చిన్నప్పటి నుంచీ సినిమా కలలు కనడం వేరు… అకస్మాత్తుగా పరిశ్రమలోకి వచ్చి కెరీర్‌ని నిలుపుకోవడం వేరు. ఎత్తూపల్లాలూ, ఆటుపోట్లూ ఇద్దరికీ ఒకటే అయినా… అనుకోకుండా ఈ రంగంలోకి వచ్చినవాళ్లకి అవి విసిరే సవాళ్లు చాలా పెద్దవి. హీరో ఆర్య ఈ రెండో కోవకి చెందినవాడు. పదహారేళ్లకిందట ఓ మామూలు సాఫ్ట్‌వేర్‌ ఇంజినీర్‌గా ఉన్న అతని కాలికి అనూహ్యంగానే సినిమా తీగ తగిలింది. ఆ తీగని పట్టుకుని ఆర్య చేసిన ప్రయాణంలో ‘సార్పట్ట’లాంటి శిఖరాలే కాదు ఎన్నో లోయలూ ఉన్నాయి. ఆ సాహసాల ప్రయాణం అతని మాటల్లోనే…

ఓచిన్న ప్రేమ కథతో మొదలుపెడతాను. ఇంటర్‌ ఫస్ట్‌ ఇయర్‌ వేసవి సెలవులప్పుడు మా అమ్మమ్మవాళ్ల ఊరెళ్లాను. అక్కడో అమ్మాయిని చూడగానే ప్రేమించేశాను. కాకపోతే, ప్రేమిస్తే ఎక్కువసేపు వాళ్లతోనే గడపాలనే ఇంగితం నాకప్పుడు లేదు. ఎప్పుడూ నాకెంతో ఇష్టమైన ఫుట్‌బాల్‌లో మునిగితేలుతుండేవాణ్ణి. ఓ వారం గ్యాప్‌ తర్వాత ఆ అమ్మాయి ఎదురుగా వెళ్లి నవ్వితే ముఖం తిప్పుకుంది. పదిరోజులైనా అదే వరస. ఓ రోజు ఎందుకిలా చేస్తున్నావని నిలదీస్తే ‘నీకు నాపైనకన్నా ఆటలపైనే ప్రేమ ఎక్కువలా ఉంది. నాట్‌ ఓన్లీ దట్‌, నువ్వు రివటలా మాన్లీనెస్‌లేకుండా ఉన్నావని నా ఫ్రెండ్స్‌ ఎగతాళి చేస్తున్నారు…’ అంది. ఆ చివరి వాక్యాలు నా గుండెల్లో గునపంలాగా దిగాయి. అప్పట్లో బాగా అమ్మ కూచీని నేను. వెంటనే అమ్మదగ్గరకు వెళ్ళి, కళ్ళనీళ్ళతో జరిగిందంతా చెప్పాను. ‘అరె… మీ వయసులో ఇవన్నీ మామూలేరా! ఆ అమ్మాయి తప్పేమీ లేదని నువ్వు పోనుపోను అర్థం చేసుకుంటావ్‌!’ అని ఓదార్చింది. నిజానికి అప్పుడు నాకు అమ్మ మీదే చాలా కోపం వచ్చింది. ‘నాకు ఆటలపైన ఇంత ఇంట్రెస్ట్‌ రావడానికి నువ్వే కారణం. అందువల్లే నేను సన్నగా ఉన్నాను!’ అని చెప్పాను. ‘సరేలే బాబూ! చెన్నై వెళ్లాక జిమ్‌లో చేరుదువులే… అప్పుడు గ్రీకువీరుడిలా తయారవుతావ్‌!’ అంది అమ్మ భరోసా ఇస్తున్నట్టు. ఆ భరోసానే నన్ను పదహారేళ్లకే జిమ్‌వైపు నడిపించింది. నేను నటుణ్ణి కావడానికి కూడా ఓ రకంగా అదే కారణమైంది.

నాన్న కలలు వేరు…
కేరళకి చెందిన ముస్లిం కుటుంబం మాది. నేను పుట్టాక నాన్న తన బిజినెస్‌ కారణంగా చెన్నైకి వచ్చి స్థిరపడ్డారు. మామూలుగా మగపిల్లలు వ్యాయామాల్ని తండ్రి ప్రోత్సాహంతోనే నేర్చుకుంటారు. కానీ మా ఇంట్లో అందుకు పూర్తిగా భిన్నం. అమ్మే నన్ను ముందు ఆటలవైపూ, ఆ తర్వాత కసరత్తుల వైపూ నడిపించింది. నాన్నకి వీటిపైన పెద్దగా ఆసక్తి లేదు. నేను అమెరికా వెళ్లి చదువుకోవాలన్నది ఆయన కల. ఆయన భయంతో బాగానే చదువుతూ ర్యాంకులు సాధిస్తూ వచ్చాను. కంప్యూటర్‌ ఇంజినీరింగ్‌ చదివాను. అమెరికా వెళదామని జీఆర్‌ఈ రాశానుకానీ… డబ్బులు సరిపోలేదు. దాంతో ఏడాదిపాటు ఉద్యోగం చేసి ఆ తర్వాత వెళదామనుకున్నా. క్యాంపస్‌ ప్లేస్‌మెంట్‌ ద్వారా ఓ ఐటీ కంపెనీలో చేరాను. మరో మూణ్ణెలల్లో యూఎస్‌ విమానం ఎక్కడానికి ప్రణాళికలూ సిద్ధంచేసుకున్నాను. అప్పుడే అమెరికాలో 9/11 సంఘటన చోటుచేసుకుంది. ఆ ఆంక్షలన్నీ ఎత్తేసేటప్పటికి ఆరునెలలు గడిచాయి. ఈలోపు అమెరికన్‌ కాలేజీల్లో కొత్త విద్యాసంవత్సరం కూడా మొదలైపోవడంతో ఆ తర్వాతి ఏడాది చూద్దామని ఆగిపోయాను. మరోవైపు నేను చేస్తున్న ఐటీ ఉద్యోగం కాంట్రాక్టు పూర్తయిపోయింది. మళ్లీ ఉద్యోగాలు దొరకడం గగనమైంది. ఎటూపాలుపోని నాకు కొత్తదారి చూపించింది… మోడలింగ్‌!

సినిమా ఆసక్తి లేదన్నా…
మోడలింగ్‌ అనగానే పెద్దగా ఊహించుకోకండి. చిన్నచిన్న అందాల పోటీలూ, ర్యాంప్‌ వాక్‌ కార్యక్రమాల్లో పెద్ద మోడళ్ల వెనకాల ఊరికే నిల్చోమని చెప్పేవారు. వాళ్లు పదోపరకో ఇస్తుంటే పాకెట్‌మనీగా ఉపయోగించు కునేవాణ్ణి. అప్పట్లో నాకు పరిచయమైన మనోజ్‌ అనే స్నేహితుడు టీవీల్లో యాంకర్‌గా ఉంటూ… సినిమా అవకాశాల కోసం ప్రయత్నిస్తుండేవాడు. నన్నూ రమ్మంటే ఆసక్తిలేదని చెప్పాను. వాడెంత మంచివాడంటే… తాను స్టూడియోలకి వెళ్లినప్పుడు నా ఫొటోలూ చూపించి నాకూ ఓ ఛాన్స్‌ ఇమ్మని అడిగేవాడు. అలా ఇద్దరికీ ఓ చిన్న సినిమాలో అవకాశం వచ్చింది… తనకేమో హీరో ఫ్రెండ్స్‌ గ్యాంగ్‌లో ఒకడిగా… నాకేమో హీరోయిన్‌ని చెరపట్టే పోలీసు విలన్‌గా! డబ్బొస్తుంది కదా ఏదైతే ఏమనుకుని ‘సరే’ అన్నాను. ఈ మధ్యలోనే ఓ విచిత్రం జరిగింది. ‘12బి’ వంటి వైవిధ్యమైన సినిమా తీసిన దర్శకుడు జీవా తన కొత్త సినిమా కోసం నటుల్ని వెతుకుతూ ఉన్నారట. ఆయన ఓ ముస్లిం అమ్మాయిని పెళ్లిచేసుకుని మతం మార్చుకున్నారు. ఓ రోజు మసీదుకి వస్తూ నన్ను చూశారట. తాను అనుకున్న క్రికెటర్‌ పాత్రకి నేను సరిపోతానని భావించి… స్క్రీన్‌ టెస్ట్‌కి రమ్మని కబురు పంపారు. అంత మంచి దర్శకుడు పిలుస్తున్నాడని విని… గాల్లో తేలిపోతున్నట్టే స్టూడియోకి వెళ్లాను.

ఆ పాప పేరు విద్య. రెండున్నరేళ్లకి ముద్దులు మూటగట్టడమే కాదు… తన మాటల ప్రవాహంలో ముంచెత్తుతుండేది. ఆ పాప తెలిసీతెలియకుండా పాడుతుంటే వాళ్లన్నయ్య పదేళ్ల విజయ్‌ వచ్చీరాకుండా గిటార్‌ వాయిస్తుండేవాడు. ఆ అన్నాచెల్లెలిది ప్రత్యేక ప్రపంచం. బడి నుంచి ఇంటికొస్తే తన చుట్టూనే తిరిగేవాడు. అమ్మతోపాటూ ఆ పాపకి తనూ స్నానం చేయించేవాడు, అన్నం తినిపించేవాడు. అప్పుడప్పుడూ బడి నుంచి ఇంటి గేటు ద్వారా కాకుండా వెనకవైపు పైపు గుండా కిచెన్‌ కిటికీలో నుంచి ‘ఢా’మ్మంటూ దూకి అమ్మనీ చెల్లెల్నీ భయపెట్టడం విజయ్‌ సరదాల్లో ఒకటి. ఆ రోజు కూడా అలాగే దూకిన విజయ్‌కి కిచెన్‌లో ఎవ్వరూ కనిపించలేదు. ఇంట్లో ఎన్నడూలేని నిశ్శబ్దం. అమ్మ చెల్లెలితోపాటూ బెడ్రూమ్‌లో ఉంది. విద్య ఆ రోజు పడకపైన నీరసంగా పడుకుని ఉంది. చెల్లెల్ని అలా చూసిన విజయ్‌ తట్టుకోలేకపోయాడు. ఆ రోజు రాత్రి ఏమీ తినలేదు. ఉదయానికంతా విద్య పరిస్థితి విషమించింది. ఒకరిద్దరు వైద్యులొచ్చి వెళ్లారు. చివరిగా అమ్మ ఏడుస్తూ బెడ్రూమ్‌ నుంచి కిందకొచ్చింది. ‘విజయ్‌ ఒకసారి చెల్లెల్ని చూసిరా…!’ అంది. వెళితే… ఆ పాప నిర్జీవంగా ఉంది! ఆ తర్వాత ‘విజయ్‌ నోటి నుంచి ‘విద్యా…’ అన్న పెద్ద అరుపు వినిపించింది. అంతే, ఆ తర్వాత మాట్లాడటం మానేశాడు. ఎవరైనా కదిపితే ఏడుస్తుండేవాడు. ఆ బాధ నుంచి వాడే బయటకొస్తాడులే అనుకున్నాం కానీ… ఆ విషాదం వాడి చిన్నిగుండెలో అలాగే గడ్డకట్టిపోయింది. మాట్లాడటం తగ్గించేశాడు. ఒకప్పటి అల్లరిపిల్లాడు కాస్తా వయసుకి మించిన నెమ్మదితనం అలవర్చుకున్నాడు. ఇప్పటికీ వాడు అంతే. కాకపోతే, చెల్లెలు చనిపోయిన ఏడాది తర్వాత వాడి ముఖాన తొలిసారి నవ్వులు పూయించింది మాత్రం సినిమాలే!’ అంటారు విజయ్‌ వాళ్లమ్మ శోభ. ఆమె సినిమా గాయనీ, రచయిత్రి. నాన్న ఎస్‌ఏ చంద్రశేఖర్‌ పేరున్న దర్శకుడు. సినిమాలతో కొడుకులో మళ్లీ హుషారొస్తోందని గమనించిన ఆ ఇద్దరూ ఎన్నో చిత్రాల్లో చిన్నారి విజయ్‌కాంత్‌గానూ, రజినీకాంత్‌గానూ చేసే అవకాశాలు ఇప్పించారు. కానీ తల్లిదండ్రులుగా విజయ్‌పైన వాళ్ల ఆశలు వేరే ఉండేవి…

ఇల్లు విడిచి వెళ్లిపోయాడు…
‘చెల్లెలు ఎలా చనిపోయిందీ… ఏదో తెలియని జ్వరంతో కదా! అలాంటి పరిస్థితి మరే పాపకీ రాకూడదు. అందుకే నువ్వు డాక్టరువి కావాలి… అవుతావా?’ అని పదేళ్ల నుంచే చెప్పడం మొదలుపెట్టాడట వాళ్ల నాన్న చంద్రశేఖర్‌. అందుకోసమే అన్నట్టు విజయ్‌ చక్కగా చదివేవాడు. పదో తరగతికి వచ్చాక సినిమాల్లో నటించడం కాదుకదా చూడటమూ మానేశాడు. ఇంటర్‌కొచ్చాక చదువే ప్రపంచమైపోయింది. అది చూసి కొడుకు ఎలాగూ డాక్టర్‌ అవుతాడనే నమ్మకంతో వాళ్లనాన్న ఆసుపత్రి కట్టేందుకు రంగం సిద్ధం చేశాడు! కానీ ఇంటర్‌ రెండో సంవత్సరంలో విజయ్‌ ట్రాక్‌ మారింది. అయితే సినిమా నటుడిగానో కాకుంటే దర్శకుడిగానో మారాలన్నదే లక్ష్యంగా మార్చుకున్నాడు. అది విని నాన్న అగ్గిమీద గుగ్గిలమయ్యాడు. ‘నువ్వు దారి తప్పుతున్నావ్‌… ఇక బాగుపడవ్‌. నా కళ్లముందు ఉండొద్దు!’ అన్నాడు. అంతే… ఇల్లు విడిచి వచ్చేశాడు ‘అమ్మానాన్నా నేను వెళ్లిపోతున్నా… దయచేసి వెతక్కండి!’ అని లెటర్‌ రాసిపెట్టి మరీ!

‘ఇతను హీరోనా!’
‘విజయ్‌కేం! వాళ్లనాన్న డైరెక్టర్‌ కాబట్టి హీరో కాగలిగాడు…’ అన్నది విజయ్‌ ఎదుగుదల మీదున్న ఆక్షేపణ. ఆ మాటల్లో కొంతవరకే నిజం ఉందికానీ పూర్తిగా కాదు. చంద్రశేఖర్‌-శోభ దంపతులు సినిమా రంగంలో నిలదొక్కుకోవడానికి ముందు ఎన్నో కష్టాలుపడ్డారు. బాత్రూమ్‌లు కూడా లేని సింగిల్‌ రూమ్‌ అద్దె ఇంట్లోనే జీవితాన్ని ప్రారంభించారు. విజయ్‌ ఆ ఇంటే పుట్టాడు. అప్పట్లో శోభ గాయనిగా కచేరీలు చేస్తేకానీ ఇల్లు గడవని పరిస్థితి. అలా కచేరీలకి వెళ్లి ఆరుబయట ఏదైనా చెట్టుకి ఊయలకట్టి పడుకోబెట్టి ఆమె వెళ్లి పాటలు పాడి వచ్చేదట. విజయ్‌కి ఏడేళ్లు వచ్చేదాకా ఆర్థికంగా ఇలా సతమతమవుతూనే వచ్చింది ఆ కుటుంబం. ఆ తర్వాతే దంపతులిద్దరూ విజయ్‌కాంత్‌తో ‘చట్టం ఒరు ఇరుట్టరై’ సినిమా తీశారు. తెలుగులో చిరంజీవి హీరోగా ‘చట్టానికి కళ్లులేవు’, హిందీలో అమితాబ్‌తో ‘అంథా కానూన్‌’… ఇలా కన్నడ, మలయాళంలోనూ రీమేక్‌ చేశారు ఆ సినిమాని. అన్నిచోట్లా బంపర్‌హిట్టు సాధించడంతో ఆ కుటుంబం నిలదొక్కుకుంది. ఆ తర్వాత ఎన్నో సూపర్‌హిట్టు సినిమాలు అందించినా… 1992 నాటికి వరస ఫ్లాపులొచ్చాయి. సరిగ్గా అప్పుడే విజయ్‌ హీరోగా సినిమాల్లోకి వెళతానని పట్టుబట్టాడు. చేసేది లేక అప్పు తెచ్చి రూ.60 లక్షలతో విజయ్‌ని హీరోగా పెట్టి ‘నాళయ తీర్పు’ అనే సినిమా తీశారు. పన్నెండేళ్ల ఎం.ఎం.శ్రీలేఖని సంగీతదర్శకురాలిగా పరిచయం చేసి గిన్నిస్‌ రికార్డు సృష్టించిన ఆ చిత్రంలోని పాటలు సూపర్‌హిట్టయ్యాయి కానీ… సినిమా పెద్ద ఫ్లాపయింది. ఎద్దుపుండు కాకికి ముద్దన్నట్టు నాటి పత్రికలన్నీ విజయ్‌ నటనని చీల్చిచెండాడాయి. ‘తండ్రి దర్శకుడైనంత మాత్రాన తగుదునమ్మా అని హీరోగా వస్తే ఎలా!’ అంటూ ఏకిపారేశాయి. ‘సరిగ్గా క్రిస్మస్‌ రోజు ఆ రివ్యూలు వచ్చాయి. ఆ రాతల్ని చూసి కొత్త బట్టలన్నీ విసిరేసి భోరుమని ఏడుస్తూ కూర్చున్నాను. దాదాపు రెండు నెలలపాటు ఫ్రెండ్స్‌నీ రానివ్వలేదు. అదెంత తప్పో ఆ తర్వాతే అర్థమైంది. నిజానికి, ఆ స్నేహితులే నన్ను మళ్లీ మనిషిని చేశారు. ‘పొగొట్టుకున్న చోటే రాబట్టుకోవాలిరా విజయ్‌! ఇవే పత్రికలు రేపు నీ గురించి ఆహాఓహో అని రాసేలా చేయాలి..!’ అని కసిని పెంచారు. ఆ కసితోనే ఈసారి ఇల్లు తనఖాపెట్టి మరి ఓ సినిమా తీయడం మొదలుపెట్టారు…

‘కెప్టెన్‌’ ఆదుకున్నారు…
‘మానాన్నగారి తొలి సినిమాతో స్టార్‌ అయిన కెప్టెన్‌’ విజయ్‌కాంత్‌ నాకు సాయపడటం కోసం వచ్చారు. నా రెండో సినిమాకి పైసా పారితోషికం తీసుకోకుండానే అతిథిపాత్ర చేసేందుకు ఒప్పుకున్నారు. అలా సెందూరపాండి(తెలుగులో బొబ్బిలి రాయుడు) అనే సినిమా తీశాం. విజయ్‌కాంత్‌గారి ఆ అతిథిపాత్రే నన్నూ, నా సినిమానీ ‘బీ’ అండ్‌ ‘సీ’ ప్రేక్షకుల్లోకి తొలిసారి తీసు కెళ్లింది. సినిమా సూపర్‌హిట్టయింది. మొదటి సినిమాతో కోల్పోయిన నాన్న ఆస్తులు తిరిగొచ్చేశాయి. కానీ తర్వాతేమిటీ… ప్రతిసారీ విజయ్‌కాంతో రజినీకాంతో వచ్చి ఆదుకోరుకదా! నన్ను మాత్రమే చూసి ప్రేక్షకులెలా థియేటర్‌లకి రావాలి?’ అన్న ప్రశ్న మొదలైంది నాలో!’ అంటాడు విజయ్‌. ఆ ప్రశ్నకి సమాధానంగానే డాన్స్‌పైన కసరత్తు మొదలుపెట్టాడు. కరాటే నేర్చుకున్నాడు. పగలూరాత్రీ ఇంకే ధ్యాసాలేకుండా సాధన చేశాడు. అలా దాదాపు ఏడాది! ఆ తర్వాత సరికొత్త విజయ్‌గా ‘రసిగన్‌’ అనే సినిమా చేశాడు. ఒకప్పుడు బండమొహంగాడు అన్న ప్రేక్షకులే ‘అరె… వీడు డ్యాన్సు భలే చేస్తున్నాడ్రా, ఫైట్సు అదరగొడుతున్నాడ్రా!’ అనడం మొదలుపెట్టారు. ఆ సినిమా ‘సిల్వర్‌ జూబ్లీ’ చేసుకుని, సూపర్‌హిట్ల పరంపరకి ప్రారంభంగా మారింది. రెండేళ్లపాటు వరస మాస్‌ సినిమాల తర్వాత ‘పూవే ఉనక్కాగ’(తెలుగు శుభాకాంక్షలు) చిత్రంతో క్లాస్‌ ప్రేక్షకుల్నీ కట్టిపడేశాడు. మరో మూడేళ్ల తర్వాత మలయాళ దర్శకుడు ఫాజిల్‌ తీసిన ‘కాదలుక్కు మరియాదై’తో స్టార్‌ స్టేటస్‌ అందుకున్నాడు. ఆ ఏడాది ఓ పత్రిక తమిళనాడు వ్యాప్తంగా ఉన్న మహిళా కళాశాలల్లో ఓ సర్వే నిర్వహిస్తే 70 శాతం మంది ‘ఒకప్పుడు రజినీకాంత్‌. ఇప్పుడు మాత్రం మా ఫేవరేట్‌ విజయ్‌’ అంటూ ఓటేశారు! ఇప్పటిదాకా ఆ స్థానంలో ఏ మార్పూ లేదు. ఇక వరసగా ‘ఖుషీ’, గిల్లీ(తెలుగు ఒక్కడు), పోకిరి(తెలుగు రీమేక్‌) వంటివి తమిళనాడు లోనే కాదు కేరళలోనూ అతణ్ణి స్టార్‌ని చేశాయి. కానీ… ఎందుకో 2007 నుంచి ఆ ప్రాభవం తగ్గడం మొదలైంది…

దానికీ మౌనమే…
విజయ్‌ తన అభిమాని సంగీతనే పెళ్ళిచేసుకున్నాడు. వాళ్లకి ఇద్దరు పిల్లలు. అబ్బాయి జేసన్‌ యూట్యూబ్‌లో వీడియో జాకీగా కనిపిస్తుంటాడు. తన కూతురికి చెల్లెలు విద్య పేరుని గుర్తుకు తెచ్చేలా దివ్య అని పేరుపెట్టాడు విజయ్‌. ఆ పాప బ్యాడ్మింటన్‌లో రాణిస్తోంది. ఇదిలా ఉంటే ‘విజయ్‌ మక్కల్‌ ఇయక్కం’(విజయ్‌ ప్రజా సంఘం) పేరుతో గత 15 ఏళ్లుగా విద్య, వైద్యరంగాల్లో సేవలందిస్తున్నాడు. ఈ సంఘం రాజకీయపార్టీగా మారుతుందనే అంచనాలు గట్టిగా ఉన్నా విజయ్‌ దానిపైన పెదవి విప్పడం లేదు… ఎప్పట్లాగే మౌనంగానే ఉండిపోతున్నాడు!