుగు రోజులకి గీత ఫోన్‌ చేసి ‘అన్నయ్యా! దర్శకుడు జయరాజ్‌ నిన్ను కలవాలంటున్నాడు… ఓ సారి వెళ్లొస్తావా’ అంది. ‘అదేమిటీ… నా సినిమా ఇంట్రెస్ట్స్‌ గురించి నీకెవ్వరు చెప్పారు!’ అన్నాను. ‘వదిన చెప్పింది. తనవల్ల నువ్వు సినిమాలకి దూరమయ్యావని చాలా బాధపడుతోంది. ఆ రోజు జయరాజ్‌ గురించి చెప్పడం విని… తనే నీ కోసం ఛాన్స్‌ అడగమని రిక్వెస్ట్‌ చేసింది!’ అంది. నాకు కన్నీళ్లు ఆగలేదు… నా మనసులోని బాధని లిండా ఇంతగా పట్టించుకుందా..! తన పరిధిలో తాను ప్రయత్నించి ఇంత గుంభనంగా ఉండిపోయిందా!’ అన్న ఆలోచన నన్ను కదిలించింది. తన దగ్గరకెళితే ‘వ్యవసాయం, వ్యాపారంలాంటి రొటీన్‌ పనులు నీకు సెట్‌ కావు. ఇలాగే కొనసాగితే జీవితాంతం స్తబ్దంగా ఉండిపోతావు అనిపించింది. నావల్ల నువ్వు అలా కాకూడదు అనిపించింది. అందుకే ఈ చిన్న ప్రయత్నం…!’ అని చెప్పింది. అలా నా భార్య ప్రోత్సాహంతోనే సినిమాల్లోకి అడుగుపెట్టాను. జయరాజ్‌కి అసిస్టెంట్‌ డైరెక్టర్‌గా ‘బీభత్సం’ అనే హిందీ సినిమా, ‘తిలకం’ అనే మలయాళ సినిమాలకి పనిచేశాను. మూడేళ్ల తర్వాత నేనూ ఒక కథ సిద్ధం చేసుకున్నాను.
ఈసారి అమ్మ వంతు!
నా మొదటి కథ వినగానే ఓ ప్రొడ్యూసర్‌ దిలీప్‌ అనే హీరోతో చేద్దామని చెప్పాడు. ‘నేనూ డైరెక్టర్‌నైపోతున్నానోచ్‌!’ అని గాల్లో తేలిపోయాను కానీ… వారం తిరక్కుండానే గాలి తీసిన బెలూన్‌లా మారిపోయాను. కారణాలేవీ చెప్పకుండానే ఆ ప్రొడ్యూసర్‌ సినిమా చేయడం కుదరదని చెప్పేశాడు. వేరే కథ కావాలన్నాడు. నెలరోజుల్లో ‘డిటెక్టివ్‌’ అనే కథ రాసి తీసుకెళ్తే… ‘కొత్త డైరెక్టర్‌లని నమ్మి ఏ హీరో కూడా ముందుకు రావడం లేదు. సారీ…!’ అని చెప్పేశాడు. ఏడుపొక్కటే తక్కువగా అతని ఆఫీసు నుంచి బయటకొచ్చాను. అయినా నా ప్రయత్నం మానుకోకూడదని ప్రఖ్యాత హీరో సురేశ్‌గోపికి కథ వినిపించాను. ‘చాలా బావుందండీ. ప్రొడ్యూసర్స్‌ ఉంటే చెప్పండి చేద్దాం!’ అన్నాడు. సురేశ్‌గోపికి కథ నచ్చిందని చెప్పినా నిర్మాతలెవరూ ఒప్పుకోలేదు. ఓ రోజు- ఇలా అవకాశాలు వచ్చినట్టే వచ్చి చేజారుతున్నాయని నేనూ, నా భార్యా కన్నీళ్లు పెట్టుకుంటూ ఉంటే మా అమ్మ చూసింది. ‘ఎందుకేడుస్తున్నార్రా! మనకున్న ఆస్తి మొత్తం అమ్మేద్దాం… నువ్వు కోరుకున్న సినిమా తీద్దాం. కానివ్వండి!’ అంది. అనడమే కాదు… ఆరోజే స్థలాలు తనఖాపెట్టి డబ్బు తెచ్చిచ్చింది. అలా మా అమ్మ లీలమ్మని సహనిర్మాతగా చేసుకుని డిటెక్టివ్‌ సినిమా మొదలుపెట్టాం. సగం సినిమా పూర్తిచేశాక… మళ్లీ డబ్బు సమస్య. కానీ అప్పటికే కథ వైవిధ్యంగా ఉందనే టాక్‌ వ్యాపించడంతో మహిత్‌ అనే ప్రొడ్యూసర్‌ ఆ సినిమా కొని షూటింగ్‌ పూర్తి చేయించాడు. అలా ‘డిటెక్టివ్‌’ పూర్తయింది. సినిమా పెద్ద హిట్టయింది… అమ్మ తనఖా పెట్టిన స్థలాలన్నీ మళ్లీ మా చేతుల్లోకి వచ్చేశాయి. ఆ తర్వాత నేను తిరిగి చూసుకోలేదు. గత 13 ఏళ్లలో పది సినిమాలు తీస్తే వాటిలో తొమ్మిది పెద్ద హిట్టు. వాటిల్లో ‘దృశ్యం’ భాషలకి అతీతంగా మీ అందరికీ నన్ను చేరువ చేసింది. మరి దీనికి స్ఫూర్తేమిటంటారా…
ఆయన మా నాన్నే!
కేరళలో జరిగిన ఓ హత్య కేసు దృశ్యం సినిమాకి ప్రేరణ. కాకపోతే ఆ నిజం కేసులో- ఆ వ్యక్తి పోలీసులకి దొరికిపోయాడు. అలా దొరక్కుండా తన కుటుంబం కోసం అతను చివరికంటా పోరాడితే ఎలా ఉంటుందన్నదే దృశ్యం కథ! ఇందులోని మోహన్‌లాల్‌ (తెలుగులో వెంకటేశ్‌) పాత్రలో మా నాన్న ఛాయలున్నాయి. నాన్న ఎమ్మెల్యే అయినా సరే బస్సుల్లోనే ప్రయాణించేవాడు. ఏడాదికో రెండేళ్లకో తప్ప కొత్త బట్టలూ తీసుకోడు. కరెంటూ, నీళ్లూ క్షణం వృథా అయినా సహించేవాడు కాదు. ఇదంతా నేను ‘దృశ్యం’ కథలో భాగం చేశాను. దానికి మధ్యతరగతి కుటుంబాల్లోని భయాలనీ, తమవాళ్ల కోసం ఎంతకైనా పోరాడే తెగువనీ కలిపాను. ఈ అంశాలే దృశ్యం సినిమాలని మామూలు థ్రిల్లర్‌ల కంటే భిన్నంగా నిలిపాయనుకుంటున్నాను. తెలుగు, తమిళం, హిందీలోనే కాదు చైనీస్‌లో, సింహళంలో తీసినా పెద్ద హిట్టయ్యేలా చేసిందని భావిస్తున్నాను. నిజానికి, ‘దృశ్యం’ అనే కాదు… నేను తీసిన ప్రతి సినిమాలోనూ ఏదో ఒకరకంగా ఈ సెంటిమెంట్స్‌ని తడుముతూనే ఉన్నాను. ఎన్ని సినిమాలు తీసినా… తరిగిపోనంత ‘ఫ్యామిలీ సెంటిమెంట్‌’ని నా కుటుంబమే అందిస్తూ ఉంది.
ఏడేళ్లకిందట ‘దృశ్యం’ రీమేక్‌, రెండేళ్ల క్రితం జ్యోతిక- కార్తీ అక్కాతమ్ముళ్లుగా చేసిన ‘దొంగ’ డబ్బింగ్‌ సినిమాలతో మీకు పరిచయమైన నేను ‘దృశ్యం-2’తో తొలిసారి నేరుగా తెలుగు సినిమా చేస్తున్నాను. విక్టరీ వెంకటేశ్‌కి యాక్షన్‌ చెప్పబోతున్నాను. భాష వేరైనా సరే సాధారణంగా నా సినిమాలనే మళ్లీ మళ్లీ తీయడం ఇష్టం ఉండదు. కానీ ఈ సినిమా ద్వారా ఓ సారి తెలుగు కుటుంబాల్నీ ఇక్కడి సంస్కృతినీ దగ్గరగా చూడొచ్చనిపించింది. అందుకే సురేశ్‌ ప్రొడక్షన్స్‌ సంస్థ ఈ ఆఫర్‌ ఇస్తే వద్దనలేకపోయాను!
Apr 11 2021
Director Prabhu Salman
మనిషికీ మనిషికీ మధ్యే కాదు… ప్రకృతికీ మనిషికీ మధ్య ఉండాల్సిన మైత్రిని చెబుతాయి దర్శకుడు ప్రభు సాల్మన్‌ చిత్రాలు. హీరో ఇమేజ్‌ని పెంచడం కోసం పర్యావరణ అంశాలని తోడుతెచ్చుకోవడం కాకుండా… ప్రకృతి పరిరక్షణే ప్రధానాంశంగా హీరోహీరోయిన్లని ఎంచుకోవడం ఆయనకున్న అలవాటు. రానా హీరోగా వచ్చిన ‘అరణ్య’ అలాంటిదే! ఇదివరకు ‘ప్రేమఖైదీ’, ‘గజరాజు’ వంటి డబ్బింగ్‌ సినిమాలతో మనకి పరిచయమైన సాల్మన్‌ సినిమాలే కాదు… జీవితం కూడా స్ఫూర్తి నింపేదే. విధి విసిరే సవాళ్లని ఎదుర్కోవడమెలాగో వివరించేదే. ఆ ప్రయాణం…
ఉదయం ఏడుగంటలు… అప్పుడే నిద్రలేచాను. రెప్పలు విప్పబోతే వెలుగు సూదిలా గుచ్చి ఇబ్బందిపెడుతోంది. అప్పుడు కాలింగ్‌ బెల్‌ మోగింది. ‘ఎవరూ… ఇంటి ఓనరా? నిన్ననే కదా కోపంగా మాట్లాడి వెళ్లాడు… ఇల్లూ ఖాళీచేయ మన్నాడు… మళ్లీ పొద్దున్నే వచ్చాడా…!’ అనిపించింది. నేను లేద్దామా వద్దా అనుకుంటుండగానే మావాడు పరుగెత్తు కుంటూ వెళ్లి గడియ తీశాడు. ‘పాలు… బాబూ!’ అన్న గొంతు వినిపించింది.పాలప్యాకెట్‌ తీసుకుని ‘ఉండు డబ్బులు తెస్తా!’ అంటూ లోపలికి వచ్చాడు వాడు. వాళ్లమ్మని డబ్బడిగితే తను ‘నాన్నని అడుగు!’ అంటోంది. వాడొచ్చి నన్ను లేపాడు. నేను ఏమీ ఎరగనట్టు ‘ఏమిట్రా!’ అని కళ్లు నులుముకుంటూ లేస్తే విషయం చెప్పాడు. బయటకొచ్చి ‘చిల్లర లేదు, రేపిస్తా!’ అన్నాను. ‘నిన్నా… మొన్నా కూడా ఇవ్వలేదు సార్‌!’ అన్నాడు. బాగా గిల్టీగా అనిపించింది. ‘కాస్త ఆగు!’ అని చెప్పి నా బ్యాగులో ఎప్పుడో దాచిన 20 రూపాయల నోటు తెచ్చిచ్చాను. మా ఇంట్లో మిగిలిన ఆఖరి నోటు అది. ఆ రోజంతా- ఎంతో ఇష్టంగా అద్దెకు తీసుకున్న ఆ మిద్దె ఇంటిని కళ్లారా చూసుకున్నాను. నా తొలి సినిమా హిట్టయ్యాక తీసుకున్న డబుల్‌ బెడ్రూమ్‌ ఇల్లది. ఆ హిట్టుతో నిర్మాతకి బాగా లాభాలొచ్చినా నా చేతుల్లో పెద్దగా ఏమీ మిగల్లేదు. నేననుకున్న ప్రాజెక్టులేవీ పట్టాలకెక్కలేదు. అనుకోకుండా చేసినవి కాసులు రాల్చలేదు. చూస్తుండగానే ఊరంతా అప్పులైపోయాయి. ఇంటి అద్దె కూడా కట్టలేకపోయాను. మేమిచ్చిన ఆరు నెలల అడ్వాన్స్‌ కూడా తీరిపోయి ‘బాబూ! ఇల్లు ఖాళీచేస్తారా… లేదా!’ అనడం మొదలుపెట్టాడు ఓనరు. ప్రతిసారీ తలతీసేసినట్టయ్యేది. అందుకే వేరే దారేదీ లేని పరిస్థితిలో ఆ రోజు రాత్రి పెట్టేబేడా సర్దుకుని గుట్టుచప్పుడు కాకుండా ఆ ఇంటి నుంచి బయటకొచ్చేశాం. ఓ రకంగా అప్పులవాళ్లనీ, అద్దె అడిగే ఓనర్‌నీ తప్పించుకుని దొంగల్లా పారిపోయాం. నా సంగతి సరే… ఏ పాపమూ ఎరగని నా భార్యాపిల్లల్నీ నలుగురి దృష్టిలో దగాకోర్లుగా నిలబెడుతున్నానన్న బాధ నా గుండెని మెలిపెట్టింది. ఆ అర్ధరాత్రివేళ ఆటోలో వెళుతూ అమాయకంగా నిద్రపోతున్న నా పిల్లల్ని చూసి ‘మీకు అద్భుతమైన భవిష్యత్తు ఇవ్వాలనుకున్నవాణ్ణి… ఇలా చేస్తున్నాను. సారీ అమ్మా!’ అంటూ వెక్కివెక్కి ఏడ్చాను.
మరో జన్మే ఎత్తాను…
ఆ రోజు రాత్రి ఎక్కడికి పోవాలో తోచక మా ఆవిడ బలవంతం మీద చెన్నై శివార్లలో ఉన్న మా అత్తగారి ఇంటికి వెళ్లాం. నా మనసు అవమానంతో గింజుకుంటున్నా వాళ్లు మాత్రం నన్ను సొంత బిడ్డలాగే ఆదరించారు. అక్కడికెళ్లాక నెలలోనే బాగా చిక్కి పుల్లలా అయిపోయాను. మొదట్లో అప్పుల బాధవల్ల అనుకున్నాను కానీ… నెలన్నరలో ఆరు కేజీలు తగ్గడంతో ఏదో సమస్య ఉందనిపించింది. ఆసుపత్రికి వెళితే… నా కడుపులో టీబీ వచ్చిందన్న బాంబు పేల్చారు వైద్యులు. మూలిగే నక్కపైన తాడిపండన్న చందంగా మారింది పరిస్థితి. విధి నాపైన అన్నివైపుల నుంచీ దాడిచేస్తోందేమో అనిపించింది. ఓ గదిలో పెట్టి ఎటూ వెళ్లే అవకాశం లేకుండా దాడికి దిగితే పిల్లి కూడా తిరగబడుతుందంటారు! మరి నేను మనిషిని… ఆ మాత్రం విధిపైన తిరగబడలేనా అనిపించింది! శక్తినంతా కూడగట్టుకుని పోరాడటం మొదలుపెట్టాను. ప్రభుత్వాసుపత్రిలోనే చికిత్స తీసుకోవడం ప్రారంభించాను. నాపైన నేను నమ్మకం పెంచుకోవాలని అప్పటిదాకా నేను అందుకున్న విజయాల్నీ ఎదుర్కొన్న సవాళ్లనీ ఓచోట రాసుకున్నాను. వాటిని క్లుప్తంగా చెబుతాను…
‘రోజుకి ఐదువేలు చాలు’
అప్పట్లో కరణ్‌ అనే సహాయ నటుడు హీరోగా నిలదొక్కుకోవాలని ప్రయత్నాలు చేస్తుంటే నా స్క్రిప్ట్‌ వినిపించాను. ‘నాకు ఒక్క కెమెరా ఇచ్చి… రోజుకి ఐదువేలు డబ్బులివ్వండి చాలు, సినిమా తీసిస్తాను!’ అని చెప్పాను. టీవీ సీరియళ్లకే రోజుకి లక్షరూపాయలు ఖర్చవుతున్న రోజులవి! కరణ్‌ నేను ఆశించిన దానికంటే ఎక్కువే డబ్బులిచ్చి సినిమా తీయమన్నాడు. 2006లో వచ్చిన ‘కొక్కి’ అన్న ఆ సినిమా పెద్ద హిట్టయింది. అప్పుడు వచ్చిన డబ్బుతో నేను చేసిన మొదటి పని పాత అద్దె ఇంటి బకాయిలన్నీ తీర్చేయడం…
ఆ ఓనర్‌కి క్షమాపణ చెప్పడం. అప్పటి నుంచి నా భార్య పునీతకే ఆర్థిక బాధ్యతలు అప్పగించడంతో… ఇంకెప్పుడూ మాకు సమస్యలు రాలేదు. బయటివాళ్లు నిర్మాతగా ఉంటే నేననుకున్న సినిమాలు తీయలేననే ఆలోచనతో నేనే నిర్మాతగా మారాలనుకున్నాను. ఓ ఫైనాన్షియర్‌ దగ్గర్నుంచి ఐదు లక్షలూ, నా సొంత డబ్బు ఒకటిన్నర లక్షని పెట్టుబడిగా పెట్టి సినిమా మొదలుపెట్టాను. దక్షిణాది సినిమా అప్పటిదాకా చూడని అడవి నేపథ్యాన్ని చూపాలనుకున్నాను. అలాంటి ఓ ప్రాంతం కోసం దట్టమైన కేరళ అడవుల్లో పదివేల కిలోమీటర్లు కాలినడకన తిరిగాను. చివరికి ప్రముఖ పర్యటక ప్రాంతం మున్నార్‌ సమీపంలో ఉండే కురాంగణి అనే గ్రామాన్ని ఎంచుకున్నాను. నా పాత సినిమాల్లో సైడ్‌ క్యారెక్టర్‌ చేసిన విధార్థ్‌ని హీరోగా తీసుకున్నాను. ఎన్నో వడపోతల తర్వాత హీరోయిన్‌గా అమలాపాల్‌ని ఎంపిక చేసుకున్నాను. 2011 నాటి దీపావళినాడు విడుదలైన ‘మైనా’(తెలుగులో ప్రేమఖైదీ) ఆ రోజే వచ్చిన ఓ టాప్‌హీరో సినిమాని సైతం తోసిరాజని పెద్ద హిట్టయింది. జాతీయ అవార్డుల్నీ సంపాదించిపెట్టింది. కమల్‌హాసన్‌ ఈ సినిమా చూసి ప్రతి పాత్రనీ విశ్లేషిస్తూ గంటపాటు ప్రసంగించారు. రజినీకాంత్‌ ‘ఈ సినిమాలో ఓ చిన్న పాత్ర ఇచ్చినా నేను గర్వపడేవాణ్ణయ్యా!’ అంటూ నన్ను ఆలింగనం చేసుకున్నారు. నాకు పర్యావరణ స్పృహ ఏర్పడింది ఈ సినిమాతోనే! అలా అడవిలోకి చొచ్చుకెళుతున్న మనిషికీ- అక్కడే తరతరాలుగా ఉన్న ఏనుగులకీ మధ్య జరుగుతున్న ఘర్షణపైన ఓ కథ సిద్ధం చేసుకున్నాను. అదే ‘గుమ్కీ’…!
గజరాజుకి దండంపెట్టా…
శివాజీగణేశన్‌ మనవడు విక్రమ్‌ ప్రభుని ఈ సినిమాతో హీరోగా పరిచయం చేశాను. ఇందులో నటించిన కుట్టి అనే ఏనుగు ద్వారానే గజరాజుల్ని ఏ రకంగా ముద్దు చేయాలి… వాటికి ఎప్పుడు యాక్షన్‌ చెప్పాలి… అవి సృష్టించే ఒక్కో శబ్దానికీ అర్థమేమిటీ… వంటివన్నీ నేర్చుకున్నాను. ఇంత చేసినా షూటింగ్‌ చివర్లో ఓ పెద్ద సమస్యని ఎదుర్కోవాల్సి వచ్చింది. మా ఏనుగుని షూటింగ్‌ కోసం కేరళ నుంచి తమిళనాడు సరిహద్దుకు తెప్పించాల్సి వచ్చేది. మధ్యలో 14 చెక్‌పోస్టులుండేవి. అక్కడి వాళ్లందరికీ నచ్చజెప్పి తెచ్చాక… ఏనుగు చెవులకీ కళ్లకీ మధ్య ఓ చిన్న బుడిపెలాంటిదొచ్చింది. అదేమిటని అడిగితే ‘ఏనుగుకి మదం పడుతోంది సార్‌!’ అన్నాడు మావటి. మరో ఏనుగుని షూటింగ్‌కి తెచ్చేంత డబ్బు కానీ వీలుకానీ మాకు లేదు. మేం చేయాల్సింది కూడా 10 గంటల షూటింగ్‌ మాత్రమే. దాంతో నేను షూటింగ్‌ చేస్తాననే చెప్పాను. ‘నాకు తెలియదుసార్‌… జనాలని చూస్తే అది రెచ్చిపోవచ్చు. మీ ప్రాణానికి నేను హామీ ఇవ్వలేను!’ అంటూ మావటి దూరంగా వెళ్లిపోయాడు. ఏం చేయను… ఆ ఏనుగే నా దేవుడనుకుని దండం పెట్టి చివరి షెడ్యూల్‌ మొదలు పెట్టాను. అదృష్టమో దైవనిర్ణయమో తెలియదు కానీ షూటింగ్‌ జరిగినంత సేపూ ఆ ఏనుగు కామ్‌గానే ఉండిపోయింది! గుమ్కీ సినిమా తమిళంలో సూపర్‌డూపర్‌ హిట్టయింది… తెలుగులోనూ మంచి ప్రశంసలొచ్చాయి.
రానా అడవి బిడ్డే అయ్యాడు…
అసోం అడవుల్లో అభివృద్ధి పేరుతో ఏనుగుల దారిని అడ్డుకుని ప్రభుత్వం గోడకట్టిన సంఘటనే నా ‘అరణ్య’ కథకి మూలం. అలాంటిచోట ఓ సిసలైన పర్యావరణ పోరాటయోధుడు ఉంటే ఎలా ఉంటుంది అన్న ప్రశ్న వస్తే నాకు అసోంలో సొంతంగా అడవిని పెంచిన జాదవ్‌ పాయెంగ్‌ కనిపించారు. ఆయన స్ఫూర్తితోనే హీరో పాత్రని రాసుకున్నాను. ఆ పాత్రకి ఎవరెవర్నో అనుకున్నాం కానీ… ఎవరూ నాకు నచ్చలేదు. రానా పేరు చెప్పగానే ‘అరె… ఇంతకాలం ఆయనెందుకు తట్టలేదు!’ అనిపించింది. విషయం చెబితే హైదరాబాద్‌ వచ్చి కథ చెప్పమన్నారు. కథల విషయంలో సురేశ్‌ ప్రొడక్షన్స్‌ సంస్థ ఎంత ఖరారుగా ఉంటుందో దక్షిణాది సినీ పరిశ్రమ మొత్తానికి తెలుసు. నాకా కథ ‘చెప్పడం’ సరిగ్గా రాదు… ‘చూపడమే’ వచ్చు. అందువల్ల సురేశ్‌ బాబుగారు ఒప్పుకోరేమోనన్న అనుమానంతోనే వెళ్లాను. కానీ 20 నిమిషాలపాటు నా ఆలోచనలు టూకీగా చెప్పగానే ఆయనా, రానా కథలో లీనమైపోయారు. ఆ రోజు నుంచి మూడేళ్లపాటు మరే సినిమాలోనూ పనిచేయకుండా శ్రమించారు రానా. కేవలం శాకాహారమే తింటూ 15 కేజీల బరువు తగ్గారు! గుమ్కీలో నేను ఒక్క ఏనుగుతో షూటింగ్‌ జరిపితే ఇందులో 18 ఏనుగులతో చేయాల్సి వచ్చింది. ఏనుగులు పరుగెత్తేటప్పుడు కెమెరాలు పట్టుకుని వాటి ముందూ వెనకా పరుగెత్తడం- మామూలు కష్టం కాదు. నేను నా సినిమా స్క్రిప్టులో ఏనుగుల సంచారాన్ని అడ్డుకుంటూ కట్టిన గోడని కూల్చేసినట్టే క్లైమాక్స్‌ రాశాను… అది కేవలం నా అభిలాష మాత్రమే. అప్పటికి నిజంగా అలా జరగలేదు. కానీ, నా సినిమా విడుదల కావడానికి వారం ముందే ఆ గోడని కూల్చేసి… ఏనుగుల రాచబాటని పునరుద్ధరించారట! ఆ విషయాన్ని చెబుతూ అక్కడి అధికారులు ‘మీ స్క్రిప్టు ఆ ఏనుగుల పాలిట ఓ ప్రార్థనలా పనిచేసిందండీ!’ అంటుంటే నాకు ఆనందంతో కన్నీళ్లాగలేదు!
Feb 14 2021
Artist Samudra Khani
కొందరు సాధించే విజయాలు అందించే స్ఫూర్తి… కేవలం వాళ్ల రంగానికే పరిమితం కాదు. ప్రపంచంలో ఏ రంగంలో ఉన్నవాళ్లైనా వాటితో ప్రేరణ పొందొచ్చు! దర్శక-నటుడు సముద్రఖని అందుకున్న విజయాలు అలాంటివే. తెలుగు పరిశ్రమకి మొదట్లో దర్శకుడిగానే పరిచయమైన ఆయన… గత ఏడాది ‘అలవైకుంఠపురం’లోనూ, ఇప్పుడు ‘క్రాక్‌’లోనూ విలన్‌గా అలరించారు. ‘ఆర్‌ఆర్‌ఆర్‌’లోనూ కీలకపాత్రలో కనిపించబోతున్నారు. ఈ జాతీయ ఉత్తమనటుడు ఏ స్థాయి నుంచి ఇక్కడిదాకా వచ్చారో… చూడండి…
నాతెలుగు కాస్త తేడాగా ఉన్నా నేను తెలుగువాణ్ణే. కొన్ని శతాబ్దాలకి ముందు తెలుగుగడ్డ నుంచి వెళ్లి దక్షిణ తమిళనాడులో స్థిరపడ్డవాళ్లం మేము. అక్కడి చవిటి నేలల్ని సస్యశ్యామలంగా మార్చిన రైతు కుటుంబాలవాళ్లం. మదురైకి ఆవల రాజపాళెం పట్టణానికి దగ్గర్లో సేత్తూరు అన్న గ్రామం మాది. ఎందుకో తెలియదుకానీ సాగంటే ప్రాణంపెట్టే నాన్న… సినిమాలంటే మండిపడేవాడు. అందువల్లనేమో ఎనిమిదో తరగతిదాకా నేను సినిమా థియేటర్‌లే కాదు… టీవీ కూడా చూసిందిలేదు. ఓ రోజు నా స్నేహితుడొకడు… నేను వద్దంటున్నా సినిమా థియేటర్‌కి తీసుకెళ్లాడు. శివాజీ గణేశన్‌ నటించిన ముదల్‌ మరియాదై(తెలుగులో ‘ఆత్మబంధువు’) చిత్రం అది. నేను తొలిసారిగా చూసిన ఆ రంగుల ప్రపంచం కళ్లనే కాదు… బుర్రనీ నింపేసింది. అప్పటి నుంచీ సమయం చిక్కినప్పుడల్లా థియేటర్‌లకి చెక్కేసేవాణ్ణి. ఓ రోజు ఈ విషయాన్ని కనిపెట్టి నాన్న చితకబాదాడు. నాకెవ్వరూ పైసా ఇవ్వకూడదని హుకుం జారీచేశాడు. డబ్బుల్లేకుంటేనేం… రాత్రుళ్లు నిద్రపోవడానికని డాబామీదికెళ్లేవాణ్ణి. అట్నుంచటు కిందికి దూకి, థియేటర్‌కి వెళ్లి అక్కడ గోడపక్కనే పడుకుని సినిమా చూడకున్నా డైలాగులు విని సంతోషించేవాణ్ణి. అలా వింటూనే నేను రజినీకాంత్‌కి పెద్ద ఫ్యాన్‌ అయిపోయాను. ఓసారి ఆయన సినిమా ఒకటి కొత్తగా రిలీజైతే ఎలాగైనా చూడాలనుకున్నాను. నాన్న నా చేతికి చిల్లిగవ్వ రానివ్వకపోవడంతో… ఆ థియేటర్‌లోనే జంతికలమ్మడం మొదలుపెట్టాను. అలా అమ్ముతూనే ఆ సినిమా ప్రదర్శించిన 16 రోజులూ నాలుగు ఆటలూ కలిపి మొత్తం 64 షోలు చూశాను! అక్కడితో ఆగలేదు. అప్పట్లో కొన్ని సినిమా పత్రికల వెనకాల సినీప్రముఖుల అడ్రెస్సులు ఇస్తుండేవారు. వాటన్నింటినీ సేకరించి పెట్టుకున్నాను. పదో తరగతి పరీక్షలు రాసిందే తడవుగా నాన్న జేబులోని 138 రూపాయలు దొంగిలించి చెన్నై బస్సెక్కేశాను! అక్కడ ఏ అడ్రెస్సులూ కనుక్కోలేక గోడక్కొట్టిన బంతిలా వెనక్కివచ్చాను. రాగానే నాన్న చితకబాదుతాడని అనుకున్నా కానీ… ఆయన మొహంలో అదివరకెన్నడూ చూడని దిగులు కనిపించింది. నన్ను దగ్గరకి తీసుకుని ‘నువ్వు సినిమాల్లోకి వెళ్లు కానీ ఇప్పుడు కాదు. ముందు బాగా చదువుకో..!’ అని చెప్పాడు. అనుకోకుండా మరో నెలకి గుండెపోటుతో చనిపోయాడు!
ఆత్మహత్య చేసుకోవాలనుకున్నా…
నాన్న చనిపోయాక అమ్మ రైతయింది. ఎంతో ప్రయాసతో నన్ను బీఎస్సీదాకా చదివించింది. పరీక్షలు అవుతూనే, ‘డిగ్రీ పూర్తయింది కదా, ఇక నేను సినిమాల్లోకి వెళ్తానమ్మా..!’ అన్నాను. ఎంతైనా నాన్న ఇచ్చిన మాటకదా, అమ్మ రెండువేల రూపాయలు అప్పుతెచ్చి చేతిలో పెట్టి వెళ్లిరమ్మంది! నాలాగే సినిమా కలలతో చెన్నైకొచ్చిన మరో ముగ్గురితో కలిసి తలదాచుకున్నాను. నేను పరిశ్రమలోకి వచ్చింది నటుణ్ణి కావాలనే. అందుకని రకరకాల భంగిమల్లో ఫొటోలు తీయించుకున్నాను. వాటిని తీసుకుని ఓ దర్శకుడి ఆఫీసుకెళితే ‘తుమ్మ మొద్దులా ఉన్నావ్‌! అసలు నీ మొహాన్ని ఎప్పుడైనా అద్దంలో చూసుకున్నావా’ అన్నారు. ఆ మాటలకి గుండె పగిలినా ‘గొప్పోళ్లందరికీ మొదట ఇలాంటి అనుభవాలే ఎదురయ్యాయట!’ అనుకుని నాకు నేను సర్దిచెప్పుకున్నాను. ఓ చోట ఆడిషన్‌దాకా వెళ్లాను. చిట్టచివర్లో అక్కడే ఉన్న సహాయ దర్శకుడొకడు ‘మీకు బుద్ధుందా! ఈ మొహానికెందుకు ఆడిషన్‌, టైం వేస్ట్‌ కాకపోతే!’ అని మెడపట్టి గెంటేశాడు. ఇలాంటి అవమానాలతోనే ఏడాది గడిచింది. అమ్మ ఇచ్చిన డబ్బు మొత్తం అయిపోయింది. మరో ఆరునెలల తర్వాత నా స్థితి మరింతగా దిగజారింది. చెబితే నమ్మరు… నా చెప్పులు తెగిపోయి కొత్తవి కొనుక్కోవడానికీ డబ్బుల్లేవు. ఒట్టికాళ్లతో నడిచి అరికాళ్లూ పుండ్లయ్యాయి. పాతబట్టలు చించి కాళ్లకి చుట్టుకుని నడిచేవాణ్ణి. అవి గాయాలకి అతుక్కుపోయి సలపడం మొదలుపెడితే… ఓ రోజు మా పక్క రూమతను బాత్రూమ్‌కి వెళ్లడానికి వాడే స్లిప్పర్స్‌ వేసుకుని బజారుకెళ్లాను. అతను పరుగెత్తుకుంటూ నా వెనకే వచ్చి ‘చెప్పులిస్తావా… ఇవ్వవా!’ అని గొడవపడ్డాడు. నలుగురికి అన్నం పెట్టే రైతు కుటుంబంలో పుట్టినవాణ్ణి… డిగ్రీ ఫస్ట్‌క్లాసులో పాసైనవాణ్ణి… నన్ను వాడలా చెప్పుల కోసం నలుగురిలో తిట్టడం తట్టుకోలేకపోయాను. ఆ క్షణమే ఆత్మహత్య చేసుకుందామని రైల్వే పట్టాల వైపు వెళ్తున్నాను. అప్పుడో వ్యక్తి బైకుమీద వెళుతూ… చెప్పుల్లేని నన్ను చూసి ‘ఎక్కడికెళ్లాలి… నేను డ్రాప్‌ చేస్తాను… రండి!’ అన్నాడు. వెనక కూర్చున్న నాకు కన్నీళ్లు ఆగడంలేదు. అది గమనించాడేమో ‘మీరు ఎందుకోసం ఏడుస్తున్నారో నాకు తెలియదు. కానీ ఏడ్చేకొద్దీ ప్రపంచం మనల్ని మరింతగా ఏడిపిస్తుంది… నిబ్బరంగా ఉండండి. ధైర్యంగా ముందుకెళ్లండి!’ అని చెప్పి వెళ్లిపోయాడు. అనామకుడే కావొచ్చుకానీ అతని మాటలు నాపైన మంత్రంలా పని చేశాయి. రూమ్‌కి వచ్చి… ‘ఇంకెవరిలాగో నటించడం కాదు. మనమే కొన్ని సీన్‌లు క్రియేట్‌ చేసి వాటి ప్రకారం నటించి చూపుదాం!’ అనుకున్నాను. అలా కొన్ని సీన్‌లు రాసుకుని సుందర్‌ కె.విజయన్‌ అనే టీవీ సీరియళ్ల డైరెక్టర్‌ దగ్గరకు వెళ్లాను. ఆయన చేతికి స్క్రిప్టు ఇచ్చి నటించి చూపిస్తుంటే మధ్యలోనే ఆపి… ‘నీ రాత బావుంది. నటుడిగాకాకన్నా నువ్వు మంచి రచయితవీ… కాస్త శ్రమిస్తే దర్శకుడివీ అవుతావు. నాకు అసిస్టెంట్‌గా చేరిపోరాదూ…!’ అన్నాడు. అన్ని సంవత్సరాలు నేను చేసిన తప్పేమిటో అప్పుడు అర్థమైంది. నాలోని అసలు శక్తిని గుర్తించలేక నటుణ్ణి కావాలని ఎటో కొట్టుకు పోతున్నానన్నమాట! ఆ విషయం
నటించాలనే ఆలోచన కూడా మరెప్పుడూ రాకూడదని నేను తీయించుకున్న ఫొటోలన్నీ చించిపడేశాను. ఆ తర్వాతి రోజు సహాయ దర్శకుడిగా చేరాను. నెలకి వందరూపాయలు జీతం. తొలి వంద రూపాయలతో మూడు జతల చెప్పులు కొన్నాను. అప్పటి నుంచీ చేతిలో డబ్బులున్నప్పుడల్లా చెప్పులూ, బూట్లూ కొనడం మొదలు పెట్టాను. ఆ అలవాటు ఇప్పటికీ పోలేదు!
నేను లేకుండానే… చెల్లి పెళ్లి!
చెన్నైలో నా బాధలు ఇలా ఉంటే… మా ఊళ్ళో నేను చనిపోయానని నిర్ణయానికొచ్చారట! తప్పు నాదే. ఏదో గొప్పగా సాధించేదాకా ఊరి ముఖం చూడకూడదని భీష్మించుకుని అటువైపు వెళ్లలేదు. రోజూ పడే అవమానాలు దాచి అబద్ధాలేం రాస్తామని అమ్మకి ఉత్తరాలూ రాయలేదు. చెన్నై దాకా వచ్చి నాకోసం వెతికేపాటి లోకజ్ఞానం బంధువులెవరికీ లేకపోవడంతో నేనేమయ్యానో కూడా ఎవరికీ తెలియదు. ఈలోపు మా చెల్లెలికి మంచి సంబంధం వచ్చిందట. అమ్మ ఊళ్లోవాళ్లని నా ఆచూకీ కనుక్కోమని చెబితే ‘రెండేళ్లుగా ఏ సమాచారమూ లేదంటే… చచ్చే ఉంటాడు!’ అన్నారట. అమ్మ ఏమనుకుందో తెలియదుకానీ… ఒంటిచేత్తో మా చెల్లెలికి పెళ్ళి చేసేసింది. ఆ తర్వాత ఏడాదికికానీ నేను ఊరెళ్లలేదు. అప్పటికి టీవీ రంగంలో సహాయకుడిగా దాదాపు కుదురుకున్నాను. చేతిలో ఎంతోకొంత డబ్బుంది. ఆ ఉత్సాహంతో ఊళ్లోకి అడుగుపెడితే… మా చెల్లి చంటిపాపతో ఎదురైంది! నన్ను చూడగానే కాళ్లపైన పడిపోయి బావురుమంది. అమ్మయితే పిచ్చిదానిలా నన్ను పట్టుకుని ‘నాకొడుకు చావలేదు… చూడండి!’ అంటూ ఇంటింటికీ తీసుకెళ్లి చూపింది. అక్కడే నెలరోజులుండి అమ్మ చూపిన అమ్మాయిని పెళ్ళి చేసుకుని చెన్నైకి వచ్చాను. అప్పటిదాకా సహాయ దర్శకుడిగా ఉన్నవాణ్ణి ఆ తర్వాతే అసోసియేట్‌గా ఎదిగాను.
విలువలున్నవారు…
ప్రసిద్ధ దర్శకుడు కె.బాలచందర్‌ 90లలో కొన్ని టీవీ సీరియళ్లు తీశారు. అప్పుడు నేను ఆయన దృష్టిలో పడ్డాను. ఆయన దగ్గర అసోసియేట్‌గా పనిచేస్తున్నప్పుడు దర్శకుడిగా తన పక్కన నా పేరూ వేయించేవారు! అంతపెద్ద దర్శకుడి సరసన నా పేరు రావడమేంటని నేనే ఆశ్చర్యపోయేవాణ్ణి. అప్పట్లో ఓ సీరియల్‌ ద్వారా ఎస్పీబీగారబ్బాయి చరణ్‌ని పరిచయం చేశాం. ఆ షూటింగ్‌ స్పాట్‌లో అతనితో మాట్లాడుతున్నప్పుడే ఓ పెద్ద హీరో కోసం రాసుకున్న కథ చెప్పాను. ఆ సినిమాని తానే నిర్మిస్తానన్నాడు చరణ్‌. ఎస్పీబీగారికీ కథ నచ్చింది. ఆ హీరోకీ కథ నచ్చిందికానీ… దర్శకుడిగా మాత్రం నన్ను వద్దన్నాడు. నాకు అందులో పెద్ద సమస్య లేకున్నా… ఎస్పీబీ, చరణ్‌లు ఇద్దరూ ‘నువ్వు దర్శకుడివి కాకుంటే… మాకు ఆ హీరో కాల్షీట్లు కూడా వద్దు!’ అనేశారు. అంత ఉన్నత విలువలున్నవాళ్లు ఆ తండ్రీ కొడుకులు! ఆ తర్వాత ఎస్పీచరణ్‌నే హీరోగా పెట్టి ఓ సినిమా తీశాను. గొప్ప సినిమాగా పేరొచ్చిందికానీ… వాణిజ్యరీత్యా యావరేజ్‌గా మిగిలిపోయింది. ఆ తర్వాత విజయ్‌కాంత్‌ హీరోగా ఓ చిత్రం, పృథ్వీరాజ్‌ హీరోగా తెలుగులో ‘నాలో’ అనే సినిమాలు చేశాను. రెండూ దెబ్బకొట్టాయి. దాంతో నా కెరీర్‌ అయిపోయిందనుకున్నాను. దర్శకుడు అమీర్‌, కార్తి హీరోగా చేసిన తొలి సినిమా ‘పరుత్తివీరన్‌’(మల్లిగాడు)కి సహాయకుడిగా వెళ్లాను. అప్పటికే మూడు సినిమాలకి పనిచేసినవాణ్ని సహాయకుడిగా చూస్తే బావుండదని నన్ను అసోసియేట్‌గా చేర్చుకున్నాడు అమీర్‌. ఆ సినిమా జాతీయ స్థాయిలో గుర్తింపు సాధించింది. అమీర్‌ దగ్గర సహాయకుడిగా పనిచేస్తూ వచ్చిన శశికుమార్‌ ‘సుబ్రహ్మణ్యపురం’(అనంతపురం) సినిమా తీస్తూ ఓ కీలక పాత్ర కోసం నన్ను పూర్తిస్థాయి నటుణ్ణి చేశాడు. దాంతో నటుడిగా నాకు మరిన్ని అవకాశాలొచ్చాయి. ఆ దన్నుతోనే ‘నాడోడిగల్‌’ అనే సినిమా తీశాను. తమిళంలో పెద్ద హిట్టది! దాన్నే తెలుగులో రవితేజ హీరోగా ‘శంభో శివశంభో’ పేరుతో తీశాం. తర్వాత నానీతో ‘జెండాపై కపిరాజు’ చిత్రం చేశాను. ఈ సినిమాలతోపాటూ దక్షిణాది భాషలన్నింటిలోనూ నటించే అవకాశాలు వచ్చాయి. అలా ‘విచారణై’ అనే తమిళ సినిమాకి 2016లో జాతీయ ఉత్తమ సహాయ నటుడిగా అవార్డు అందుకున్నాను! ధనుష్‌ నటించిన ‘రఘువరన్‌ బీటెక్‌’ కారణంగా తెలుగులోనూ అవకాశాలు రావడం మొదలయ్యాయి కానీ… మంచి ఆరంభం కోసం ఎదురుచూస్తూ వచ్చాను. ఆ ఎదురుచూపులు ఫలించే ‘అల వైకుంఠపురం’లో అప్పల్నాయుడు పాత్ర దక్కింది. ఆ చిత్రం తర్వాత గోపీచంద్‌ మలినేని క్రాక్‌ సినిమాలోని ‘కటారి కృష్ణ’ పాత్రకోసం అడిగారు. అది నిజజీవిత పాత్రకాబట్టి వాస్తవానికి దగ్గరగా నటించాను. ఈ రెండు చిత్రాలు ఏడాది గ్యాప్‌లో సంక్రాంతి రోజునే రిలీజయ్యాయి. ఆ రెండు సంక్రాంతులూ… నా కెరీర్‌లో కొత్త వెలుగుల్ని నింపాయి.
వాడి పేరు గురు… చెన్నైకి వచ్చిన కొత్తల్లో నాకు ఆశ్రయమిచ్చిన మిత్రుడు. సినిమాల్లో ఎదగాలని ఎన్నో కలలు కనేవాడు. ఓసారి రోడ్డుపైన మాతో మాట్లాడుతున్న వాడల్లా వస్తూ ఉన్న ఓ బస్సు ముందుకెళ్లి ఓ దర్శకుడిలా షాట్‌ చూస్తున్నట్టు చేతులు పైకెత్తి నిల్చున్నాడు! బస్సు డ్రైవర్‌ సడన్‌బ్రేక్‌ వేయడంతో సరిపోయిందికానీ లేకపోతే ప్రాణాలు పోయేవే. మతిభ్రమించినట్లు శూన్యంలోకి చూస్తూ ఏవేవో మాట్లాడు తున్నాడు. వాణ్ణి అతికష్టంపైన రూముకి తెచ్చాం. అర్ధగంట తర్వాత ‘నాకేమైంది!’ అనడం మొదలుపెట్టాడు. మిత్రులందరం తలాకొంత వేసుకుని వాణ్ణి వాళ్ళూరెళ్లే బస్సెక్కించాం. ‘ఇంటికెళ్లాడు కదా, బాగానే ఉంటాడులే!’ అనుకున్నాం తప్ప క్షేమసమాచారాలు కనుక్కునే ప్రయత్నం చేయలేదు. సినిమాల్లో నాకంటూ గుర్తింపు వచ్చాక వాణ్ణి కలవాలనిపించింది. వాడు ఎప్పుడో చెప్పిన గుర్తుల్ని పట్టుకుని ఊరెళ్లాను. వెళ్లాకే తెలిసింది… పిచ్చిముదిరి చానాళ్ల క్రితమే చనిపోయాడని! అప్పటి నుంచీ ఆ తల్లిదండ్రులకి నేనే కొడుకుగా అన్నీ చూస్తున్నాను. వాళ్లన్నయ్య పాపని డిగ్రీ చదివించి పెళ్ళిచేశాను. బాబుని చెన్నైకి తీసుకొచ్చి సివిల్స్‌ కోచింగ్‌లో చేర్పించాను. అంతేకాదు… ఒకప్పుడు సహాయదర్శకులుగా ఉండి ఇప్పుడు ఉపాధి కోల్పోయిన వాళ్ల పిల్లల చదువుల బాధ్యతా తీసుకుంటున్నాను. ఇప్పటిదాకా పాతికమంది ఉన్నత చదువులు ముగించి మంచి ఉద్యోగాల్లో ఉన్నారు!
Feb 7 2021
Singer Chitra
పిల్లల కోసమే అక్కడికి వెళ్తా..!
అప్పుడు నాకు ఐదేళ్లుంటాయి. మా తమ్ముడు మహేశ్‌ ఉయ్యాలలో నిద్రపోతున్నాడు. మా అమ్మ ఆ ఉయ్యాల ఊపుతూ మెల్లగా ‘ప్రియతమా… ప్రియతమా!’ అంటూ మలయాళంలో పాట పాడుతోంది. అప్పుడే ఇంటికెవరో పెద్దవాళ్లొస్తేనూ అమ్మ వాళ్లని హాల్లో కూర్చోబెట్టి మాట్లాడుతోంది… నాన్న కూడా వచ్చిన పెద్దామెతో మాటలు కలిపాడు. ఇంతలో ఉయ్యాల్లోని తమ్ముడు చిన్నగా ఏడిస్తే… నేనుఆ ఊయ్యాల ఊపుతూ అమ్మ పాడినట్టే ‘ప్రియతమా… ప్రియతమా…’ అని పాడటం మొదలుపెట్టాను. పాటలో పూర్తిగా లీనమైపోయానేమో… బయట మాటలు ఆగిపోయిన విషయం గమనించలేదు. మా ఇంటికొచ్చిన పెద్దావిడ నా పాట వింటూ వెనకే నిల్చుందన్న సంగతీ తెలియలేదు. ఆమె నన్ను వెనక నుంచే ఎత్తుకుని ముద్దు పెట్టుకుని నాన్నతో ‘కృష్ణా… పాపకి మంచి ప్రతిభ ఉందిరా! నేనే సంగీతం నేర్పాలి దీనికి!’ అన్నారు. ఆమె పేరు ఓమనకుట్టి అనీ, కేరళలో గొప్ప కళాకారుల్ని తీర్చిదిద్దిన సంగీతాచార్యురాలనీ అంత చిన్న వయసులో నాకేం తెలుస్తుంది!
ఆమె మా ప్రాంతంలో ఏదో కచేరీ ఉండి నాన్నతో ఉన్న పాత పరిచయంతో మా ఇంట్లో బసచేశారు ఆరోజు. కాకపోతే ఆమె చెప్పినట్టు నేను సంగీతం నేర్చుకోవడానికి మరో పదేళ్లు పట్టింది. నేను చిన్నప్పుడు సంగీత శిక్షణ తీసుకోలేదు. నిజానికి, నన్ను ఈ రంగంలోకి తీసుకెళ్లాలన్న ఆలోచనే మా కుటుంబానికి లేదు. మేమంతా మా అక్కయ్య బీనానే అటువైపు వెళుతుందని అనుకునేవాళ్లం. కానీ, మేమొకటి తలిస్తే… దైవం ఇంకొకటి తలచింది.
నా పూర్తి పేరు కె.ఎస్‌.చిత్ర అని మీకు తెలిసే ఉంటుంది. అందులో ‘కె’ మా నాన్న పేరు కృష్ణన్‌ నాయర్‌. ‘ఎస్‌’ శాంతకుమారి మా అమ్మపేరు. ‘పిల్లలకి ఇనిషియల్‌గా తండ్రిపేరే ఎందుకుండాలి… తల్లి పేరూ ఉంటే తప్పేమిటీ!’ అని నా పేరులో అమ్మ పేరునీ చేర్చిన అభ్యుదయవాది నాన్న. ఆయనతోపాటూ అమ్మ కూడా టీచరే. సంతానంలో ఎవరైనా సంగీత రంగంలోకి వెళ్లాలనే కల ఉండేది ఆ ఇద్దరికీ. మా అక్కయ్యని ఆ కలకి ప్రతిరూపంగానే చూశారు. చిన్నప్పుడే పద్ధతిగా సంగీతం నేర్పించారు. అక్కయ్య అలా నేర్చుకుంటూ ఉంటే నేనూ వెంట వెళతానని మారాం చేసేదాన్ని. చెప్పొద్దూ చిన్నప్పుడు నేను కాస్త అల్లరిపిల్లనే. అబ్బాయిలకి పోటీగా చెట్లెక్కి దూకేదాన్ని. పొట్టిగా ఉంటానని ఫస్ట్‌ బెంచ్‌లో కూర్చోబెట్టేవాళ్లు కానీ… నిజానికి నేను యావరేజ్‌ విద్యార్థినినే. సంగీతం నేర్చుకుంటున్న మా అక్క సంగీత సాధన చేసేటప్పుడు విని నేనూ స్వరం తప్పకుండా వినిపించగలిగేదాన్ని. ఓసారి ఆలిండియా రేడియోలోని ఓ నాటకంలో రెండేళ్ల కృష్ణుడికి నా చేత పాటపాడించారు. నేను చూసిన తొలి రికార్డింగ్‌ అదే. అది ప్రసారమయ్యాక బాగా ఫేమసైపోయాను. చుట్టుపక్కల ఎక్కడ కచేరీలు జరిగినా నన్ను పిలవడం మొదలుపెట్టారు. సహజంగానే, పేరు ప్రఖ్యాతులు తలకెక్కి గర్వపడే ప్రాయం కదా… అది! కానీఆ గర్వం వల్ల వచ్చే నష్టమేంటోఅమ్మానాన్నలు స్పష్టంగా చెప్పారు.
‘నీ గాత్రం దేవుడిచ్చిందమ్మా… అందులో నీ ప్రమేయం ఏమీ లేదు. నువ్వు చేయాల్సిందంతా సాధనతో దాన్ని నిలబెట్టుకోవడమే. గర్వపడ్డ ప్రతిసారీ- నీకు చేరువైన విజయం వంద అడుగులు దూరం వెళుతుంది!’ అన్నారు. జీవితంలో నేను ఇప్పటికీ పాటిస్తున్న పాఠం అది.
అక్కత్యాగం
అక్కా, నేనూ సంగీతం వైపు వెళుతున్నా… మొదట సినిమాలో పాడే అవకాశం తనకే వచ్చింది. ఇంట్లో మాఇద్దరిలో ఒక్కరే సంగీతరంగంలోకి వెళ్లే పరిస్థితి! దాంతో ఆ అవకాశం నాకు ఇచ్చి అక్క తప్పుకుంది. ఓ రకంగా తను నాకోసం చేసిన త్యాగం అది. తనలా చేయకపోయుంటే నేను ఈ రంగంలోకి వచ్చి ఉండేదాన్నీ కాదు… నాకిన్ని అవార్డులూ వచ్చుండేవీ కావు. నేను పూర్తిస్థాయిలో సంగీతం నేర్చుకోవడం కోసం కేంద్రప్రభుత్వం అందించే ‘నేషనల్‌ టాలెంట్‌ సెర్చ్‌ స్కాలర్‌షిప్‌’కి దరఖాస్తు చేయమన్నారు నాన్న. దానికి ఎంపిక కావాలంటే అప్పటికే రెండేళ్లపాటు శాస్త్రీయ సంగీతం నేర్చుకుని ఉండాలి. నేను సంగీతం నేర్చుకున్నదాన్ని కాకపోయినా ఏదో పాడతాను కాబట్టి దరఖాస్తు చేశాను. సెలెక్షన్‌ కోసం ఏడుగురు న్యాయనిర్ణేతల ముందు ఓ పాట పాడి వినిపించాలి. అందుకోసం తోడిరాగంలోని ఓ త్యాగరాజ కృతిని ఎంచుకుని క్యాసెట్లో విన్నది విన్నట్టు పాడేశాను. అంతా విన్నాక ఓ న్యాయనిర్ణేత ‘తోడిరాగం ఆరోహణ అవరోహణలు చెప్పమ్మా!’ అన్నారు. ‘నాకు తెలియదండీ’ అన్నాను నిజాయతీగా! న్యాయనిర్ణేతలందరూ ఒకరి ముఖం ఒకరు చూసుకున్నారు. ‘నువ్వు పాడిన పాటలో నీకే తెలియకుండా అసావేరికి చెందిన ఓ అద్భుతమైన ప్రయోగం చేశావు. నువ్వు ప్రతిభాశాలివే…’ అని చెప్పి స్కాలర్‌షిప్పు ఇచ్చేశారు. ఏడేళ్ల ఆ స్కాలర్‌షిప్పుతో సంగీతం నేర్చుకోవడానికి డాక్టర్‌ ఓమనకుట్టిగారినే ఎంచుకున్నాను. అప్పట్లో నా లక్ష్యం ఒక్కటే… సంగీతం లోతులు తరచి చూసి మా గురువుగారిలా సంగీతాచార్యురాలిని కావాలన్నదే. కానీ… అనుకోకుండా నా ట్రాక్‌ మారింది.
మలుపు తిప్పిన క్షణం
మా గురువు ఓమనకుట్టిగారి అన్నయ్య ఎంజీ రాధాకృష్ణన్‌ 1979లోనే ఓ సినిమాకి నన్ను పాడించారు కానీ… ఆ సినిమా రిలీజు కాలేదు. 1982లో మళ్లీ ఓసారి అవకాశమిస్తే పాడాను. అదో డ్యూయెట్‌. మొదట్లో ‘ట్రాక్‌’ కోసమని రికార్డు చేశారు. నాతోపాటు ఓమనకుట్టిగారి తమ్ముడు ఎంజీ శ్రీకుమరన్‌ పాడారు. ఆ తర్వాత శ్రీకుమరన్‌ ట్రాక్‌కి బదులు దాసన్న (కే జే ఏసుదాసు)ని ఎంచుకున్నారు. ఆయనకోసం మరోసారి నన్ను పాడమన్నారు. ఏసుదాసుగారి పక్కన నిల్చుని పాడటమన్న ఆ ఆలోచనకే గడగడా వణికిపోయాను. రికార్డింగులో తప్పులొచ్చాయి. అయినాసరే… దాసన్న ఓపిగ్గా సవరణలు చెప్పి పాడించారు. ఆ పాట బయటకొచ్చాక ‘ఏసుదాసుతో ఎవరో చిన్న పిల్ల పాడిందట!’ అంటూ ఇండస్ట్రీలోని మిగతా సంగీతదర్శకులూ నాకు అవకాశాలు ఇవ్వడం మొదలుపెట్టారు. కానీ కొద్ది రోజుల్లోనే- ‘మరీ చిన్నపిల్లల గొంతులాగా ఉంది. పెద్దవాళ్లకి పనికిరాదు!’ అనే ముద్రపడింది. కాకపోతే నా అదృష్టం కొద్దీ- నేనలా చిన్నపిల్లలా నటి నదియా కోసం పాడిన ఓ పాట ఇళయరాజాగారి చెవిన పడింది! నా కెరీర్‌ని మలుపుతిప్పిన క్షణాలవి.
ఇళయరాజా జోస్యం
అప్పట్లో తిరువనంతపురంలోని మా ఇంటికి దగ్గర ‘శివన్‌’ అనే థియేటర్‌ ఉండేది. అందులో తమిళ సినిమాలు వేసేవారు. ప్రదర్శనలకి ముందు పెద్ద సౌండ్‌తో పాటలు వినిపిస్తుండేవారు. అరవం అర్థం కాకున్నా ఇళయరాజా పాటలతో పరిచయం అలా ఏర్పడింది! పోనుపోను ఆయన గురించి అందరూ గొప్పగా చెప్పడం వింటుండేదాన్ని. సినిమాల్లోకి వచ్చాక ఆయనతో పనిచేసే అవకాశం రాకపోతుందా అనుకుంటూ ఉండేదాన్ని. కానీ ‘పెద్దవాళ్లకి నా గొంతు పనికిరాదు!’ అన్న విమర్శతో ఆ కలలన్నీ నీరుగారిపోయాయి. అలాంటి సందర్భంలోనే మలయాళంలో నదియా నటించి నేను పాటలు పాడిన సినిమాని దర్శకుడు ఫాజిల్‌ తమిళంలో తీయాలను కున్నారు. ఇళయరాజాగారే సంగీతం. ఆయన మలయాళం ఒరిజినల్‌లోని నా పాటలు విని ‘ఈ గొంతు కొత్తగా ఉంది… తమిళంలోనూ వాడేద్దాం!’ అన్నార్ట. దాంతో ఫాజిల్‌ ‘చెన్నై వెళితే ఓసారి రాజాగార్ని కలవండి!’ అన్నార్ట నాన్నగారితో. ఆయన చెప్పినట్టే ఓ రోజు నాన్నతోపాటూ బిక్కుబిక్కుమంటూ రాజాగారి స్టూడియోకి వెళ్లాను. శాస్త్రీయ సంగీతం నేర్చుకుంటున్నానని విని ఓ కీర్తన పాడమన్నారు. ‘ఇంత సౌఖ్యమని నే జెప్పజాల…’ అన్న కృతి పాడాను కానీ భయంతో ఉచ్ఛ్వాసనిశ్వాసాలు పెరిగి ‘జెప్పజా…లా’ అంటూ పదాల్ని విరిచేశాను. రాజాగారు ‘అలా పాడకూడదమ్మా…’ అని చక్కగా నేర్పించి పంపారు. అంత తప్పులుతడకలుగా పాడిన నాకేం అవకాశమిస్తారు అనుకున్నాను. కానీ, తర్వాతి వారమే నదియా నటించిన సినిమాలో అన్నిపాటలూ నా చేత పాడించారు. ఆ తర్వాతే ‘సింధుభైరవి’ వచ్చింది. ఆ సినిమా తెలుగు వెర్షన్‌లో ‘నేనొక సింధు…’ అనే సుశీలగారి పాట ఉంటుంది. దాన్ని తమిళంలో నేను పాడాను. ఆ పాట రికార్డింగ్‌ మధ్యాహ్నం పూర్తయిపోతే… సాయంత్రం ట్రెయిన్‌కి వెళ్లాలని ప్లాన్‌ చేసుకున్నాం. అప్పటికి బీఏ మ్యూజిక్‌లో డిగ్రీ అందుకుని ఎమ్మేలో చేరాను. ఆ తర్వాతి రోజే నాకు పరీక్షలు. మేం బయల్దేరుతుండగా రాజాగారు ‘ఇంకో మంచి పాట ఉంది. పాడి వెళ్తావా!’ అని అడిగారు. నాన్నేమో ‘పాపకి రేపు పరీక్షలు సార్‌…!’ అన్నారు. ‘డిగ్రీలు పక్కనపెట్టండి… ఇది అంతకన్నా పెద్దస్థాయికి తీసుకెళుతుంది!’ అన్నారు. నాన్నకేమీ పాలుపోక అమ్మకి ఫోన్‌ చేశారు. ‘తర్వాతైనా ఎమ్మే పూర్తి చేస్తానని మాటిస్తేనే పరీక్షలు మాను’ అంది అమ్మ నాతో. అలాగేనని ప్రామిస్‌ చేశాను. కానీ ఆ మాట ఎప్పటికీ నిలుపుకోలేని పరిస్థితొచ్చింది. రాజాగారి జోస్యం నిజమైంది. ‘పాడరియేన్‌…’ అనే ఆ పాట నాకు తొలి జాతీయ అవార్డునే కాదు, తీరికలేనన్ని అవకాశాల్నీ తెచ్చిపెట్టింది. దాని తెలుగు వెర్షన్‌ ‘పాడలేను పల్లవైనా…’తోనే తొలిసారి తెలుగు శ్రోతలకి పరిచయమయ్యాను.
నాకు తోడూనీడా…
నేను బీఏ సంగీతం చదువుకునేటప్పుడు వేరే కాలేజీకి చెందిన రాజీ అనే అమ్మాయి నాతో పోటీపడుతూ ఉండేది. ఎంత స్పర్థ ఉన్నా నాకు తను మంచి స్నేహితురాలు! ఆ అమ్మాయికి ఓ అన్నయ్య ఉన్న విషయం నాకు తెలియదు. అతనికి నన్ను ఇచ్చి వివాహం చేయమని మా నాన్న ఫ్రెండ్‌ ద్వారా అబ్బాయి తల్లిదండ్రులు కబురు చేశారు. అతని పేరు విజయ్‌శంకర్‌… ఎలక్ట్రికల్‌ ఇంజినీరు అని చెప్పారు. ఆ కుటుంబంలో అందరూ సంగీతకారులే కాబట్టి… నాన్న నన్ను ఆ కుటుంబానికే ఇవ్వాలనుకున్నారు. అలా 1988లో మా పెళ్లైంది. ఓ దశ దాకా రికార్డింగుల కోసమని నాన్నే నాతో వచ్చేవారు. నాన్నకి నోటి క్యాన్సర్‌ వచ్చి మంచానపడటంతో కొంతకాలం అమ్మ నా వెంట వచ్చింది. ఆ తర్వాత నా బాధ్యతంతా ఆయనే తీసు కున్నారు. కేరళలో పనిచేస్తున్న ఆయనకి ప్రతిసారీ నాతో రావడం ఇబ్బందయ్యేది. దాంతో చెన్నైకి బదిలీ చేయమని అడిగారు. కంపెనీ ఒప్పుకోకపోవడంతో రిజైన్‌ చేసేసి నాతోపాటూ వచ్చేశారు. అప్పటి నుంచీ ఆయనే అనుక్షణం నాకు తోడూనీడయ్యారు… ఇంకే ఉద్యోగమూ చేయలేదు. ‘భార్య సంపాదిస్తోంది కదా, ఇంక ఉద్యోగమెందుకు…’ అని కొందరు అనుకోవచ్చుకానీ ఉద్యోగం వదిలేసి భార్య వెంట స్టూడియోలకు తిరగడానికి చాలామందికి పురుషాహంకారం అడ్డువస్తుంది కదా! అదిలేని స్వచ్ఛమైన వ్యక్తిత్వం ఆయనది. మా అమ్మానాన్నలిద్దరూ పదేళ్ల గ్యాప్‌లో చనిపోతే… మా అత్తగారు అరచేతిలో పెట్టి చూసుకున్నారు నన్ను! ఎంత పేరుప్రఖ్యాతులున్న కోడలైనా- ఎప్పుడో ఒకసారి వంటింట్లోకి వెళ్లి ఏదో ఒకటి వండిపెట్టాలని ఎదురుచూడని అత్తలుంటారా… అదీ నిన్నటి తరంలో! కానీ మా అత్తయ్య నన్ను వంటింట్లో అడుగే పెట్టనివ్వలేదు… చనిపోయేదాకా!
నా పాప వెళ్లిపోయింది
పెళ్లైనప్పటి నుంచీ కెరీర్‌లో బాగా బిజీ అయిపోయాన్నేను. పదిహేనేళ్లలో నాలుగు దక్షిణాది భాషలతోపాటూ హిందీలోనూ పాతికవేల పాటలు పాడాను. నాలుగుదక్షిణాది రాష్ట్రాల ప్రభుత్వ అవార్డులూ అందుకున్న ఏకైక గాయనిగా పేరుతెచ్చు కున్నాను. కెరీర్‌లో అంత ఎత్తుకు ఎదిగినా… నా కడుపు పండలేదనే బాధ మమ్మల్ని పీడిస్తూనే ఉండేది. అందుకోసం వేడుకోని దైవం లేడు… చేయని నోము లేదు. అవి ఫలించాయేమో 2002 డిసెంబర్‌ 18న మాకో పాప పుట్టింది. మోడువారినట్టున్న జీవితాలకి పచ్చదనాన్ని పంచిందని నందన అని పేరుపెట్టాం. పుట్టిన కొన్నాళ్లకే పాపకు ‘డౌన్‌ సిండ్రోమ్‌’ లోపం ఉందని తెలిసినా అది మాకెప్పుడూ సమస్యగా అనిపించలేదు. తనని చూసు కోవాలనే పాటల్ని సగానికి సగం తగ్గించుకున్నాను. 2005వ సంవత్సరం హైదరాబాద్‌లో ఓ ఫంక్షన్‌కి నందనతోపాటూ వచ్చినప్పుడే నాకు పద్మశ్రీ ప్రకటించారు! దక్షిణాదికి చెందిన ఓ సినీగాయనికి పద్మ అవార్డు దక్కడం అదే తొలిసారి. అది మా పాప తెచ్చిన అదృష్టంగానే భావించాను. తను లేనిదే క్షణం గడిచేది కాదు నాకు. 2011 ఏప్రిల్‌… దుబాయ్‌లో ఏఆర్‌ రెహ్మాన్‌ కచేరీ కోసం పాపనీ తీసుకుని వెళ్లాను. అందరితోపాటూ హోటల్‌లో ఉండకుండా ఓ విల్లాలో ఉన్నాం. పిల్లలకి నీళ్లంటే ఎంతిష్టమో చెప్పాలా… వెళ్లినప్పటి నుంచీ అక్కడున్న స్విమ్మింగ్‌ పూల్‌లో బాగా ఆడుతుండేది. ఆ రోజు వాళ్లనాన్న బయటకు వెళ్లారు. పాప హాలులో ఆడుకుంటూ ఉంది. ‘అమ్మలూ స్నానం చేసి వస్తా!’ అని చెప్పి నేను లోపలికి వెళ్లాను. పది నిమిషాలయ్యాక వచ్చి చూస్తే తను లేదు… పరుగున బయటకొచ్చి చూసినా కనిపించలేదు. చివరికి స్విమ్మింగ్‌పూల్‌లో తేలుతూ కనిపించింది. ప్రాణంతో లేదని మనసు చెబుతున్నా ఏదో ఆశతో ఆసుపత్రికి తీసు కెళ్లాను. అది అడియాసే అయ్యింది. తను లేనిదే అడుగుబయట పెట్టని ఈ అమ్మని విడిచి… తనొక్కతే తిరిగిరాని లోకాలకి వెళ్లిపోయింది! ఆ తర్వాత ఏం జరిగిందో రోజులెలా గడిచాయో కూడా నాకు తెలీదు. మగతగా నిద్రలోకి జారుకోవడం, మెలకువ వస్తే వెక్కివెక్కి ఏడవడం- అంతే. ఎటుచూసినా నా చిట్టితల్లే… దాని అమాయకమైన నవ్వే కనిపించేది. దాదాపు పిచ్చిదాన్నయిపోయాను.
పిల్లల కోసమే వెళ్తాను
నేను కోలుకోవడానికి రెండేళ్లు పట్టింది. నందన లేని లోటుని మెల్లగా సంగీతంతో పూడ్చుకోవడం మొదలుపెట్టాను. పేదకళాకారుల కోసం మా పాప పేరుతో ‘స్నేహ నందన’ ట్రస్టు మొదలుపెట్టాను. దాని ద్వారా సుమారు పాతికమంది కళాకారులకి నెలనెలా పెన్షన్‌ ఇస్తున్నాను. అంతేకాదు, అప్పటి నుంచీ టీవీ పాటల పోటీలకి న్యాయనిర్ణేతగా ఇష్టంగావెళుతున్నాను. నిజానికి, షూటింగుల్లో ఉండే దుమ్మూధూళీ, లైట్ల వెలుగులూ- ఇవన్నీ నాకు పడవు. అయినా పిల్లలతో ఎక్కువ సమయం గడపాలనే అలా వెళు తుంటాను. వాళ్ల అల్లరినీ, నన్ను చూడగానే పరుగున వచ్చి ‘చిత్రా అమ్మా’ అంటూ చుట్టుకుపోయే అభిమానాన్నీ ఆనందంగా చూస్తుంటాను. పక్కనే కూర్చోబెట్టుకుని కబుర్లు చెప్పించుకుంటాను. వాళ్లకోసమనే సోషల్‌మీడియాలో యాక్టివ్‌గా ఉంటున్నాను. పిల్లల నోటివెంట ‘చిత్రా అమ్మా’ అన్న పిలుపు విన్న ప్రతిసారీ ‘నా నుంచి ఒకర్ని తీసుకెళ్లినా వందలమంది పిల్లల్నిచ్చావు దేవుడా!’ అనుకుంటూ ఉంటాను.
ఆ భూషణం వాళ్లదే…
పద్మభూషణ్‌ వార్త తెలిశాక నాకుగుర్తొచ్చిన మొదటి పేరు నందనే! పద్మశ్రీ వచ్చినప్పుడు తను నా పక్కనేే ఉన్న క్షణాలని బాధగా నెమరేసుకున్నాను. ఎస్పీబీగారు గుర్తొచ్చి ఆ బాధ మరింత పెరిగింది. తెలుగులో ఎలా పాడాలో నాకు నేర్పిన వారాయన. తెలుగు అక్షరాలు నా చేత దిద్దించారు. చ, ఛ-ని ఎలా పలకాలో బట్టీ పట్టించారు. ఆయన రాసిన ‘అ, ఆ’లు నా పాటల డైరీలో ఇంకా భద్రంగా ఉన్నాయి..! దేశవిదేశాల్లో ఎప్పుడు కచేరీలు చేసినా… ట్రూప్‌లో నేను తప్పనిసరిగా ఉండాలని పట్టుబట్టేవారు. అమ్మానాన్నలూ, నందనా, ఎస్పీబీ, నా గురువులూ… నాకు దూరమైన వీళ్లంతా ఏదోరకంగా నా వ్యక్తిత్వాన్నీ, సంగీతాన్నీ మలచినవారే. వాళ్లు దూరమైనా వాళ్ల జ్ఞాపకాలు నన్ను శిల్పంలా చెక్కుతూనే, వేలుపట్టి ముందుకు నడిపిస్తూనే ఉన్నాయి, ఉంటాయి. ఈ ‘పద్మభూషణ్‌’ మాత్రమే కాదు, నా జీవితం మొత్తం వాళ్లకే అంకితం!
నేనూ… వాళ్లూ!
ఆమె పాటల వేదం!: చిన్నప్పుడు మా తమ్ముడికి ఉయ్యాలూపుతూ ‘ప్రియతమా… ప్రియతమా’ పాట పాడానని చెప్పాను కదా! అది సుశీలమ్మగారిదే. ఆ రకంగా ఆమె పాటతోనే సంగీతరంగంలోకి వచ్చాన్నేను. నేనో ఇంటర్వ్యూలో ఈ విషయం చెప్పగా విని… ఇంటికి పిలిచి మరీ ఆమె పాడిన పాటలు నాచేత పాడించుకుని ఆనందించారు!
ఆమె ప్రతిపాటా ఓ వేదంలా అభ్యసించాల్సిందేనని నమ్ముతాన్నేను.
అమ్మ… ఓ పుస్తకం: తెలుగూ, తమిళంలో పాడటం మొదలుపెట్టిన తొలిరోజుల్లో పాటకు తగ్గ భావాన్ని ఎలా వ్యక్తీకరించాలో నేర్చుకున్నది జానకిగారి పాటలతోనే! ఓసారి కచేరీ చేస్తుంటే జానకిగారు అకస్మాత్తుగా వేదికపైకి వస్తే బిత్తరపోయి… నోటమాట రాలేదు నాకు. ‘నీలాంటి కూతురు నాకుంటే ఎంత బావుణ్ణమ్మాయ్‌!’ అన్నారు ఆలింగనం చేసుకుంటూ
Recent Comments